บทที่ 7 Chapter 7
Chapter 7
องค์รัชทายาทนั่งมองธิดาดอยที่นั่งอยู่บนเตียงนิ่ง ตอนนี้สมองของเขาเต็มไปด้วยความงุนงง สับสนและไม่เข้าใจ ภาพที่เห็นตอนนกหงส์หยกแปลงกายเป็นคนยังติดตา เป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่ไม่คิดว่าจะได้พบเจอหรือเกิดขึ้น ถ้าเขาไม่เห็นด้วยตาตัวเอง เขาไม่มีทางเชื่อเด็ดขาดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง องค์รัชทายาทมีความคิดว่า เธอเป็นภูตผีปีศาจ ไม่เช่นนั้นคงทำเช่นนี้ไม่ได้
เป็นภูตผีปีศาจที่น่าจับทำเมียมากที่สุด
“ท่านจะมองข้าอีกนานไหม”
ธิดาดอยเริ่มทนไม่ไหวกับสายตาของเขา แม้ว่าจะเป็นสายตาอัดแน่นไปด้วยความใคร่รู้ ทว่ามันกลับแฝงด้วยเพลิงปรารถนาที่เธอสัมผัสได้
“ก็เจ้าน่ามอง” เขาบอกตรงๆ ธิดาดอยถึงกับเขิน หน้าแดงระเรื่อ
“ท่านไม่คิดจะหาเสื้อผ้าให้ข้าใส่ใช่ไหม”
“จะใส่ทำไม อยู่อย่างนี้ก็ดีแล้ว” องค์รัชทายาทตอบหน้าเปื้อนยิ้ม “ว่าแต่เจ้าเป็นภูตผีปีศาจใช่ไหม”
ธิดาดอยไม่รู้จะตอบเขาให้เข้าใจอย่างไรดี จะบอกว่าตนมาจากอนาคตอันไกลโพ้น ข้ามมิติมายุคโบราณเขาจะเชื่อหรือไม่ เขาคงหาว่าตนบ้าแน่นอน จะบอกว่าเป็นภูตผีปีศาจก็ไม่ได้ เพราะเธอไม่ใช่ ไม่ได้เหาะเหินเดินอากาศหรือหายตัวได้ แต่ก็ยังสงสัยอยู่ว่า ตัวเองเป็นอะไรกันแน่ เป็นนกหรือเป็นคน ช่างเป็นการหาคำตอบที่ยากยิ่งที่สุด
“ข้าพูดไปท่านก็ไม่เชื่อหรอก เผลอๆ จะหัวเราะเยาะข้า หาว่าข้าบ้า”
“เจ้าลองพูดมาก่อนสิ ข้ามีเวลาทั้งคืนที่จะฟังเจ้า” เขาไม่พูดเปล่า ย้ายตัวเองมานั่งข้างธิดาดอยที่ขยับตัวหนีด้วยความตกใจ
“ท่านมานั่งทำไมตรงนี้”
“ข้าจะได้ฟังเจ้าใกล้ๆ ไง เจ้าชอบพูดเสียงดัง ชอบทำเสียงตกใจ หลิวกงกงยิ่งหูดีอยู่ ได้ยินเสียงเจ้าเดี๋ยวก็มาถามอีก ข้าไม่อยากโกหก มานั่งใกล้เจ้า ฟังเจ้าใกล้ๆ ดีกว่า” องค์รัชทายาทให้เหตุผล ซึ่งเป็นเหตุผลที่ธิดาก็เห็นด้วย
“แต่ท่านไม่ต้องนั่งชิดข้าแบบนี้ก็ได้” ธิดาดอยเสียงสั่น
“นั่งใกล้ๆ แบบนี้แหละดีแล้ว เจ้าจะได้ไม่ต้องออกเสียงดัง” เขาก็มีเหตุผลเช่นเดิม “อีกอย่างเจ้าจะได้อุ่นกายเมื่ออยู่ใกล้ข้า อากาศตอนกลางคืนมันหนาว เจ้าไม่ได้ใส่เสื้อผ้ามีแค่ผ้าห่มผืนเดียวปิดกาย นั่งชิดแบบนี้ดีที่สุด”
องค์รัชทายาทพูดอีกก็ถูกอีก ตอนนี้เธอเริ่มหนาวแล้วจริงๆ เป็นความหนาวที่ไม่ได้มาจากอากาศด้านนอกเพียงอย่างเดียว หนาวจากสายตาและท่าทางหื่นจัดขององค์รัชทายาทร่วมด้วย
คนอะไรท่าหื่นยังหล่อ...
“แต่ท่านไม่ต้องนั่งเบียดข้าอย่างนี้ก็ได้ ถอยไปหน่อย”
“เจ้าอย่าเรื่องมากได้ไหม รีบพูดเรื่องที่เจ้าอยากพูดได้แล้ว” องค์รัชทายาทสั่ง “ถ้าเจ้าไม่รีบพูด ข้าจะทำอย่างอื่นแทนนะ”
ธิดาดอยหันขวับมองหน้าผู้พูดที่จ้องมองเธอไม่วางตา และรับรู้ถึงความไม่ปลอดภัยเมื่ออยู่กับเขาตามลำพังโดยเฉพาะเวลานี้ เวลาที่ทั้งตัวไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น หากองค์รัชทายาทปลุกปล้ำเธอจริง ธิดาดอยคิดว่า คงสู้แรงเขาไม่ได้ เอ...หรือไม่สู้ดีหว่า ช่างเป็นความคิดที่สับสนเหลือเกิน
“ท่านอย่าทำอะไรบ้าๆ นะ ข้าจะพูดแล้ว” ธิดาดอยรีบห้าม
“ก็พูดมาสักทีสิ ชักช้าข้าปล้ำนะ” องค์รัชทายาทเริ่มเผยธาตุแท้ออกมา
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ที่นี่ข้าเป็นอะไรกันแน่ระหว่างนกกับคน เพราะตอนกลางวันข้าเป็นนก แต่พอเวลานี้น่าจะค่ำแล้วข้ากลับเป็นคน” ธิดาดายเริ่มพูด “แต่ที่ที่ข้าจากมา ข้าเป็นคน พอลื่นล้มตกลงน้ำ ขาดีดตัวขึ้นมาเหนือน้ำข้าก็ย้อนอดีตมาที่นี่กลายเป็นนกหงส์หยกทั้งสีและขนาดตัวเหมือนนกที่พ่อข้าเลี้ยงไม่มีผิด สงสัยข้าอาฆาตแค้นมันมากไปหน่อย สวรรค์จึงลงโทษข้าแบบนี้ คนสวยชีช้ำ”
องค์รัชทายาทมองหน้าคนพูด เขาไม่เข้าใจคำพูดของเธอสักเท่าไหร่ ที่ที่ข้าจากมา มันคือที่ไหน ลื่นล้มตกน้ำแต่มาโผล่ที่นี่ มันมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นด้วยหรือ ลื่นอีกที่มาโผล่อีกที่ เวลานี้หัวสมองเขามึนไปหมด
“เจ้าพูดว่า ที่ที่เจ้าจากมา มันคือที่ไหน” เขาถามจุดที่ค้างคาใจ ธิดาดอยถอนหายใจก่อนตอบ
“ที่ที่ข้าจากมาในยุคของข้าจะเรียกที่นี่ว่าอดีต ในยุคของท่านจะเรียกมันว่าอนาคต” ธิดาตอบ แต่ดูเหมือนว่า คำตอบของเธอยิ่งทำให้องค์รัชทายาทงงหนักมากขึ้น ดูได้จากใบหน้าเขายังเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม “เอาเป็นว่า ข้าข้ามมิติมาที่นี่ก็แล้วกัน”
“ข้ามมิติมาที่นี่อย่างนั้นหรือ” องค์รัชทายาททวนคำพูดแม่นกน้อย “เจ้าจะบอกข้าว่า พอเจ้าตกน้ำจากที่ของเจ้า แล้วทะลึ่งตัวขึ้นมาเหนือผิวน้ำ เจ้าก็มาโผล่ในเมืองของข้า แถมจากคนกลายเป็นนกด้วยงั้นรึ”
“ใช่ ท่านเข้าใจที่ข้าพูดใช่ไหม แล้วไม่คิดว่าข้าบ้าด้วยใช่ไหม”
“ข้าเข้าใจเรื่องอดีต ปัจจุบันและอนาคต แต่ก็ยังไม่เข้าใจความเป็นมาเป็นไปของเจ้าดีมากนัก ข้าบอกตรงๆ ว่าข้ายังสับสนและงงอยู่” องค์รัชทายาทพูดตามความคิด “ส่วนเรื่องที่เจ้ากลัวว่าข้าจะหาว่าเจ้าบ้า คนอื่นฟังอาจไม่เชื่อ แต่ข้าเชื่อเพราะข้าเห็นกับตาว่า เจ้ากลายร่างเป็นคน เป็นเรื่องที่ข้าไม่เคยได้ยินและพบเห็นมาก่อน ข้าถึงถามเจ้าไงล่ะว่า เจ้าเป็นภูตผีปีศาจใช่หรือไม่”
“จะว่าไป ข้าเองก็ไม่เชื่อว่าตัวเองจะเจอเรื่องแบบนี้ ถ้าไม่เจอกับตัว ข้าไม่คิดนะว่า เรื่องนี้จะเป็นเรื่องจริง”
ธิดาดอยเคยดูในละคร ในภาพยนตร์และอ่านหนังสือนิยายที่พระนางข้ามภพข้ามกาลเวลาไปยุคต่างๆ ตอนที่เธอดูและอ่านก็ยังคิดว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ไม่มีใครข้ามทะลุมิติย้อนกลับไปอดีตหรือข้ามเวลาไปอนาคต ทว่าตอนนี้เธอเชื่อแล้ว เชื่อว่ามันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้จริง
“แล้วทำไมเจ้าถึงได้กลายเป็นคนล่ะ” คำถามนี้ธิดาดอยจนด้วยคำตอบ เธอมองหน้าองค์รัชทายาทที่ทำหน้าครุ่นคิดนิ่ง หรือว่าตอนกลางวันเจ้าจะเป็นนก แล้วพอพระอาทิตย์ตกดินเจ้าก็กลายเป็นคน”
