บทที่ 9 - เสียงสะท้อน

เอเดรียน

บ้านทั้งหลังเงียบสงัดตอนที่ฉันค่อยๆ ลุกจากเตียง

เขายังคงหายใจแผ่วเบาอยู่ใต้ผ้าห่ม ขดตัวมาทางฝั่งที่ฉันเคยนอนอยู่ หมอนของฉันรองรับแก้มของเขาราวกับว่าเขาซุกหน้าฝังตัวเองลงในกลิ่นกาย รอยคราบน้ำตาที่แห้งกรังยังคงมองเห็นได้—เป็นรอยด่างดำบนผ้าลินินสีซีด เขาดูสงบอย่างน่าสมเพชในแบบที่ผู้ชายบางค...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ