บทที่ 3

“ธีโอดอร์ คุณได้ยินไหม หลังจากนี้คุณจะต้องกินอาหารเช้า คุณมักจะพูดว่าคุณยุ่ง คุณไม่ค่อยได้กินอาหารที่ฉันเตรียมให้คุณเลย”

เอเวอร์ลี่รู้สึกเย็นชาราวกับมีคนโยนถังน้ำแข็งใส่เธอ เธอเงยหน้าขึ้นและพบกับการจ้องมองที่ไม่พึงปรารถนาโดยไม่ได้ตั้งใจ หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง

ย้อนกลับไปในตอนนั้น เธอคิดว่าเธอจะสามารถสงบสติอารมณ์ได้แม้ว่าพวกเขาจะได้พบกันอีก

หลังจากทั้งหมดเจ็ดปี เธอมั่นใจว่า 2560 วันก็เพียงพอแล้วที่จะชำระล้างทุกสิ่ง แม้แต่ความรักที่ลึกซึ้งที่สุด

เธอคิดว่าเธอสามารถเก็บทุกอย่างไว้ข้างหลังได้

เธอยังคิดว่าเธอไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อเขาอีกแล้ว

อย่างไรก็ตาม ใครจะไปรู้ว่าคำพูดของโจเซฟีนจะสร้างความวุ่นวายขึ้นในเอเวอร์ลี เธอรู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอกของเธอเมื่อเธอสังเกตเห็นท่าทีที่ไม่แยแสและห่างเหินของเขา

เขาปฏิเสธที่จะกินอาหารของโจเซฟินเพราะสัญญาที่เขาให้ไว้กับเธอหรือไม่?

เธอจะยังหวังเรื่องนี้ได้อย่างไร?

“เดี๋ยวนะ เอเวอร์ลี่? เอเวอร์ลี่ ฟังอยู่รึเปล่า?”

เสียงไพเราะของโจเซฟีนดังขึ้นในหูของเธอ

“มีอีกอย่างที่ฉันอยากบอกคุณ ฉันกับธีโอดอร์กำลังจะแต่งงานในเดือนหน้า คุณช่วยได้ไหม ท้ายที่สุด… เราเคยเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ฉันอยากให้คุณเป็นเพื่อนเจ้าสาวของฉัน”

มันกะทันหันเกินไปและเอเวอร์ลี่ก็ไม่สามารถตอบสนองได้ ร่างกายของเธอตึงภายใต้เสื้อคลุมสีขาวของเธอ

ริมฝีปากของเธอขยับ แต่ก่อนที่เธอจะพูด ธีโอดอร์ก็ตอบเธอ เขาตอบอย่างเย็นชาว่า "เราไม่จำเป็นต้องมีเพื่อนเจ้าสาว แค่เรามีเจ้าสาวก็พอ"

เขาเงยหน้าขึ้นมองเอเวอร์ลี่ด้วยความรังเกียจ เขากล่าวต่อ “ดร.เทรวิโน คุณวางแผนที่จะอยู่ดูฉันและคู่หมั้นของฉันไหม”

การเสียดสีเย็นชาของเขาทำลายความหวังของเธอในทันที!

Everleigh รู้สึกประหลาดใจ เธอเหลือบมองผู้ชายบนเตียงโดยไม่ตั้งใจ สายตาของเขาเย็นเยียบและริมฝีปากบางของเขาประกบเข้าหากัน

เธอน่าจะรู้ว่าเขารังเกียจและเกลียดเธอ เป็นเรื่องโง่ที่เธอคิดว่าเขายังมีความรู้สึกต่อเธออยู่

เอเวอร์ลี่กำหมัดแน่น

เมื่อเจ็ดปีที่แล้ว เขาเคยบอกเธอว่า "ตลอดชีวิตของฉัน ฉันจะกินแต่อาหารเช้าที่เธอทำ"

เขายังสัญญาว่า "เอเวอร์ลี่ คุณจะเป็นเจ้าสาวคนเดียวในงานแต่งงานของฉัน"

อย่างไรก็ตาม เจ็ดปีต่อมา โจเซฟีนเข้ามาแทนที่เธอ

Everleigh พยายามรวบรวมตัวเอง เธอสิ้นปัญญาขณะที่เธอเบือนหน้าหนีอย่างเฉยเมย

“ก็ฉันงานยุ่ง เลยไม่ได้ไป พยาบาลจะเปลี่ยนน้ำหยดทีหลัง”

เธอกำลังจะพังทลาย เธอกรอกปากกาของเธอและระงับความเจ็บปวดในใจของเธอ เธอหันกลับมาและจากไปอย่างไร้ความรู้สึก

"ชน!"

ทันทีที่เธอหันกลับมา เธอก็ได้ยินเสียงกระจกแตกอยู่ข้างหลังเธอ

เอเวอร์ลี่หยุดชั่วครู่ก่อนจะก้าวออกจากห้อง ความโศกเศร้าทำให้ใบหน้าของเธอขุ่นมัว

เขาคงตั้งใจจะตีเธอด้วยถ้วย

ใบหน้าของธีโอดอร์มืดลงเมื่อเขาจ้องไปที่ด้านหลังของเธอ มือของเขากำหมัดตามสัญชาตญาณและเลือดก็หยดลงบนผ้าปูที่นอน

“ธีโอดอร์... อย่าโกรธเลย Everleigh เป็นหมอรักษาของคุณ ฉันสามารถขอให้คณบดีหาคนอื่นถ้าคุณไม่พอใจกับมัน...”

......

หลังจากออกจากห้องฉุกเฉิน Everleigh ก็ตรงเข้าไปในห้องน้ำ เธอทำให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่รอบๆ

เธอล็อกประตูและพิงกับประตู อารมณ์ของเธอท่วมท้นเหมือนสึนามิ

เธอรู้สึกเจ็บหน้าอกอย่างรุนแรง เธอกดหน้าอกของเธอ แต่ความเจ็บปวดที่หายใจไม่ออกก็ไม่หายไป