บทที่ 6 ไม่มีคุณสมบัติ

หลังจากมอบหน้าที่พ่อบ้านให้คนอื่นแล้ว อาร์เนลรู้สึกสดชื่นเป็นอย่างมาก

แสงแดดตอนเช้าอ่อนโยนและสดใส ส่องลงมาบนตัวราวกับจะกวาดความเหนื่อยล้าในอดีตออกไปหมด อาร์เนลรับประทานอาหารเช้าแล้ว หาได้ที่จะไปดื่มชาในสวนและคิดถึงแผนการต่อไป

เธอรู้สึกว่าเรือนกระจกสกปรก จึงไม่อยากไปอีกแล้ว คิดไปคิดมา อาร์เนลตัดสินใจไปนั่งที่ระเบียงชั้นสามที่อยู่ใกล้ๆ เพื่อจะได้เป่าลมและชมวิวจากที่สูง

เอลิซาเทชาให้เธอ แล้วยืนอยู่ข้างๆ ด้วยใบหน้าผ่อนคลายมองไปรอบๆ เพราะหลายปีที่ผ่านมาอาร์เนลยุ่งอยู่ตลอดเวลา และตัวเธอเองในฐานะสาวใช้ส่วนตัวก็ต้องนั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงานช่วยงานตลอด ในวันที่อากาศดีแบบนี้ ลมที่พัดมาก็พาเอากลิ่นหอมของดอกไม้มาด้วย เธอก็นานแล้วที่ไม่ได้สูดดมกลิ่นนี้

ขณะที่เอลิซากำลังอดไม่ได้ที่จะยืดตัวเมื่อไม่มีคนแปลกหน้าอยู่ ก็มีเสียงหัวเราะดังมาจากหลังประตูกระจกข้างๆ ตามด้วยเสียงตัวชนกำแพงอย่างหนักหน่วง

อาร์เนลก็ได้ยินเช้ากัน เธอวางถ้วยชาลงด้วยความสงสัยและกำลังจะเอ่ยปาก ก็เห็นคนที่กำลังกอดกันอย่างร้อนแรงหลังประตูเคลื่อนไหว ไม่รู้ใครหมุนมือจับแล้วก็กอดกันเข้ามาในระเบียง

มองอีกครั้ง ถ้าไม่ใช่โฮลเดนกับแคนติญีแล้วจะเป็นใครได้

แคนติญีเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นการมีอยู่ของอาร์เนล เพราะตอนนั้นเธอกำลังกดโฮลเดนอยู่ สายตาผ่านประตูกระจกมองเห็นเอลิซาตรงนั้น และนายหญิงกับสาวใช้คู่นี้มักจะอยู่ด้วยกันเสมอ อาร์เนลก็ต้องอยู่ด้วย

แรงกระตุ้นที่อยากยั่วยุครอบครองสมองของเธออีกครั้ง แคนติญีรีบเกี่ยวคอโฮลเดน พันตัวกับเขาแลกเปลี่ยนจูบเปียกชื้น มือข้างหนึ่งเอื้อมไปหมุนลูกบิดประตู แล้วจึงจุ่มลงไปในจูบลึกที่เร่าร้อนนี้ต่อ

อาร์เนลเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา "ปรากฏว่าท่านหัวหน้าอัศวินทั้งสองท่านมีงานอดิเรกในการแสดงต่อหน้าคนอื่น ข้าไม่ทราบมาก่อน"

โฮลเดนได้ยินเสียง จึงปล่อยลิ้นที่พันกันแล้วมองไปที่อาร์เนล ขมวดคิ้ว "เจ้าหมายความว่าอย่างไร"

"โฮลเดน ภรรยาของเจ้าอิจฉาแล้วล่ะ"

แคนติญีเอามือกลับมา เดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วชี้โต๊ะ "ข้านั่งตรงนี้ได้ไหม"

อาร์เนลหันไปสั่งให้เอลิซาออกไปก่อน จึงจ้องมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างจริงจัง "แน่นอนว่าได้"

เมื่อก่อนได้ยินจากปากคนอื่นเท่านั้น ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่อาร์เนลได้สัมผัสใกล้ชิดกับหัวหน้าอัศวินหญิงคนแรกในประวัติศาสตร์จักรวรรดิ เธอมองจากดวงตาที่เย่อหยิ่งไปจนถึงริมฝีปากสีแดงสด สุดท้ายสายตาตกที่แหวนในมือของแคนติญี หากเธอจำไม่ผิด เมื่อกี้เธอเห็นแหวนแบบเดียวกันในมือของโฮลเดน

"คุณอาร์เนล ไม่ว่าข้าเรียกแบบนี้ใช่ไหม" แคนติญีตามสายตาของอาร์เนลมองไปที่แหวนในมือตัวเอง เธออดไม่ได้ที่จะยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ "นี่คือแหวนที่โฮลเดนให้ตอนขอแต่งงาน เขาบอกว่าเขามีภรรยาอยู่ที่บ้าน แต่เวลาและระยะทางทำให้ความรักที่ไม่มากอยู่แล้วจางหายไป ดังนั้นตอนนี้เมื่อพบคนที่รักจริงแล้ว จึงตัดสินใจกล้าหาญสักครั้ง"

โฮลเดนที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอได้ยินดังนั้น ใบหน้าก็ผุดรอยยิ้มเบาๆ ขึ้นมา เขานั่งลงข้างๆ แคนติญี จับมือเธอประสานนิ้ว

อาร์เนลไม่สนใจพฤติกรรมที่พวกเขาตั้งใจอวดความรัก "งั้นต้องการให้ข้าสละที่ให้คนเก่งกว่าหรือ"

แคนติญียกคิ้ว "ข้าไม่ได้พูดแบบนั้น เพราะโฮลเดนกับข้าคุยกันแล้ว ตระกูลไททันสามารถเลี้ยงเจ้าต่อไปได้ ไม่ให้คนนอกพูดว่าเขาทอดทิ้งภรรยา หรือแม้แต่ถ้าเจ้าต้องการ ข้าสามารถยอมรับให้โฮลเดนมีลูกกับเจ้าได้"

"เพราะเจ้าก็ต้องมีคนไปสืบทอดทรัพย์สินของตระกูลวิลเล็ตต์ ใช่ไหม"

เดิมทีโฮลเดนยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายของแคนติญี สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา สุดท้ายก็เงียบลง

เมื่อก่อนตอนที่ตระกูลจัดให้เขาได้รู้จักกับอาร์เนล ก็เน้นย้ำว่าเขาต้องได้ตัวหญิงสาวคนนี้มา ไม่ว่าจะสวยหรือขี้เหร่ — เพราะเบื้องหลังเธอคือตระกูลวิลเล็ตต์ ความมั่งคั่งของท่านดยุกสโกดาเกือบทั้งหมดถูกทิ้งไว้ให้ลูกสาวคนเดียวสืบทอด ไม่ว่าใครจะแต่งงานกับอาร์เนล ก็เป็นการซื้อขายที่คุ้มค่า

โฮลเดนคิดว่าตัวเองไม่ใช่คนโลภเงินทอง ภายหลังเมื่อมีความรู้สึกกับอาร์เนลและขอแต่งงานสำเร็จ ยังแอบดีใจว่าตัวเองไม่ได้แต่งงานกับอาร์เนลเพราะจุดประสงค์ที่น่าอับอาย ความมั่งคั่งเงินทองพวกนั้นเขาไม่หวงแหน และไม่ยอมหลอกลวง

แต่ตอนนี้แคนติญีที่เขารักอย่างลึกซึ้งกลับพูดถึงเรื่องที่อาร์เนลต้องมีคนไปสืบทอดทรัพย์สินอย่างเปิดเผย เขาจึงนึกขึ้นได้ว่า หากอาร์เนลไม่มีลูก เมื่อเธอตายแล้ว ความมั่งคั่งเหล่านั้นจะถูกริบเข้าคลังหลวง

โฮลเดนขณะหนึ่งในใจก็ชื่นชมความใจกว้างและความเอาใจใส่ของแคนติญี ที่ยอมแบ่งปันตัวเองกับอาร์เนล ยังใจดีวางแผนอนาคตให้คู่แข่งในความรัก แต่มองอาร์เนลอีกครั้งล่ะ นอกจากเรียนรู้วิธีการต่ำช้าที่ไม่สุภาพเหมือนผู้หญิงที่ดูดีเพียงผิวเผิน ให้ประชาชนในดินแดนของตัวเองใส่ร้ายผู้มีบุญคุณ ยังทำอะไรดีได้อีก!

แต่อาร์เนลเมื่อได้ยินคำพูดของแคนติญี กลับอดไม่ได้ที่จะโค้งปากยิ้ม "ทำไมเจ้าถึงคิดว่าข้าจะต้องการลูกคนนี้"

"ยิ่งไปกว่านั้น..." เธอชี้ไปทางโฮลเดน "ยังต้องมีเลือดของคนแบบนี้อีก"

โฮลเดนไม่คิดว่าอาร์เนลจะพูดถึงตัวเองด้วยน้ำเสียงดูถูกขนาดนั้น หน้าบึ้งลง "ข้ากับแคนติญีรักกันสองหัวใจ ก็ไม่ได้ตั้งใจจะมีความสัมพันธ์กับเจ้า ยังจะให้เจ้ามาเลือกเฟ้นอีกหรือ"

เขาดูเหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ จ้องมองอาร์เนลอย่างเข้มงวด "หรือว่า...ฮึ! ถ้าเจ้าไปมีชู้กับผู้ชายคนอื่นแล้วท้อง ควรจะหาทางจัดการโดยตรง อย่าเอาแต่คลอดออกมาทำให้ชื่อเสียงของตระกูลไททันเสียหาย อย่าโทษข้าที่ไม่สุภาพ!"

อาร์เนลที่เดิมยิ้มแย้มแจ่มใสก็เอ่ยขึ้นทันที

"โฮลเดน ไททัน เจ้าควรระวังถ้อยคำของเจ้า"

ใบหน้าของอาร์เนลมีความเย็นชาที่ไม่เคยเห็นมาก่อน "ข้าคืออาร์เนล วิลเล็ตต์ พ่อของข้าคือสโกดา วิลเล็ตต์ ไม่ใช่คนที่เจ้าจะใส่ร้ายได้ตามใจชอบ ยิ่งไม่ยอมทำพฤติกรรมแบบพวกเจ้าที่มีเพศสัมพันธ์ก่อนแต่งงาน"

เธอมองโฮลเดนที่หน้าตกตะลึง "ตอนงานแต่งงานของเราเมื่อก่อน สัญญาว่าจะรักข้าคนเดียวตลอดชีวิต สุดท้ายก็ทำไม่ได้ ตอนนี้ยังไปพูดคำเดียวกันกับหัวหน้าอัศวินแคนติญีอีก ข้าไม่สนว่าเจ้าจะผิดสัญญากับคนเป็นครั้งที่สอง แต่คุณธรรมแบบเจ้า มีคุณสมบัติอะไรที่จะเป็นพ่อของลูกข้า"