บทที่ 5 อ๋องไร้ใจ

เจิ้งเหมยพยักหน้ายิ้มๆ

“ยานั่น ฝ่าบาทประทานมาให้ ท่านอ๋องให้ข้านำมาให้เจ้าแต่พระชายากำลังจะมาเยี่ยมเจ้าข้าจึงฝากยานั้นมา”

เจิ้งเหมยขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำใดเพียงแต่เก็บเรื่องราวที่รับรู้ไว้ในใจ ในเมื่อยาที่ย่าหนานทาให้ทุกคืนเป็นยา สมุนไพรที่ย่าหนานขอแบ่งมาจาก ท่านหมอที่ตลาด

"ข้าไม่เป็นไรแล้ว เชิญใต้เท้ากลับเถอะ"

ลุกขึ้นตั้งใจจะเดินเข้าห้องแต่กลับกะเผลก คังซื่อฮั่นไม่รีรออุ้มเจิ้งเหมยเข้าห้องไปวางไว้ที่เก้าอี้

"ร่างกายเจ็บปวดกับใช้งานไม่หยุดหย่อน หากเจ้าไม่ฝืนก็ไม่เจ็บ"

"ขอบคุณใต้เท้า เจิ้งเหมยจะจำใส่ใจ"

คำพูดห่างเหินอย่างที่คังซื่อฮั่นไม่อยากได้ยิน

"เจ้าคราวหลังก็อยู่ห่างท่านอ๋องไว้ บางอย่างในใจท่านอ๋องไม่มีผู้ใดล่วงรู้นับว่าเป็นคนผู้หนึ่งที่ไม่เปิดเผยตัวตน"

เสี่ยวป๋อกับคังซื่อฮั่นนั่งอยู่ด้วยกันบนโต๊ะมี ไหสุรา

"นาง มักยุ่งเกี่ยววนเวียนอยู่กับท่านอ๋องแม้จะเรื่องบังเอิญก็เหมือนจงใจอีกทั้งนางยังสาวและสวยจนชายใดที่ประสบพบนางไม่ชายตาเป็นไม่ได้ ใต้เท้าคังคิดหรือไรว่าท่านอ๋องจะ ...เพียงแค่ต้องการนางเป็นแค่สาวใช้ในจวนอย่างที่พูด"

เสี่ยวป๋อหารือกับคังซื่อฮั่น ที่ยกจอกสุรากระดกลงคอถี่ๆ ด้วยความคิดหลากหลาย

"ท่านอ๋อง หลายครั้งที่ปฏิเสธเรื่องชายารองจากฝ่าบาท ครั้งนี้หากยอมเป็นหมากเดินตามทางที่ฝ่าบาทตั้งใจวางไว้ นับว่าแผนหญิงงามที่เคยกล่าวไว้ตั้งแต่โบราณกาลกลับใช้ได้ผล"

"หากคิดในด้านดีฝ่าบาทอาจจะเห็นว่าท่านอ๋องตรากตรำทำงานเพื่อราชสำนักอีกทั้งพระชายายังร่างกายอ่อนแอไร้คนปรนนิบัติผ่อนคลาย"

รู้ดีว่าไม่เป็นเช่นนั้น

"ฮะแฮ่ม…"

จินเฉิงอู่เดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เสี่ยวป๋อทำหน้าตาเหลอหลา คังซื่อฮั่นประสานมือคารวะ

"นานแล้วที่ข้าไม่ได้เมามาย"

นั่งลงข้างๆ คังซื่อฮั่น เสี่ยวป๋อรินสุราใส่ในจอกให้อย่างรู้ใจ

"เชิญท่านอ๋อง"

ยกจอกสุราส่งให้ คนมาใหม่ยกจอกสุราเทลงคอหายวับไปกับตาแล้วยื่นจอกสุราให้เสี่ยวป๋อรินเติม

"ฝ่าบาท ระแวงว่าข้าจะชิงบัลลังก์ตั้งใจส่งนางสอดแนม หากไม่รับเท่ากับขัดบัญชาอย่างที่เคยบอก แต่เมื่อรับนางมาแล้วจะอยู่ในฐานะอะไรก็คือคนของข้า"

คังซื่อฮั่นสำลักสุราที่กำลังเทลงคอ

เสี่ยวป๋ออมยิ้ม ท่านอ๋องมักเป็นคนปากแข็งเช่นนี้หรือว่าสร้างเกราะขึ้นมาเพื่อให้ผู้อื่นมองตัวเองว่าแข็งแกร่งดุดันทั้งๆ ที่ภายใน ..เหน็บหนาวเดียวดาย…

การร่ำสุรา ในค่ำคืนที่ยาวนานภายใต้แสงจันทร์สุกสว่าง คังซื่อฮั่นฟุบลงกับโต๊ะเสี่ยวป๋อไปต้มน้ำชงชาสร่างเมา

จินเฉิงอู่ลุกขึ้นเดินลัดเลาะไปตามทาง สมองที่ซื่อตรงยามเมามาย สั่งการให้เท้าก้าวเดินไปยังที่พักของเจิ้งเหมย หยุดยืนมองประตูที่ปิดสนิทบางอย่างที่ยังค้างคาใจ กับรอยยิ้มที่เขาเห็นในวันนั้นที่ฝ่าบาทยกนางให้กับเขารอยยิ้มพิสุทธิ์เหมือนกับดีใจผุดขึ้นที่ปากบางสวยสีชมพูระเรื่อนั้น เพียงพริบตาเมื่อเขาเหลือบตามองแล้วมันก็หายไป สื่อความหมายใดกันแน่

ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นบางอย่างบอกเขาว่าเขาคืออ๋องห้า

"ท่านอ๋อง ท่านเมามากแล้วโยวเสวียนพาท่านกลับห้องเอง"

โยวเสียนกอดแขนแน่นดึงจินเฉิงอู่ออกห่างจากตรงนั้น เขาหลับตาส่ายศีรษะไปมาเพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่านนั้น ยอมเดินตามโยวเสวียนไปโดยดี

เข่าที่ปวดหายเป็นปลิดทิ้ง อาจจะเป็นเพราะคังซื่อฮั่นนวดให้หรือจะด้วยอะไรก็แล้วแต่ เจิ้งเหมยกับย่าหนานชวนกันไปตัดดอกไม้ในสวน

ดอกมู่หลานสีชมพูอ่อนงดงามเจิ้งเหมยอดไม่ได้ที่จะดอมดมมันและเผลอยิ้ม ท่านอ๋องยืนเอามือไพล่หลังมองจากระเบียงห้อง เขารีบหันหน้าหนีจากภาพตรงหน้า คังซื่อฮั่นนำบางอย่างมายื่นให้เจิ้งเหมย

"ข้าไปที่ตลาดเห็นว่า...เสี่ยวเหมยไม่ค่อยมีเสื้อผ้าสีสันสดใสจึงไปที่ร้านผ้าในเมือง"

เจิ้งเหมยยิ้ม เป็นยิ้มที่จินเฉิงอู่ไม่อยากเห็น

"ท่านอ๋องใต้เท้าเจิ้งขอพบแม่นางเจิ้งรออยู่ที่ศาลาด้านหน้า"

เสี่ยวป๋อวิ่งมารายงาน

"ตามนาง ...ให้ไปพบใต้เท้าเจิ้งพร้อมกับข้า"

เสี่ยวป๋อเกาหัวแกรกๆ สักพักก็เข้าใจ ท่านอ๋องให้เกียรติใต้เท้าเจิ้งไม่น้อย จึงออกไปพบพร้อมกับพี่สาวเจิ้งเหมย

...ศาลาด้านหน้าจวนอ๋อง...

"เสี่ยวเหมย"

ใต้เท้าเจิ้ง เดินเข้ามาเขย่ามือเจิ้งเหมยเบาๆ

เจิ้งเหมยย่อตัวใต้เท้าเจิ้งจับไหล่ดึงตัวให้ลุกขึ้น

"เจิ้งเหวย คารวะท่านอ๋อง"

เจิ้งเหมยย่อตัวคารวะจินเฉิงอู่เช่นกัน

"เชิญใต้เท้าเจิ้งด้านใน”

ใต้เท้าเจิ้งเดินตามเข้าไปในจวน นั่งลงบนเก้าอี้ต่ำลงมาจากที่จินเฉิงอู่นั่งตามธรรมเนียม

"นางสบายดี ใต้เท้าเจิ้งอย่าได้กังวล"

หันมองเจิ้งเหมยที่ยิ้มบางๆ

"ท่านพ่อเมตตามาเยี่ยมเสี่ยวเหมย เสี่ยวเหมยยินดีไม่น้อย"

ใต้เท้าเจิ้งรู้ดีว่าเจิ้งเหมยมักจะเป็นคนแแบบนี้แม้จะลำบากแค่ไหนหากไม่ถึงที่สุดนางจะไม่มีทางปริปากบอกใคร

"หน้าตาเจ้าแจ่มใสไม่น้อยข้าก็วางใจแล้ว ต่อไปตั้งใจรับใช้ท่านอ๋อง ข้าจะแวะมาเยี่ยมเจ้าบ่อยๆ "

"เกรงว่าจวนของข้า จะไม่อาจต้อนรับใต้เท้าเจิ้งได้ดีอย่างที่ต้องการหากครั้งหน้าตั้งใจมาเยี่ยมนางใต้เท้าเจิ้งส่งคนบอกกล่าวข้าล่วงหน้าจะดีไม่น้อย"

"ครั้งนี้ฝ่าบาทประทานลูกสาวข้าเจิ้งเหมยให้ท่าน ข้าเจิ้งเหวยแม้ไม่ดีใจก็ไม่เสียใจ แต่หากท่านอ๋องจะเมตตานางอย่างที่เห็นสมควร ข้าจะถือว่าเป็นบุญคุณหากคราวหน้ามีสิ่งที่ต้องขอร้องพึ่งพิงเจิ้งเหวยไม่ลังเลแน่นอน"

น้ำเสียงเหมือนจะยอมอ่อนข้อให้ด้วยสงสารบุตรสาว