บทที่ 37 ตกใจมากเลย

บอกเขาแล้ว สิงหยุนเจี๋ยจึงหมุนตัวก้าวจากไป ทว่าไม่รู้เหตุใด ขาเธอกับสะดุดเก้าอี้ไม้เตี้ยๆ ที่วางไว้ เป็นเหตุใดร่างงามเซแซดๆ ก่อนที่คนตัวโตจะเข้ามาช่วยพยุงไว้ทัน

ทว่าร่างกายเขาอุ่นจัด ส่วนเธอก็มือไม้อยู่ไม่สุข ด้วยกลัวล้ม จึงทำสิ่งที่น่าละอายไปมาก ด้วยการบีบสัมผัสกายแกร่งอย่างคนน่าไม่อาย

“ตกใจมากไห...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ