บทที่ 47 ตอนที่ 47

จอห์นนี่พริ้มตา ผ่อนอารมณ์ด้วยการเอนลำตัวไปทางด้านหลังเล็กน้อย สองมือยันอยู่กับที่นอน ขณะมือเรียวของหญิงสาวกำลังง้างเข่าทั้งสองข้างของเขาให้อ้ากว้างออกจากกัน

“…..” จอห์นนี่พ่นพรูลมหายใจออกมาอย่างกระท่อนกระแท่น แสงไฟภายในห้องที่สลัวจนเกือบจะมืด ประกอบกับสายตาที่สั้นเอามากๆ ของเขา ทำให้มองภาพได้แค่ใบ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ