บทที่ 7 จำอะไรไม่ได้เลย NC+
“ได้สิคะ” ชะเอมพยักหน้าตอบรับเป็นอันว่าตกลงรับคำของชายหนุ่ม เธอค่อยๆเอื้อมมืออันสั่นเทาเข้าไปสัมผัสท่อนเอ็นใหญ่โตของชายหนุ่ม เธอกำมันไม่มิดด้วยซ้ำ เส้นเลือดปูดเต็มลำไปหมด มันน่ากลัวมากสำหรับเธอ
“มันใหญ่มากเลยนะคะและก็น่ากลัวมากด้วยค่ะ ขอบคุณนะคะ” ชะเอมปล่อยมือจากท่อนเอ็นของเขาและรีบดึงมือของตนเองกลับมา ก้มใบหน้าแดงระเรื่อไปพูดบอกกับเขา
“ก็ 62”
“62 คุณบอกหวยเหรอคะ เอมเล่นหวยไม่เป็นหรอกค่ะ” หญิงสาวรีบปฏิเสธเสียงแข็ง เขาไม่ต้องมาบอกเรื่องหวยกับเธอหรอก เพราะเธอนั้นเล่นหวยไม่เป็น
“พูดมาก ลุกขึ้นมาแล้วอมให้ฉัน เดี๋ยวนี้!” พายุที่ใกล้จะแตกเต็มที่ก็จับร่างบางของชะเอมให้ลุกขึ้นนั่งส่วนเขานั้นยังคงนอนเหมือนเดิม
“อมอะไรคะ? อื้อ~” ชะเอมที่ไม่เข้าใจในคำพูดของพายุก็ได้พูดถามออกมาอีกครั้ง พายุจึงดึงร่างเธอให้ก้มลงมาพร้อมกับกดศีรษะของเธอให้อยู่ตรงส่วนนั้นของเขา
“อ้าปากแล้วจัดการอมมันซะ” ชายหนุ่มเลือดร้อนได้ออกคำสั่งเสียงแข็งอีกครั้ง หญิงสาวสะดุ้งตกใจไปกับเสียงดังของเขา เธอค่อยๆอ้าปากตามที่เขาบอก เขาจ่อท่อนเอ็นเข้าไปในโพรงปากนุ่มของเธอ
“อ่าส์..” เขากดศีรษะของชะเอมให้ขยับเคลื่อนไหวขึ้นลงไปตามจังหวะ และไม่นานเขาก็เสร็จสมอารมณ์หมายพ่นลาวาอุ่นร้อนให้เข้าไปในโพรงปากของชะเอมจนหมดทุกหยาดหยด จากนั้นทั้งคู่ก็ล้มตัวลงนอนข้างๆกัน เขาเหนื่อยไปกับการเสียน้ำส่วนเธอก็เมามายไม่รู้เรื่องรู้ราวใดๆ
เช้าวันต่อไป
10.00น.
ทางด้านชะเอม
ชะเอมเธอตื่นมาก็เห็นพี่ชายของรุ่นพี่นอนกอดเธออยู่ หญิงสาวพยายามครุ่นคิดว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงมานอนกับพี่พายุคนนี้ได้ แต่คิดเท่าไรก็คิดไม่ออก ให้ตายนี่เธอเมามากขนาดที่ว่าจำอะไรไม่ได้เลยอย่างนั้นเหรอ จำได้แค่ว่าเมื่อคืนพี่สายฟ้าถือเค้กวันเกิดเข้ามาให้อลิส จากนั้นเธอกับอลิสก็กินเหล้ากัน และภาพก็ตัดไปเลย
ชะเอมค่อยผลักดันร่างหนาของชายหนุ่มให้ค่อยๆห่างออกไป ยังดีที่เขายังคงหลับอยู่ เธอรีบยันตัวลุกขึ้นนั่ง ก้มมองร่างกายตนเอง ทุกอย่างอยู่ครบ ยกเว้น ‘เสื้อใน’
“หายไปไหนนะ” ชะเอมพยายามมองหาไปรอบๆเตียงนอนและที่พื้นห้องพัก เห็นแล้วเธอเจอเสื้อชั้นในของตนเองแล้ว เธอค่อยๆย่องลงเตียงแล้วเดินไปหยิบเสื้อชั้นในขึ้นมา แปลกใจทำไมมันถึงได้ไปอยู่ตรงพื้นห้องได้ นี่เธอเมาขนาดถอดมันออกมาเองเลยเหรอ อ่า ต้องใช่แน่ๆ
เหลือบมองดูไปรอบๆห้องก็พบว่าห้องนี้ไม่ใช่ห้องที่เธอมาพักอาศัยแน่ๆ หญิงสาวรีบย่องเดินก้าวไปที่ประตูเพื่อที่จะกลับไปยังห้องของเธอ ให้ตายสัญญาเลยจะไม่กินเหล้าอีกต่อไปแล้ว เมาแล้วภาพตัดแบบนี้ก็ไม่ไหว
ชะเอมได้เดินย่องเข้ามาในห้องพักของตนเองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอรีบล้มตัวลงนอนต่อทันทีเพราะตอนนี้เธอนั้นปวดหัวเป็นอย่างมาก ไหนจะฤทธิ์เหล้าแล้วไหนจะเรื่องที่ไปนอนอยู่ที่ห้องของพี่พายุนั่นก็อีก แล้วก็จำอะไรไม่ได้เลยด้วยซ้ำไม่รู้ว่าเผลอทำตัวแย่ๆอะไรลงไปบ้าง คิดไปคิดมาชะเอมก็เผลอหลับไป
12.00 น.
ก๊อกๆ
“ชะเอมตื่นหรือยัง แกเป็นยังไงบ้าง” เสียงหวานของอลิสตะโกนเรียกเพื่อนสนิทพร้อมกับเคาะประตูห้องของเธอไปพร้อมๆกัน
“โอ๊ยอลิส แกก็เรียกกันซะดังลั่นเลย ฉันตื่นแล้วแต่ยังแฮงค์อยู่” ชะเอมตื่นขึ้นเพราะเสียงของอลิสที่เข้ามาปลุกอยู่หน้าประตู ลุกขึ้นแล้วเดินหน้าตางัวเงียออกมาเปิดประตูให้กับอลิส
“กินข้าวหรือยัง ถ้ายังออกไปหาอะไรกินกัน” อลิสยิ้ม ใจชื้นเมื่อได้เห็นเพื่อนสนิทของเธอไม่ได้เป็นอะไรยังอยู่ดีมีแรงเดินออกมายืนบ่นเธอได้อยู่
“ยังไม่ได้กินอะไรเลย ไปหาไรกินก็ดีเหมือนกัน ฉันเข้าไปเปลี่ยนชุดแล้วก็หยิบมือถือกับกระเป๋าตังค์แปบนึงนะ” ชะเอมก็บอกเพื่อนไปตามตรงว่าเธอนั้นพึ่งจะตื่นและยังไม่ได้กินอะไรรองท้องเลย เมื่อพูดเสร็จก็เดินหายเข้าไปภายในห้องที่พักเพื่อหยิบกระเป๋าและใส่เสื้อชั้นใน เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ด้วย แล้วเดี๋ยวค่อยกลับมาอาบน้ำก็ยังได้
เสียงประตูข้างห้องเปิดออก อลิสจึงหันไปมองก็พบเข้ากับพี่สายฟ้า
“พี่สายฟ้าออกมาพอดี อลิสกำลังจะเดินเข้าไปชวนอยู่พอดีเลยค่ะ รอชะเอมแปบนึงนะคะ”
“อืม ฉันรอไอ้พายุอยู่เหมือนกัน ฉันชวนไปด้วย” สายฟ้าตอบรับและพูดขึ้นกับอลิสว่าเขานั้นชวนพี่ชายไปด้วย พายุเปิดประตูห้องออกมาทันที และชะเอมเองก็หยิบข้าวของออกมาเรียบร้อยแล้วด้วย สายฟ้าจึงได้พูดขึ้นอีกครั้ง
“คนครบแล้วก็ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวไปรถกูนะ” สายฟ้าหันมาพูดคุยกับพายุแล้วพากันเดินออกไป
ร้านอาหารริมทะเล
สายฟ้าให้อลิสกับชะเอมเป็นคนเลือกเมนูอาหาร หญิงสาวสั่งอาหารมา 5-6 อย่าง ข้าวสวยอีกคนละจาน กลิ่นอาหารทะเลลอยคละคลุ้ง อาหารแต่ละอย่างมันน่ากินมาก กุ้งตัวโตๆ ปลาหมึกก็ตัวใหญ่เบ้อเริ่ม
ไม่รอช้าอลิสตักกุ้งคำโตๆใส่ปากเมื่อได้ลิ้มชิมรสเข้าไปแล้วเธอก็ถึงกับทำสีหน้าสุดฟินออกมา
“อร่อยเนอะว่ามั้ยชะเอม” เธอหันไปถามยังเพื่อนสนิทที่กำลังเคี้ยวอาหารอยู่เหมือนกัน ใบหน้ามีความสุขกับการได้กิน
“อืม อันนี้ก็อร่อยนะ” ชะเอมพยักหน้าตอบรับและชี้ไปที่อีกเมนูที่เธอพึ่งได้ลองกินเข้าไป
สายฟ้าที่มองหญิงสาวทั้งสองกินอาหารอย่างมีความสุขก็ลอบยิ้มออกมาเธอมีความสุขเขาก็มีความสุขเช่นกัน เหลือบมองไปยังพายุที่จ้องมองชะเอม เขาจึงได้ถามไปยังพี่ชายว่าทำไมต้องมองน้องเขาแบบนั้นด้วย
“ไอ้พายุมึงมีอะไรหรือเปล่า เห็นมองน้องชะเอม”
“ไม่มีอะไรหรอกก็แค่สงสัยว่าว่ายัยเด็กนี่ ทำไมเวลาเมาถึงได้รั่วขนาดนั้น” พายุก็ตอบออกมาอย่างตรงไปตรงมาถึงสาเหตุที่เขาจ้องมองไปยังชะเอม
“ชะเอมทำอะไรคะ แล้วชะเอมได้ทำอะไรพี่พายุหรือเปล่า” ชะเอมที่กำลังนั่งกินอาหารอยู่อย่างเอร็ดอร่อยก็ถึงกับค้างเกิดความสงสัยขึ้นเลยซักถามพี่พายุขึ้น ปกติเธอคอแข็งอยู่นะแต่พอมาเจอเหล้าของพายุเมื่อคืน เธอกับเมาได้อย่างง่ายดายและเมาแบบภาพตัดจำอะไรไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
“จำอะไรไม่ได้เลยซินะ” พายุมองหญิงสาวที่ถามเขาว่ามันเกิดอะไรขึ้น ลอบยิ้มอย่างพอใจออกมาเพียงครู่ ดีแล้วที่เธอจดจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้ มีเพียงแค่เขาที่จำได้อยู่ฝ่ายเดียวก็พอ
“ก็..ค่ะ จำอะไรไม่ได้เลย” ชะเอมยิ้มแห้งพร้อมกับบอกว่าเธอนั้นจำอะไรไม่ได้เลย
“เมื่อคืนเธออ้วกใส่เสื้อฉัน!” พายุพูดขึ้นสายตาดุเอามือคาดอก เมื่อคืนเป็นเสื้อที่เขารักและชอบใส่มันมากที่สุดเลยด้วย
“จริงเหรอคะ ขอโทษพี่พายุด้วยนะคะ ชะเอมเมาไม่ได้ตั้งใจ” ชะเอมเมื่อเห็นแบบนั้นก็รีบยกมือขึ้นมาขอโทษรุ่นพี่หนุ่มทันทีพร้อมกับทำสีหน้าสำนึกผิดในสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แม้ว่าเธอจะจำไม่ได้ก็ตาม
“ช่างมันเถอะ ถือว่าหายกัน” พายุถอนหายใจออกมาและเอ่ยปากพูดขึ้นอย่างคนที่เริ่มใจเย็นลง เหมือนเขาจะหลุดยิ้มออกมาเพียงนิด
‘หายกันอะไรของเขากันนะ พูดอะไรไม่เห็นจะเคลียร์’ ชะเอมมองชายหนุ่มอย่างสงสัย เขาพูดอะไรออกมาก็ไม่รู้ หายกันอะไรของเขา แต่ก็ช่างมันเถอะ
