บทที่ 7 ภาคนิยาย - 7

“แล้วหลังจากนั้น องค์รัชทายาทก็เข้ามาทำร้ายหม่อมฉันเพคะ พี่สาวของหม่อมฉันนางยั่วยุว่าหม่อมฉันทำร้ายไทเฮา แต่ไม่จริงเลยเพคะ ทุกคนในที่นี้ล้วนเป็นพยานได้” เฟิ่งซีอวิ๋นยังคงกล่าวต่อไป นางชำเลืองมองเสี่ยวเฉียวเพียงครู่หนึ่ง บ่าวรับใช้สาวจึงก้าวเดินออกมา

“เพคะ หม่อมฉันเห็นคุณหนูเซี่ยฟ้องต่อองค์รัชทายาท จนพระองค์ทำร้ายท่านหญิงของหม่อมฉันเพคะ”  เสี่ยวเฉียวก้มหน้ากล่าว

“ชั่วร้ายกันทั้งนายทั้งบ่าว” เว่ยเลี่ยงหรงขบฟันต่อว่านางด้วยความคับแค้นใจ เขาเกลียดเฟิ่งซีอวิ๋นจนอยากจะฆ่านางทิ้งเสียบัดนี้!

หลันซีจวิ้นจู่ยืนขึ้นเต็มความสูง นางกล่าวว่า “เห็นทีหม่อมฉันคงต้องเร่งเดินทางกลับแคว้นมู่ก่อนเพคะ ขืนอยู่ที่นี่นานกว่านี้เกรงว่าจะไม่มีลมหายใจกลับไป”

“อยู่ต่ออีกหน่อยมิได้หรืออวิ๋นเอ๋อร์ ลูกชายข้าแค่หลงบุปผาริมทางเท่านั้น เจ้าอย่าใส่ใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเลยนะ” เฉินฮองเฮาปลอบนางด้วยถ้อยคำอันอ่อนโยน ทรงรับสั่งกับเว่ยฮ่องเต้ว่า

“ฝ่าบาท เห็นทีหม่อมฉันคิดว่าจะต้องเลื่อนให้มีการอภิเษกเร็วขึ้นแล้วล่ะเพคะ ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปความสัมพันธ์ของทั้งสองแคว้นจะต้องจบลงแน่นอน” เฉินฮองเฮาทรงกล่าวต่อหน้าธารกำนัลและอู๋ไทเฮา

ไทเฮาของวังหลวงทรงลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีมีโทสะ ทรงลั่นวาจาเสียงดัง “ใครอยากรับนางแพศยานี่เป็นสะใภ้หลวงก็เชิญ แต่หลานสะใภ้ของข้ามีเพียงเซี่ยซูเจี๋ยเท่านั้น!”

คำประกาศกร้าวของอู๋ไทเฮานั้นแสดงเจตนารมณ์อย่างชัดเจน สายพระเนตรอำมหิตนั้นจ้องมองเฟิ่งซีอวิ๋นราวกับจะประหัตประหารให้สิ้นซาก แต่ทว่าท่านหญิงอันดับหนึ่งแห่งแคว้นมู่นางไม่มีทางยอมเช่นกัน หญิงชราผู้นี้เข้ามาหาเรื่องนางก่อน อีกทั้งยังใช้วาจาร้ายกาจกับครอบครัวของนาง หากมิสั่งสอนเกรงว่าในอนาคตการเป็นพระชายาของนางจะลำบากมากกว่านี้

หญิงสาวถลึงสายตามองอู๋ไทเฮา แต่ทว่ายามนี้นางอยู่ต่อหน้าเว่ยฮ่องเต้และฮองเฮาเฉินเป่าหลิง นางจะทำกระทำการตามอำเภอใจเหมือนดั่งอยู่ที่แคว้นมู่ไม่ได้

“ไทเฮาเพคะ” เซี่ยซูเจี๋ยกำลังจะเดินตามไทเฮาออกไป แต่ทว่ารับสั่งของเฉินฮองเฮาทำให้นางต้องหยุดฝีเท้า

“หยุดเดี๋ยวนี้! เจ้าก่อเรื่องจนพอใจเจ้าหรือยังเซี่ยซูเจี๋ย” คำถามของเฉินฮองเฮาทำให้สตรีผู้งดงามเศร้าใจ เว่ยเลี่ยงหรงเดินเข้ามาโอบกอดนางแสดงความรักต่อหน้าเฉินเป่าหลิงและเฟิ่งซีอวิ๋นอย่างชัดเจน ยามนี้ท่านหญิงหลันซีรู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างยิ่ง ไม่เพียงโดนเสด็จย่าของอีกฝ่ายต่อว่าถึงวงศ์ตระกูลของตน บัดนี้ชายที่นางกำลังจะเป็นพระชายาของเขายังปฏิเสธนางและหันไปหาพี่สาวที่นางเกลียดแสนเกลียดแทน

“ฮึก” เซี่ยซูเจี๋ยสะอื้นไห้ออกมา นางยืนอยู่ด้านหลังเว่ยเลี่ยงหรงและจับชายอาภรณ์ของเขาเบาๆ

“เรื่องในวันนี้ให้จบลงแค่นี้เถิดพะยะค่ะเสด็จแม่...” เว่ยเลี่ยงหรงพยายามบ่ายเบี่ยงมิให้เกิดความเดือดร้อนไปมากกว่านี้ นับตั้งแต่เฟิ่งซีอวิ๋นก้าวเท้าเข้ามาในแคว้นเว่ย วังหลวงแห่งนี้ก็แทบร้อนรนราวกับอยู่ท่ามกลางกองเพลิง!

“ได้อย่างไรกันอาหรง อวิ๋นเอ๋อเป็นคู่หมั้นของเจ้า เจ้าควรให้เกียรตินางมากกว่านี้ มิใช่ให้สตรีที่คิดแย่งคู่หมั้นผู้อื่นมาหยามเกียรตินาง ตั้งแต่เจ้ามีนางเข้ามาในชีวิต เคยสังเกตหรือไม่ว่าแม่ต้องทุกข์ใจมากเพียงใด” เฉินฮองเฮาทรงต่อว่าบุตรชายเสียงดัง เว่ยฮ่องเต้เองก็จนปัญญาจะกล่าวคำใด เนื่องด้วยพระองค์เป็นถึงพระเจ้าแผ่นดิน หากเอ่ยคำใดล้วนต้องกลายเป็นที่ครหา

“เป็นดั่งที่แม่ของเจ้าบอกอาหรง ส่วนคุณหนูเซี่ย หากเจ้ามีใจรักมั่นต่อนาง พ่อก็อนุญาตให้รับนางมาเป็นพระสนมได้ แต่ไม่อนุญาตให้นางมาเป็นพระชายาของเจ้าเด็ดขาด” เว่ยฮ่องเต้ราวกับเห็นบางอย่างในตัวของเซี่ยซูเจี๋ย ต่อให้อีกฝ่ายจะมีความสัมพันธ์เป็นญาติผู้พี่ของเฟิ่งซีอวิ๋น แต่ทว่าบิดาของนางกลับมีประวัติที่ไม่ขาวสะอาดสักเท่าใดนัก หากบุตรชายของพระองค์รักชอบพอนางจริงๆ ให้นางเป็นพระสนมตำแหน่งเล็กๆ ก็ถือว่าสมควรแล้ว

“ไม่ต้องเสียใจไปนะอวิ๋นเอ๋อ อย่างไรตำแหน่งพระชายาเอกและฮองเฮาแคว้นเว่ยย่อมต้องเป็นของเจ้า” เฉินฮองเฮาปลอบใจ

หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น เฉินฮองเฮาเป็นธุระจัดการเรื่องการอภิเษกของสองแคว้นทันที ซึ่งเป็นความต้องการของเฟิ่งซีอวิ๋นและหลี่ฮองเฮาที่ต้องการให้การอภิเษกดำเนินเร็วขึ้น งานอภิเษกจัดขึ้นในอีกหนึ่งเดือนถัดมา ซึ่งราชครูของทั้งสองแคว้นเห็นพ้องต้องกันว่าเป็นฤกษ์มงคลที่ดีที่สุด แม้ว่าเซี่ยซูเจี๋ยจะเสียใจสักเพียงใด แต่ทว่าอู๋ไทเฮากลับทำได้แค่ปลอบประโลมนางเท่านั้น

“อย่าเพิ่งเสียใจเลยนะเจี๋ยเอ๋อ เชื่อย่าสิ ว่าย่าจะทำให้นางผู้หญิงร้ายกาจคนนั้นไม่มีวันได้เป็นฮองเฮา เจี๋ยเอ๋อของย่างดงามเพียงนี้ อีกทั้งนิสัยน่ารักน่าชมกว่านางจิ้งจอกนั้นเป็นหลายเท่า  ย่าไม่มีทางยอมรับนางมาเป็นหลานสะใภ้เด็ดขาด” อู๋ไทเฮาจับมือเซี่ยซูเจี๋ยอย่างปลอบประโลม

“เป็นรับสั่งของฮองเฮาที่ให้หม่อมฉันเป็นสนม หม่อมฉันยินดีน้อมรับเพคะ หม่อมฉันไม่อยากให้องค์รัชทายาทและไทเฮาต้องเดือดร้อน” เซี่ยซูเจี๋ยยังคงบีบน้ำตาเอ่ยต่อไป

“เจี๋ยเอ๋อของย่า” อู๋ไทเฮาทรงกอดปลอบนางอย่างอ่อนโยน “เชื่อย่าสิ

ว่าย่าต้องทำให้เจ้าเป็นนายหญิงของตำหนักบูรพาได้อย่างแน่นอน”