บทที่ 1 เธอก็เกิดใหม่อีกครั้ง

น้ำในทะเลสาบที่เย็นเยียบไหลทะลักเข้าปากและจมูกของเธอ

“ญาณิดา!”

“พี่คะ!”

เสียงของแม่และน้องสาวที่เพิ่งรับกลับมาดังขึ้นทีละคน จากนั้นญาณิดาก็หมดสติไป

ในห้องผู้ป่วยเดี่ยวสุดหรู บนเตียงคนไข้

เด็กสาวที่มีใบหน้างดงาม ขนตาของเธอสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้น

อะไรกันนะ คนเราพอตายแล้วจะเห็นกำแพงสีขาวเหรอ?

“ญาณิดา ลูกฟื้นแล้ว!” เสียงของมิราเจือไปด้วยความดีใจ

ญาณิดามองแม่ที่อยู่ข้างเตียงอย่างลังเลเล็กน้อย ดูเหมือนว่าท่านจะดูสาวขึ้น

“พี่คะ หนูไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะคะ!”

มาลีโผเข้าหาด้วยดวงตาคลอหนี้วด้วยน้ำตา เกือบจะดึงสายน้ำเกลือที่มือของเธอหลุด

โชคดีที่ญาณิดาไวต่อเสียงของมาลีมาก จึงรีบชักมือกลับได้ทัน

เมื่อมองมาลีที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งมีใบหน้าอ่อนเยาว์และยังไม่โตเต็มวัย ทั้งยังแต่งหน้าโทนซีดๆ ให้ดูเหมือนหน้าสด

ญาณิดาก็นึกขึ้นมาได้ในทันที

นี่เป็นวันที่สองที่มาลีมาถึงบ้านของเธอ!

เธอเกิดใหม่!

ญาณิดาเป็นคุณหนูแห่งตระกูลปุริสายมาสิบแปดปี เธอทั้งฉลาดและรักเรียน เป็นแบบอย่างของกุลสตรีในเชียงใหม่ สร้างชื่อเสียงให้ตระกูลปุริสายไม่น้อย

แต่ทว่า ในตอนที่เธอเพิ่งจะบรรลุนิติภาวะ กลับมีคนมาบอกว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของพ่อกับแม่

ตอนที่เกิด เธอถูกสลับตัวไป!

ตระกูลปุริสายตามหาลูกสาวที่แท้จริงกลับมาอย่างรวดเร็ว นั่นก็คือมาลี

เธอเป็นเด็กสาวที่ดูเรียบร้อยและอ่อนแอราวกับดอกไม้สีขาวดอกน้อย

หลังจากที่ญาณิดารู้ความจริงก็รู้สึกผิดมาก เธอรู้สึกว่าตัวเองแย่งตำแหน่งของมาลีไป ได้รับความรักและการเลี้ยงดูจากตระกูลปุริสาย ในขณะที่มาลีกลับต้องระหกระเหินอยู่ข้างนอก และลำบากมามาก

เดิมทีญาณิดาคิดจะจากตระกูลปุริสายไป เพื่อคืนทุกอย่างให้กับมาลี

แต่มาลีกลับร้องไห้บอกพี่สาวว่าอย่าไป เธอไม่อยากให้ตัวเองเป็นเหมือนคนใจร้ายที่พอกลับมาถึงก็ไล่พี่สาวไป พวกเธอสามารถเป็นลูกสาวของตระกูลปุริสายด้วยกัน เป็นพี่น้องที่ดีต่อกันได้

ญาณิดามีความผูกพันอย่างลึกซึ้งกับตระกูลปุริสาย เธอเติบโตที่นี่มาตั้งแต่เด็ก ไม่ว่าจะเป็นต้นไม้ใบหญ้า ครอบครัว หรือเพื่อนฝูง ทุกอย่างล้วนอยู่ที่นี่ เป็นธรรมดาที่เธอจะตัดใจไม่ลง

ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะอยู่ต่อ แต่เธอกลับไม่คาดคิดว่า นี่คือจุดเริ่มต้นฝันร้ายในชีวิตของเธอ!

ภายนอกมาลีดูอ่อนแอและจิตใจดี แต่จริงๆ แล้วกลับคอยวางกับดักทำร้ายเธออยู่ตลอดเวลา

ตัวอย่างเช่นครั้งนี้ ที่ญาณิดาตกน้ำก็เป็นฝีมือการวางแผนของมาลี ในชาติที่แล้วเธอยังนึกว่ามาลีแค่พลั้งมือไปจริงๆ และให้อภัยเธออย่างง่ายดาย

ไม่คาดคิดเลยว่าหลังจากนั้นมาลีจะยิ่งทำเกินไปมากขึ้นเรื่อยๆ

ทุกสิ่งที่ญาณิดาเคยมี ทั้งครอบครัว เพื่อน การงาน และโอกาส

เธอต้องการจะทำลายและแย่งชิงมันไป!

สุดท้าย ทั้งชื่อเสียง การงาน และอนาคตของเธอก็ถูกทำลายจนหมดสิ้น

ครอบครัวและเพื่อนฝูงต่างเข้าใจเธอผิดและทอดทิ้งเธอไป แม้แต่คนที่เธอรักก็ยังไปติดตามมาลี

ชาติที่แล้วญาณิดาก็รู้สึกแปลกใจมาก ว่าทำไมมาลีถึงได้ก้านำหน้าเธอไปหนึ่งก้าวในทุกๆ เรื่อง ราวกับว่ารู้ล่วงหน้ามาก่อน

ในขณะที่มาลีทำเรื่องเลวร้ายสารพัด แต่กลับไม่เคยถูกจับได้เลย

ทุกคนต่างคิดว่ามาลีนั้นใสซื่อบริสุทธิ์ แต่เป็นญาณิดาที่ไม่พอใจที่ตัวตนคุณหนูตัวปลอมของตัวเองถูกเปิดโปง เลยคิดแค้นมาลี คอยหาเรื่องเธอแต่กลับต้องมารับเคราะห์เอง

ภายหลังญาณิดาก็รู้ถึงธาตุแท้ของมาลี แต่ก็สายไปเสียแล้ว เธอสู้มาลีไม่ได้

จนกระทั่งญาณิดาต้องเร่ร่อนอยู่ข้างถนน ถูกนักเลงอันธพาลล้อมไว้ที่มุมถนนเพื่อลวนลาม เธอขัดขืนสุดชีวิตจนถูกทุบตีจนเกือบตาย

มาลีกลับปรากฏตัวขึ้น แล้วกระซิบข้างแก้มที่อาบเลือดของเธอบอกว่า:

ที่แท้มาลีก็เกิดใหม่เหมือนกัน ชาติที่แล้วญาณิดาเก่งกว่าเธอในทุกๆ ด้าน ทำให้มาลีที่เป็นคุณหนูตัวจริงกลับต้องอับอายขายหน้า ดังนั้นเมื่อเธอเกิดใหม่กลับมา จึงต้องมาล้างแค้นญาณิดา แย่งชิงทุกอย่างของเธอไปให้หมด ถึงจะสาสมใจ!

เกิดใหม่เหรอ? บนโลกนี้มีเรื่องแบบนี้อยู่จริงๆ ด้วยเหรอเนี่ย!

ตอนนี้ญาณิดาก็เกิดใหม่แล้วเหมือนกัน พวกเธอได้กลับมาอยู่บนจุดสตาร์ทเดียวกันอีกครั้ง

“พี่คะ พี่ยังไม่ยอมให้อภัยหนูอีกเหรอคะ?”

มาลีปิดตาแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น

มิราก็ช่วยพูดเสริมขึ้นมาว่า “ญาณิดา มาลีไม่ได้ตั้งใจแน่ๆ เพิ่งกลับมาใหม่ๆ แบบนี้ ต้องกลัวมากแน่ๆ”

ญาณิดากระตุกยิ้มมุมปากอย่างประหลาด “อย่างนั้นเหรอคะ?”

ทั้งๆ ที่ชยพลกับชุติภาซื้อเสื้อผ้าแบรนด์เนมให้มาลีตั้งมากมาย แต่มาลีก็ยังคงใส่เสื้อยืดสีขาวเก่าๆ ของเธอ ยิ่งพอร้องไห้ก็ยิ่งดูน่าสงสาร ราวกับว่าญาณิดาไปรังแกเธอมาอย่างนั้นแหละ

แต่คนที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้คือญาณิดาชัดๆ!

มิราก็กอดมาลีด้วยความสงสาร “อย่าร้องไห้เลยนะมาลี พี่สาวของลูกใจกว้างที่สุด เขาไม่โทษลูกหรอก”

ในตอนนั้นเอง ชยพลก็ผลักประตูเข้ามา

“ทำไมมาลีถึงร้องไห้ล่ะ?”

“พี่สาวเขา...”

ยังไม่ทันพูดจบ ชยพลก็หันไปมองญาณิดาด้วยสีหน้าตำหนิ “น้องเพิ่งกลับบ้านเมื่อวานนี้เองนะ เขาต่างหากที่เป็นลูกสาวแท้ๆ ของตระกูลปุริสาย เรื่องที่ลูกตกน้ำมันเป็นอุบัติเหตุ”

มิราก็พูดขึ้นมาว่า “มาลีลำบากอยู่ข้างนอกมามาก เราควรจะชดเชยให้เขาดีๆ”

ญาณิดามองภาพความรักลึกซึ้งของพ่อแม่ลูกคู่นั้นด้วยสายตาเย็นชา

ในตอนนี้ พ่อแม่บุญธรรมยังคงมีความรู้สึกดีๆ ให้กับเธออยู่ อย่างน้อยตอนที่เธอสลบไปพวกท่านก็ยังเป็นห่วงเธอ

แต่ก็เทียบไม่ได้เลยกับความรักความสงสารที่มีต่อลูกสาวแท้ๆ หากพวกเธอสองคนมีเรื่องกัน พวกท่านก็จะเข้าข้างมาลีอย่างแน่นอน

ก็ใช่สิ คนนั้นเขาเป็นลูกแท้ๆ ส่วนเธอที่เป็นแค่ลูกเลี้ยงก็เป็นได้แค่คนที่คิดไปเองฝ่ายเดียวเท่านั้น

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องการให้อภัยหรอก บ้านหลังนี้ไม่มีทางให้ความยุติธรรมกับเธอได้

เรื่องที่มาลีผลักเธอตกน้ำ ก็ถือว่าชดใช้หนี้บุญคุณที่เลี้ยงดูเธอมาตลอดสิบแปดปีนี้แล้วกัน

“ค่ะ” ญาณิดาตอบรับอย่างเย็นชา

ชยพลสั่งต่อว่า “แล้วก็ วันนี้พอกลับบ้านแล้วก็ย้ายไปอยู่ห้องรับแขกนะ ห้องเดิมของลูกทั้งกว้างทั้งสว่าง ให้มาลีอยู่ไปก่อน”

ชุติภาเสริมว่า “ญาณิดา ทนลำบากหน่อยนะลูก ห้องรับแขกก็ไม่ได้แย่อะไร”

ใช่สิ มันก็แค่เล็กกว่าหน่อย แต่พวกท่านลืมไปว่าเธอมีนิสัยติดเตียงนอน

ชาติที่แล้วตอนที่ได้ยินเรื่องนี้ เธอยังแอบเสียใจอยู่บ้าง แต่ด้วยความรู้สึกผิดที่มีต่อมาลี ก็เลยยอมรับแต่โดยดี

แต่ตอนนี้ เธอชินแล้ว ความลำเอียงที่พ่อแม่บุญธรรมมีต่อมาลี เป็นเรื่องที่สมควรอยู่แล้ว

ในเมื่อไม่ใช่พ่อแม่ของเธอ เธอก็ไม่ต้องการแล้ว

ชาตินี้ เธอจะไปตามหาพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดของตัวเอง ไม่ว่าพวกเขาจะยากจนข้นแค้นแค่ไหนก็ตาม

เธอมองตรงไปยังชยพลกับชุติภา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “คุณพ่อคะ คุณแม่คะ นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่หนูจะเรียกพวกท่านแบบนี้ ขอบคุณที่เลี้ยงดูหนูมานานหลายปี ในเมื่อลูกสาวแท้ๆ กลับมาแล้ว ทุกอย่างก็ควรจะคืนให้เธอ หนูจะขอลาออกไปเอง บุญคุณที่เลี้ยงดูหนูมา ตอนนี้หนูยังไม่มีปัญญาจะตอบแทน รอให้หนูทำงานหาเงินได้เมื่อไหร่ หนูจะรีบคืนให้พวกท่านโดยเร็วที่สุดค่ะ”

พอมาลีได้ยินแบบนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างตกใจ จนลืมปิดดวงตาที่ไม่มีน้ำตาสักหยดของตัวเองไปเลย

เกิดอะไรขึ้น ทำไมนังสารเลวคนนี้ถึงไม่เหมือนกับชาติที่แล้ว ไม่ใช่ว่ามันควรจะเสียดายเงื่อนไขดีๆ ของตระกูลปุริสาย แล้วร้องห่มร้องไห้บอกว่าตัดใจจากพ่อแม่ไม่ลงหรอกเหรอ?

ชยพลกับชุติภาก็ตกใจเช่นกัน ชุติภารีบเกลี้ยกล่อมเธอ “ญาณิดา ไม่ใช่นะลูก เราไม่ได้หมายความว่าจะไล่ลูกไปนะ ลูกกับมาลีก็เป็นลูกสาวของพวกเราทั้งคู่”

มาลียิ่งรีบคว้ามือของเธอไว้ “พี่คะ ความผูกพันที่เลี้ยงดูกันมาจะตัดขาดกันง่ายๆ ได้ยังไงกันคะ? ถ้าหนูพอกลับมาถึงพี่ก็ไปเลย คนข้างนอกที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว ก็คงนึกว่าหนูใจร้ายแค่ไหน คุณพ่อคุณแม่ใจดำขนาดไหน เรามาเป็นพี่น้องกัน แล้วต่อไปก็คอยดูแลกตัญญูต่อคุณพ่อคุณแม่ด้วยกันนะคะ”