บทที่ 102 คนสวนผู้สูงศักดิ์

ดวงตาฉ่ำชื้นไปด้วยหยาดน้ำตามีแววฉงนในสิ่งที่เขาบอก มาลิกเกลี่ยซับหยาดน้ำตานั้นก่อนจะยิ้มและพูดในความตั้งใจของเขา

“ผมกำลังเรียนรู้การเป็นชาวสวนจากพ่อตา เพราะพ่อตามีข้อแม้ว่า ถ้าผมลงมะนาวได้ทั้งห้าสิบไร่และดูแลจนกว่ามะนาวจะออกดอกและเก็บผลได้เมื่อไร เมื่อนั้นพ่อตาจะใจอ่อนยอมรับว่าผมเป็นลูกเขย”

“ฉั...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ