บทที่ 57 ฝึกงานเพื่อเรียนรู้กันและกัน

ภคินไม่เซ้าซี้ที่จะให้เธอทานอาหารต่อทั้งที่เห็นว่าลลิลเพียงแตะต้องอาหารตรงหน้าไปนิดเดียว รอยยิ้มอย่างเอ็นดูคนตรงหน้าปรากฏขึ้นก่อนจะยิ้มกว้างกับความรู้สึกที่เป็นคำตอบของหัวใจได้อย่างไม่ผิดเพี้ยน

“เรารักลลิลจริงๆ คินเอ๋ย.. อยู่มาจนป่านนี้ดันมาหลงรักเด็ก”

“เฮ้อ!..” คำตอบที่ให้กับตัวเองก่อนจะถอนหายใจแ...