บทที่ 2 ตอนที่ 2 แก้ตัวแทนลูส

“พ่อค่ะ!...ลูส ลูเธอร์ เราพึ่งจะรู้จักกันยังไม่ถึงสองสัปดาห์เลยค่ะ...ลูกแค่ไม่อยากให้เขาต้องเดือดร้อนเพราะลูกเป็นสาเหตุ”

“เมื่อก่อนพ่อไม่เคยเห็นแอนนี่สนใจใครก็ตามที่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับลูก...ปล่อยให้น้องๆเขาจัดการ ลูกก็ไม่เคยร้อนใจเพียงนี้...”

“มันไม่เหมือนกันนะคะ...ก่อนหน้านั้นก็เป็นเพียงเพื่อนสถาบันเดียวกัน...น้องๆเขาก็แค่แกล้งแหย่เล่นที่มากกว่าที่คนอื่นเขาทำกันก็เท่านั้น...แต่ ลูเธอร์คนนี้ เขาไม่ใช่คนปกติเหมือนพวกนั้น...และอีกอย่าง เขายังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะคะ...”

“แต่เท่าที่พ่อรู้!...เขามาป้วนเปี้ยนใกล้นางฟ้าของพ่อมากเกินไปมั้ง...หรือว่าไม่ใช่”

“พ่อ!...ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอกนะคะ...ลูกไม่ได้คิดอะไรกับเขา...เขาก็แค่อยากจะตอบแทนบุญคุณลูกที่เคยช่วยเขาไว้ก็เท่านั่นเอง”

“เขาบอกอย่างนั้นเหรอ?” อนาสตาเซียพยักหน้ารับ อดัมต้องยิ้มกับความไร้เดียงสาของบุตรสาว แต่จะว่าเธอก็ไม่ได้ เพราะนางฟ้าตนนี้ถูกล้อมกรอบด้วยเหล่าบรรดาน้องชายของเธอ อนาสตาเซียเป็นหลานสาวเพียงคนเดียวของคุณปู่พีทกับคุณย่าหนูนา ที่ทุกคนต่างก็หวงแหน

อนาสตาเซียย้อนคิดไปเมื่อสองสัปดาห์ก่อน วันที่ได้เจอกับลูส  ลูเธอร์ เป็นครั้งแรก...ในวันหนึ่งซึ่งเป็นอีกวันในการซ้อมละครเวทีของบร์อดเวย์ เหมือนทุกๆวัน และเช่นเคยเอ็ดเวิร์ดจะมารับเธอทุกครั้งหลังจากการซ้อมเสร็จ แต่วันนี้เป็นการซ้อมใหญ่ครั้งแรกทุกอย่างเป็นไปตามที่ซ้อมไว้จึงเสร็จก่อนเวลาเกือบชั่วโมง และเธอก็ไม่ได้แจ้งเอ็ดเวิร์ดล่วงหน้า...อนาสตาเซียจึงโทร.หาเอ็ดเวิร์ดหลังจากที่เธอเดินออกมาจากโรงละครและแยกกับเพื่อนๆร่วมการแสดงแล้ว....

“ทำไมไม่รับสาย...” อนาสตาเซียเปรยกับตัวเอง เมื่อโทร.หา    เอ็ดเวิร์ดแต่เขาไม่ได้รับสายเธอจนสายตัดไป เธอจึงตัดสินใจเดินต่อไปเรื่อยๆ ถึงจะเป็นยามค่ำคืนแต่นิวยอร์กก็ยังสว่างไสวสวยงามเสมอ      ของเมืองศิวิไล

ตุบ  ตับ  อัก!  อ๊าก ผลั๊วะ ...อนาสตาเซียที่กำลังเดินผ่านซอกตึก เธอได้ยินเสียงเหมือนกลุ่มคนกำลังทะเลาะวิวาท เธอหยุดฝีเท้าที่จะเดินผ่านซอกตึกนั้น อนาสตาเซียเปลี่ยนทิศทางด้วยความอยากรู้ แต่ด้วยเธอเป็นนางฟ้ามาเฟีย เธอไม่ได้เติบโตมาแบบคุณหนูที่หยิบจับอะไรไม่เป็นอนาสตาเซียย่างเท้าเบาหวิวและค่อยๆเคลื่อนเข้าซอกตึกนั้นอย่างคนที่ได้รับการฝึกมาเป็นอย่างดี

‘เจ็ดรุมหนึ่ง’ ภาพที่เธอเห็น ชายหกคนกับหญิงสาวที่ดูเป็นมวยอีกสองคน แต่ชายหนึ่งในหก ถูกกลุ่มหญิงชายที่เหมือนเป็นพวกเดียวกันรุมเข้าทำร้าย แต่ก็ไม่ง่ายเพราะผู้ชายที่มีตัวเองเป็นพวกเพียงคนเดียวฝีมือไม่ธรรมดา แต่ถ้าเวลานานไป ‘เจ็ดรุมหนึ่ง’ เจ็ดก็ต้องชนะแน่นอน เพราะเจ็ดคนนั้นถึงจะได้รับบาดเจ็บบ้าง แต่ด้วยกำลังที่มากกว่ากับเวลาการต่อสู้ที่ยืดยาวออกไป ก็จะทำให้ชายเพียงหนึ่งเดียวพ่ายแพ้แน่นอน การวิเคราะห์สถานการณ์และเหตุการณ์ เป็นอีกหนึ่งในหลายๆวิชาที่เธอเรียนมาจากครอบครัวของเธอ ช่วงเวลาที่อนาสตาเซียกำลังตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรดี... ทันใดนั่นเอง !!!!

Grrrrr Grrrr  อนาสตาเซียสะดุ้งตกใจ เมื่อโทรศัพท์ของเธอเสียงเรียกเข้าดังขึ้นมา ทำให้คนทั้งแปดหันมาตำแหน่งที่เธอซ่อนตัวอยู่

“เอ็ดเวิร์ด...แอนนี่ต้องเสียเหงื่ออีกแล้ว” อนาสตาเซียที่ยืนขึ้นแสดงตนเอง เปรยออกมาและเธอก็รูดซิปกระเป๋าสะพายและดึงไปไว้ข้างหลัง...เรียกความสนใจของ ลูส ลูเธอร์ ได้มาก เพราะหญิงสาวตรงหน้าร่างเพรียวบางหน้าตาหวานใสๆ ถ้ามองจากหน้าตาเธอแล้วอายุไม่น่าจะถึงยี่สิบ แต่แววตาของเธอนั้นสิ!!! แน่วแน่ มั่นใจ ดื้อรั้น... ‘ถูกใจ’ ตั้งแต่ได้เห็นเลยเหรอ ลูสยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้แม้จะอยู่ในสถานการณ์แบบนี้

เมื่อกลุ่มคนทั้งเจ็ดเห็นว่าเป็นผู้หญิง ทำให้ผู้หญิงสองคนที่เป็นพวกเดียวกันก็เดินมาทางอนาสตาเซีย มองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เสื้อเชิ้ตแขนยาวกับกางเกงยีนส์ขาสั้น รองเท้าส้นเตี้ย หนึ่งในสองพยักหน้าให้อีกคนเข้าไปจัดการอนาสตาเซีย เพราะคงประเมินแล้วว่าอนาสตาเซียคงอ่อนหัด...น่าจะเป็นแค่ยายโง่ที่ผ่านทางมาสินะ

“ควับ!!!!...” อนาสตาเซียแหงนหน้าไปด้านหลังหลบหมัดแรกของหญิงสาวตรงหน้าอย่างรวดเร็ว พึบ! พับ! ควับบบบ!!!

“อ๊าก!!!...”   เสียงแรกและเสียงสุดท้ายของหญิงสาวคนดังกล่าว ดังออกมาเพียงไม่ถึงนาทีร่างนั้นก็ล้มลงต่อหน้าอนาสตาเซีย ดวงตาของทุกคนเปลี่ยนไปเป็นเบิกกว้างขึ้น เมื่อศิลปะการต่อสู้แบบจีน ‘หวิงชุน’ กังฟู    อนาสตาเซียใช้งานได้อย่างทรงประสิทธิภาพ ไร้ที่ข้อกังขา