บทที่ 3

รถแล่นไปตามถนนอย่างเงียบงัน

ผู้ช่วยเฉิงที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยเหงื่อซึมไปทั้งใบหน้า แม้อากาศจะไม่ได้ร้อนเลยก็ตาม

บรรยากาศในรถเย็นยะเยือก แอร์ก็เปิดจนแทบจะกลายเป็นตู้แช่ แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกเหมือนกำลังนั่งอยู่บนกระทะร้อนแบบนี้นะ?

ที่นั่งข้างคนขับคือภรรยาของท่านประธาน ส่วนท่านประธานก็นั่งหน้าบึ้งอยู่เบาะหลัง

เขาแอบชำเลืองมองเจ้านายผ่านกระจกมองหลังด้วยความหวาดๆ

แล้วก็สังเกตเห็นว่าสายตาของเจ้านายถูกดึงดูดไปหาภรรยาสาวโดยไม่อาจห้ามใจ

ความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในแววตานั้น บางทีแม้แต่เจ้าตัวก็ยังไม่ทันรู้ตัว

ผู้ช่วยเฉิงยิ่งไม่กล้าส่งเสียงใดๆ ออกมา

โลกของคนรวยนี่เขายังไม่ค่อยเข้าใจจริงๆ

สิบกว่านาทีต่อมา ผู้ช่วยเฉิงก็หาที่จอดรถในลานจอดของโรงพยาบาลได้

เนี่ยเหยียนเซินก้าวลงจากรถอย่างรวดเร็ว แล้วกระชากประตูฝั่งผู้โดยสารเปิดออก ดึงร่างของภรรยาออกมาอย่างไม่ไยดี

เหยียนซีขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะออกแรงสะบัดตัวเองให้หลุดจากการเกาะกุม

"ฉันเดินเองได้ เนี่ยเหยียนเซิน คุณเห็นฉันเป็นนักโทษหรือไง" เธอพูดอย่างโมโหพร้อมกับยื่นข้อมือของตัวเองออกไป

บนผิวขาวๆ ของเธอปรากฏรอยช้ำสีม่วงสองรอย

ถูกผู้ชายคนนี้บีบจนเป็นรอยแล้ว

เนี่ยเหยียนเซินตะลึงงัน ไม่คิดว่าเธอจะมีแรงมากถึงขนาดสลัดหลุดจากการจับกุมของเขาได้

พอเห็นรอยแผลที่ตัวเองเป็นคนทำ แววตาของเขาก็ฉายแววรู้สึกผิดออกมาวูบหนึ่ง

แต่พอคิดถึงเจียย่วนที่ยังนอนอยู่ในโรงพยาบาลตอนนี้ เขาก็ไม่สามารถรู้สึกสงสารผู้หญิงที่อาจจะเป็นคนร้ายคนนี้ได้เลย

เขาไม่พูดอะไรสักคำ แค่เดินตรงไปยังตึกผู้ป่วยใน แต่ก็ยังหันกลับมามองเป็นระยะๆ ราวกับกลัวว่าเหยียนซีจะวิ่งหนีไป

เหยียนซีขยี้ข้อมือของตัวเองเบาๆ แล้วเดินตามไป

พอเห็นพฤติกรรมของเนี่ยเหยียนเซิน ในใจเธอก็ยิ่งเดือดดาล

ห้องพักของสวี่เจียย่วนเป็นห้องเดี่ยว VIP สุดหรู ซึ่งก็เป็นเรื่องที่คาดเดาได้อยู่แล้ว

เนี่ยเหยียนเซินจะยอมปล่อยให้คนในใจของเขาต้องมาลำบากได้อย่างไรกัน

ผู้หญิงที่หน้าซีดเผือดนั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย ทันทีที่เห็นเนี่ยเหยียนเซินเดินเข้ามา ใบหน้าของเธอก็เผยรอยยิ้มที่อ่อนโยนและงดงามออกมาทันที: "เหยียนเซิน..."

เนี่ยเหยียนเซินเดินเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวเธอแล้วจัดผ้าห่มให้: "เธอเจ็บอยู่ ทำไมไม่นอนพักดีๆ"

เหยียนซีที่เดินเข้ามาทีหลังก็เห็นภาพนี้พอดี

ภาพนี้ทำให้เธอนึกถึงช่วงเวลาที่เนี่ยเหยียนเซินยังแสร้งทำเป็นคนดีในทันที

เขาก็เคยดูแลเธออย่างเอาใจใส่แบบนี้เหมือนกัน

ความรู้สึกผิดหวังนั้นเกิดขึ้นเพียงชั่วครู่

เหยียนซีเผยรอยยิ้มเยาะหยันออกมาอย่างรวดเร็ว: "ถ้าสองคนมีธุระต้องทำ ให้ฉันรอข้างนอกก่อนไหมคะ"

"คุณเหยียน..." พอได้ยินเหยียนซีพูด สวี่เจียย่วนก็ดูเหมือนเพิ่งสังเกตเห็นว่ามีคนเข้ามาในห้อง สีหน้าของเธอพลันเต็มไปด้วยความประหม่าไม่สบายใจและมีความหวาดกลัวเล็กน้อย เสียงของเธอสั่นเครือ: "ความสัมพันธ์ระหว่างเราไม่ใช่แบบที่คุณคิดนะคะ เหยียนเซินเขาเป็นแค่คนใจดีเท่านั้นเอง"

เหยียนซีพูดเสริมคำของเธอ: "ใช่แล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างพวกคุณมันก็แค่เพื่อนที่บริสุทธิ์ใจต่อกัน สามารถจูบปากจับมือกันได้เท่านั้นเอง"

สวี่เจียย่วนรีบปล่อยมือจากเนี่ยเหยียนเซินทันที

เหยียนซีจึงเดินเข้าไปใกล้

สวี่เจียย่วนมีใบหน้าที่ดูไม่มีพิษมีภัย

ไม่ได้สวยโดดเด่นอะไร มีเพียงออร่าของความอ่อนโยนและเปราะบางเท่านั้น

เหยียนซีรู้สึกว่าพวกเธอสองคนไม่ได้มีความคล้ายคลึงกันเลย

แต่ผู้หญิงแบบนี้แหละ ที่คู่ควรให้ผู้ชายเก็บไว้ในใจและทำให้เกิดความรู้สึกอยากปกป้องอย่างแรงกล้า

สวี่เจียย่วนยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นภายใต้สายตาของเธอ

มือของเธอจึงกำชายเสื้อของเนี่ยเหยียนเซินไว้แน่นด้วยความประหม่า

เหยียนซีเห็นภาพนั้นอย่างชัดเจน

แต่ในใจกลับดูถูกผู้หญิงประเภทนี้อย่างยิ่ง

ใช้วิธีการเล็กๆ น้อยๆ ลับหลังเพื่อยั่วยุภรรยาหลวง ทำให้เธอสติแตก โวยวายในห้องผู้ป่วย และผลที่ตามมาก็คือความไม่พอใจจากผู้ชาย ทำให้เนี่ยเหยียนเซินโมโห

เนี่ยเหยียนเซินไม่ทันสังเกตเล่ห์เหลี่ยมของสวี่เจียย่วน เขาหลงเชื่อว่าเธอกำลังหวาดกลัวอย่างจริงใจ

เขาจึงปลอบเธอว่า: "มีผมอยู่ทั้งคน จะไม่ยอมให้เธอต้องเจ็บตัวเด็ดขาด"

เหยียนซีรู้สึกว่าภาพตรงหน้านี้มันช่างบาดตาบาดใจเหลือเกิน

เธอยังอยู่ตรงนี้แท้ๆ ยังไม่ได้หย่ากันเลยด้วยซ้ำ กล้าอวดดีกันขนาดนี้เลยเหรอ

เธอเรียกชื่อเนี่ยเหยียนเซินหนึ่งครั้ง

เนี่ยเหยียนเซินทำเป็นไม่ได้ยิน ในสายตาของเขามีเพียงผู้หญิงที่อ่อนแอบนเตียงเท่านั้น

เหยียนซีสูดหายใจเข้าลึกๆ

จากนั้นก็เผยรอยยิ้มจางๆ ออกมา ก่อนจะหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาเริ่มถ่ายวิดีโอ

"เหยียนเซิน..." สวี่เจียย่วนหน้าซีดเผือด ยื่นมือขึ้นมาบังหน้าตัวเอง

เนี่ยเหยียนเซินตวาดอย่างโกรธเกรี้ยว: "เหยียนซี เธอทำบ้าอะไร"

เหยียนซีตอบกลับอย่างใจเย็น: "ก็บันทึกชีวิตดีๆ ไงคะ ฉันเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าถ้าคลิปนี้ถูกปล่อยออกไป มันจะส่งผลกระทบได้มากแค่ไหน"

เนี่ยเหยียนเซินลุกขึ้นเดินเข้ามาหาเธอ: "เธอจะบ้าไปถึงไหนอีก ลืมไปแล้วเหรอว่าเธอมาที่นี่ทำไม"

"อ้าว ไม่ได้เรียกฉันมาจับชู้นี่เองเหรอ" เหยียนซีแกล้งทำเป็นประหลาดใจ

ผู้ช่วยเฉิงที่อยู่หน้าประตูอยากจะตัดหูตัวเองทิ้งจริงๆ

เขาแค่อยากจะเป็นเพียงคนผ่านทางที่ไม่มีตัวตน แต่เหยียนซีกลับเดินเพียงไม่กี่ก้าวก็มาหยุดอยู่ข้างๆ เขา แล้วยื่นมือถือให้: "ให้เวลาสามนาที ฉันต้องเห็นคลิปนี้มียอดวิวเป็นล้าน"

ผู้ช่วยเฉิงแทบจะร้องไห้ออกมา

เนี่ยเหยียนเซินตามออกมาอย่างรวดเร็ว กระชากมือถือจากมือผู้ช่วยเฉิงแล้วลบคลิปทิ้งทันที ใบหน้าของเขาเย็นชาดุจน้ำแข็ง: "เหยียนซี อย่าลองดีกับผม"

เหยียนซีเองก็ไม่ได้คาดหวังจริงๆ ว่าจะใช้คลิปแค่นี้มาสร้างความได้เปรียบอะไร

เธอเพียงแค่มองไปที่เนี่ยเหยียนเซินอย่างเงียบๆ

"ถ้าคุณอยากจะคุยกับฉันดีๆ ก็เลิกทำอะไรที่มันน่ารำคาญแบบนี้ซะ" เสียงของเหยียนซีใสกังวาน เตือนสติเขากับสถานการณ์ปัจจุบัน "เรายังไม่ได้หย่ากัน กรุณาให้เกียรติความรู้สึกของฉันด้วย"

เนี่ยเหยียนเซินยังคงไร้ซึ่งอารมณ์

ท่าทีของเขาเหมือนจะบอกว่า "แล้วเธอจะทำอะไรผมได้"

เหยียนซีก็ไม่ได้โกรธอะไร

เธอเพียงแค่เผยรอยยิ้มออกมา

ผู้ช่วยเฉิงรู้สึกสยองเกล้า ความเย็นวาบแล่นไปตามสันหลัง ราวกับมีสายตาอันตรายกำลังจับจ้องอยู่

ในวินาทีถัดมา เขาได้แต่อ้าปากค้างเมื่อคุณผู้หญิงสอดแขนเข้ามาเกี่ยวกับแขนของเขา พลางเอ่ยเสียงหวานแต่แฝงความคมคาย: "ในเมื่อคุณชอบจับมือผู้หญิงคุยเรื่องสำคัญ คงไม่ถือสาใช่ไหมคะถ้าฉันจะมีผู้ชายข้างกายบ้าง"

หัวใจของผู้ช่วยเฉิงแทบจะกระเด็นออกมา

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เร็วที่สุดในชีวิต: "ท่านประธานเชื่อผมนะครับ! ระหว่างผมกับคุณผู้หญิงไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบที่ท่านคิดนะครับ!"

นี่มันแทบจะเหมือนกับคำพูดของสวี่เจียย่วนเมื่อกี้ไม่มีผิด

เหยียนซีพูดอย่างมีความหมายลึกซึ้ง: "คุณบอกว่าไม่มีอะไรก็คือไม่มีอะไรแล้วเหรอ"

สวี่เจียย่วนเข้าใจดีว่าประโยคนี้หมายถึงเธอ ลับหลังเนี่ยเหยียนเซิน เธอจึงเผยสีหน้าอำมหิตออกมา

แน่นอนว่าเนี่ยเหยียนเซินมองไม่เห็น

เขามองเพียงมือของเหยียนซีที่ควงแขนผู้ช่วยเฉิงอยู่ ในใจรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก

ราวกับว่าของของตัวเองกำลังถูกคนอื่นครอบครอง

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เขาจึงเอ่ยชื่อผู้ช่วยเฉิงออกมา

ความหมายนั้นเรียบง่ายมาก คือให้เขาปล่อยมือ

ในความเป็นจริง ผู้ช่วยเฉิงพยายามจะดึงมือออกตลอดเวลา

แต่แรงของคุณผู้หญิงช่างมหาศาลเหลือเกิน

เขาจนปัญญาจริงๆ ถ้าหากใช้แรงทั้งหมด ก็คงกลายเป็นเรื่องตลกไปแน่ ต่างคนต่างก็เป็นคนมีหน้ามีตาในสังคม

เนี่ยเหยียนเซินเม้มปาก ก่อนจะหันไปดึงเก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียงผู้ป่วยออกมาตัวหนึ่ง

หากนั่งตรงนี้ ถ้าไม่ตั้งใจจริงๆ ก็จะไม่สามารถแตะต้องตัวคนที่อยู่บนเตียงได้

เหยียนซีถึงได้ยอมปล่อยผู้ช่วยเฉิง แล้วหาเก้าอี้อีกตัวนั่งลง

ความเข้าใจที่ไม่ต้องพูดออกมาเป็นคำพูดระหว่างสามีภรรยาคู่นี้ ทำให้สวี่เจียย่วนรู้สึกริษยาจนแทบกลั้นใจไม่อยู่