บทที่ 72 จบบริบูรณ์

..ตำหนักชิงหนิงกง..

จินเฉิงอู่ นอนหนุนตักเจิ้งเหมยเหมือนหนุ่มน้อย เจิ้งเหมยหยิบองุ่นป้อนเข้าปากให้ช้าๆ

“ฝ่าบาท กี่ปีกันเล่าที่ผ่านมานี่ ฝ่าบาทยังคงนอนหนุนตักเจิ้งเหมยเหมือนก่อนไม่มีเปลี่ยนแปลง”

“จนตาย ข้าถึงจะหมดรักเจ้าหรืออาจจะมีชาติหน้าอีกครั้งที่เราจะรักกัน”

เจิ้งเหมยปิดปากไม่ให้พูดคำว่าตาย

...