บทที่ 11

ตอนที่ชาร์ลอตต์กลับถึงบ้านและอาบน้ำก็สิบโมงแล้ว

เธอเปิดห้องของเชอริลอย่างระมัดระวังและเห็นว่าเชอริลอยู่บนเตียงแล้ว แต่ลูกไม่ได้นอนหลับสนิท เธอยังคงพึมพำและเรียกแม่ของเธอ

ชาร์ลอตต์นั่งลงที่ขอบเตียงแล้วตบเบา ๆ เชอริลที่ด้านหลัง

เมื่อเธอมองไปที่เชอริล เธอขมวดคิ้ว

แม้ว่าเชอริลยังเป็นเด็กผู้หญิง แต่คิ้วของเธอก็ดูหนาและเป็นพวง ไม่เหมือนกับของชาร์ล็อตต์

ดูจากลักษณะแล้ว เชอริลต้องได้มาจากบิดาผู้ให้กำเนิดของเธอ

คืนนั้นเป็นคืนที่ชาร์ลอตต์อยากจะลืม อย่างไรก็ตาม เธอได้ชนกับเอเลนเมื่อบ่ายนี้

การเผชิญหน้าครั้งนี้ได้นำความทรงจำทั้งหมดขึ้นมาจากคืนนั้น

เมื่อคิดถึงอดีต ชาร์ลอตต์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขมขื่น

แม้ว่าเธอจะได้เตรียมจิตใจไว้แล้วก่อนจะกลับประเทศ แต่เธอก็โกรธมากเมื่อเห็นเอเลน

เธอหยุดรู้สึกเกลียดชังครอบครัว Emerson ไม่ได้!

มีความขุ่นเคืองต่อตัวเธอเองด้วย ถ้าชาร์ลอตต์ไม่ได้เป็นเพื่อนกับเอเลนตั้งแต่แรก เธอก็จะไม่นำหายนะมาสู่ตัวเธอเอง และเธอก็ไม่จำเป็นต้องทิ้งบ้านเกิดเมืองนอนไปอีกหลายปี

“ดริป…ดรอป…”

น้ำตาหยดลงบนผ้าห่มอย่างเงียบ ๆ

“แม่คะ หนูร้องไห้ทำไม” ในเวลานี้ เชอร์รีลก็ตื่นขึ้นในทันใด เธอจ้องที่ล็อตตี้อย่างง่วงนอน

ก่อนที่ชาร์ล็อตต์จะเช็ดน้ำตาของเธอออกไป เชอริลก็กอดชาร์ล็อตต์และจูบดวงตาที่เปื้อนน้ำตาของชาร์ล็อตต์

เชอริลเลียนแบบวิธีที่ชาร์ลอตต์มักจะปลอบเธอขณะที่เธอพูดอย่างจริงจังว่า "แม่เป็นเด็กดี"

ชาร์ล็อตต์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“แม่คะ หนูอยากร่วมเตียงกับเชอริลไหม เข้าไปสิ” เชอริลยกผ้าห่มขึ้นมุมหนึ่ง

"ไม่เป็นอะไร."

ชาร์ล็อตต์ถอดรองเท้าแล้วเข้านอน

“แม่คะ ตัวหอมมาก เป็นแม่ที่หอมที่สุดในโลก” เชอริลฝังหัวเล็กๆ ของเธอไว้ในอ้อมแขนของชาร์ล็อตต์และดมกลิ่นของแม่

เมื่อได้ยินสิ่งที่เชอริลพูด ชาร์ล็อตต์ก็รู้สึกมีความสุข

แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็จำปัญหาที่เธอเคยกลัวมาหลายปีได้

“เชอริล แม่ขอถามอะไรคุณหน่อยได้ไหม” ชาร์ลอตต์ครุ่นคิดอยู่นานก่อนจะพูดว่า

เชอริลพยักหน้า

“แล้วถ้า... ฉันว่าถ้าเราเจอพ่อ อยากอยู่กับพ่อ หรืออยากอยู่กับแม่ล่ะ”

เหตุผลที่ชาร์ลอตต์ยังไม่กลับมาจนถึงตอนนี้ก็คือเธอไม่ต้องการให้ใครมาดูแลเชอริลจากเธอ แม้ว่าคนๆ นั้นจะเป็นพ่อของเชอริลก็ตาม

แต่การสวมบทบาทเชอริล เด็กมีสิทธิที่จะเลือก

เมื่อเชอริลเห็นท่าทีกังวลใจของชาร์ล็อตต์ เธอมุ่ยปากเล็กๆ และไม่ตอบในทันที

ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบชั่วครู่

“เชอริล แม่ก็แค่...” เมื่อเห็นว่าเชอริลเงียบ ชาร์ล็อตต์ก็เบ้ปากพูด

แต่เชอริลยิ้มออกมาและเผยให้เห็นความปรารถนาที่เธอเก็บซ่อนไว้เป็นเวลานาน

“ผมอยากอยู่กับป๊ากับม๊า”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ความขมขื่นก็เกิดขึ้นในใจของชาร์ล็อตต์ แต่เธอยังคงยิ้มอยู่บนใบหน้าของเธอ

ไม่มีทางที่จะอยู่กับผู้ชายที่เธอพบโดยบังเอิญ