บทที่ 3 อย่าเก่งแต่ขู่
“ตอนนี้ฉันรู้แต่ว่า หนาว ไม่สบายตัว และหิว ส่วนอย่างอื่น บอกตามตรงในหัวมันว่างเปล่า จำอะไรไม่ได้เลย”
“เอาล่ะ คุณมีสามีแล้ว และลูกอีกหนึ่งคน นี่คือข้อมูลที่ผมบอกให้รู้ ส่วนที่เหลือจากนั้น ผมคงต้องค่อยๆ เล่าเรื่องในอดีตให้ฟัง พร้อมสอบปากคำคุณให้หนักว่า ก่อนหน้านี้หายไปที่ไหน หรือว่า... แอบคิดไม่ซื่อ หิ้วกระเป๋าหนีผู้ชายคนอื่น แผนสกปรกแบบนี้ คงเตรียมการไว้นานแล้วใช่ไหม”
โอ๊ย เจ็บจี๊ดกับคำพูดของอีกฝ่าย อันหว่านถิงที่มาจากโลกอื่น เป็นคนซื่อสัตย์ต่อตนเอง และยังไม่เคยนอกใจใคร หล่อนกับว่าที่คู่หมั้น คบหากันตามที่ผู้ใหญ่ต้องการ หากสุดท้ายก็เป็นเขาที่ทำเรื่องอัปยศให้หล่อนต้องช้ำใจ ที่เลวร้ายยิ่งกว่าคือการผลักอันหว่านถิงจากหน้าผา หวังให้ตกลงไปข้างล่างและเสียชีวิต เพื่อเขาจะได้ปิดปากหล่อน ด้วยไปรู้เห็นว่าเป็นชู้กับแม่เลี้ยงคนใหม่ของอันหว่านทิ้ง
“ห้าวันก่อนเรามีปากเสียงกันนิดหน่อย อาถิงยังกล้าทิ้งลูกเผิงให้อยู่คนเดียวในบ้านที่เกือบเกิดไฟไหม้ และลูกอดข้าว ร้องหิวงอแง จนตาลายและกัดกระดาษกิน”
“เอ๊ะ อย่ามาชี้หน้าฉัน และกล่าวหาในพล่อยๆ นะ”
อันหว่านถิงโมโหจัด อีกฝ่ายเมื่อครู่ก็ทำทีเล่นทีจริง หากยามนี้บีบแขนหล่อนแน่น แถมบีบบริเวณที่ถูกถังปินกรีด ส่วนอีกมือก็ชี้หน้าคาดโทษความผิดที่หล่อนคนนี้ไม่ได้ก่อ
ยามนั้น เลือดไหลซึมหนักกว่าเดิม อันหว่านถิงหน้าซีด และครางเสียงหลง
“อย่างที่คุณอ้าง ถ้าหากในอดีตฉันเคยเห็นภรรยาคุณ นั่นก็เป็นเรื่องที่ผิดพลาดมาก เอาตรงๆ ถ้าเลือกใหม่ได้ ขอกลับไปขึ้นเรือแล้วถูกส่งตัวไปที่อื่นยังจะน่าตื่นเต้นกว่าได้ใกล้ชิดกับคนที่ไม่มีเหตุผล และเผด็จการกับฉันอย่างนี้”
ชายหนุ่มนิ่วหน้า และนั่นยิ่งมั่นใจว่า เกิดบางสิ่งกับอันหว่านถิง ด้วยเมื่อก่อนหล่อนร้ายกับเขา ก็เพียงแค่การแง่งอน ส่งเสียงให้หนวกหู แต่ไม่มีการใช้คำพูดที่คมคายบาดใจ อันหว่านถิงเป็นได้แค่ ตุ๊กตาตัวร้ายๆ ที่เขาไม่อยากทิ้งขว้าง เพราะหล่อนงดงาม ทั้งชวนให้คลั่งไคล้ ซึ่งผิดกับผู้หญิงที่กำลังตอบโต้เขาอยู่ในตอนนี้ ท่าทางมีลับลมคมใน ดูฉลาด ทั้งยังต่อปากต่อคำกับเขาเก่งกาจ
“กลับบ้าน และผมจะสำรวจว่าที่หายไปหลายวันเนี่ย มีส่วนไหนของคุณบ้างที่ถูกผู้ชายอื่นสัมผัส หรือทำให้ช้ำจนไร้ราคา”
อันหว่านถิงเดือดจัดในทันที เป็นตอนนั้นที่หล่อนกับเจ้าของร่างร่วมมือกัน กัดหลังมือใหญ่ๆ ของชายหนุ่มอย่างจมเขี้ยว!
ทว่าหล่อนกัดเขาได้เพียงประเดี๋ยวเดียว ก็ต้องหยุดการกระทำดังกล่าวลง ด้วยชายหนุ่มสะบัดแขนรุนแรง ขืนปล่อยให้เขาทำอย่างนั้นต่อไปอาจสร้างบาดแผลเหอวะหวะ ถึงอันหว่านถิงโมโห ฉุนอีกฝ่าย แต่ให้ทำร้ายจนเสียเลือดเนื้อมันคงเกินเหตุสักหน่อย หล่อนไม่ใช่ผู้หญิงโรคจิต หรือคนไร้เหตุผลสักหน่อย
“ประสาทเสียเหรอคะ คุณทำร้ายตัวเองทำไม”
หล่อนหยุดความบ้าระห่ำของตนเอง หากสิ้นคิดย่อมไม่มีสิ่งใดดีขึ้น การหาข้อยุติ แล้วเจรจากับบุรุษตรงหน้า คงมีทางออกแน่นอน
ดวงตาคมกริบมองมาที่หญิงสาว มองอย่างพินิจ ความรู้สึกในวินาทีดังกล่าวบอกให้รู้ว่า เขากำลังจับผิดอันหว่านถิง
ฝ่ายหล่อนก็เริ่มมีข้อมูลของเฉินซือหยาง และให้ตายเถอะ มันน่าเจ็บใจก็ตรงที่ เขาคงมิแคล้วเป็นสามีที่ถูกกฎหมายของเจ้าของร่างนี้จริงๆ
“ผมเป็นหมาบ้าของคุณยังไงละ เสี่ยวถิง”
โอ้ ขนที่หลังต้นคอหล่อนลุกซู่ ร่างกายร้อนหนาวปานจะจับไข้ปุบปับ
“โรคจิต ฉันได้ใช่พวกชอบใช้ความรุนแรง อีกอย่างพึ่งรอดตายมาจากการถูกจับเป็นตัวประกัน พวกมันจะพาฉันไปที่แผ่นดินใหญ่ และหากสำเร็จ ฉันก็คงเหมือนถูกส่งไปรอความตายที่นั่น”
ชายหนุ่มเบ้ปาก ท่าทางยามยียวนก็กวนหัวใจหล่อนเหลือเกิน
“แล้วไหน พวกที่จับตัวคุณไป ตอนนี้ ควรโผล่หัวมาให้ผมเห็นได้แล้ว”
อันหว่านถิงจำได้ว่า พวกมันตามขึ้นมาจากน้ำด้วย ทว่าพอกวาดตาไปทั่วๆ กลับไม่มีสักคน สภาพหล่อนยามนี้จึงเหมือนคนปั้นแต่งเรื่องโกหก และนั่นจึงทำให้เขาถือไพ่เหนือกว่าหล่อนเช่นเคย
“จำได้ไหม คุณเก็บกระเป๋าออกนอกบ้านกี่ครั้ง วางแผนเรียกค่าไถ่ตัวเองก็ไม่ใช่ครั้งแรก รวมถึงทำเรื่องแย่ เช่นเขียนจดหมายลาตาย แล้วที่ผมให้อภัยไม่ได้คือ ทิ้งเผิงน้อยให้ร้องไห้หาแม่ เด็กเล็กแค่นั้น คุณเบ่งคลอดเขาออกมาแล้ว ทำไมถึงไม่มีความเป็นแม่สักนิด อ่อ...แล้วครั้งนี้ ยังทำเรื่องที่น่าเสื่อมเสีย ถึงขั้นอ้างว่าจะถูกจับตัวไปแผ่นดินใหญ่ เอาจริงๆ คุณคิดนอกใจผมอยู่ใช่ไหม!”
หญิงสาวต้องตอบโต้เขาเช่นไร แต่เดิมหล่อนไม่ใช่คนอับจนปัญญาเช่นนี้ สวรรค์ช่างกลั่นแกล้ง ให้ต้องมาพบกับผู้ชายที่น่ากลัว ทั้งยังปากร้าย มีความเผด็จการ ยิ่งอยู่ใกล้ก็ปั่นป่วน ทั้งกลัวว่าเขาจะบีบคอหล่อนจนหัก
“ศีรษะฉันได้รับการกระทบกระเทือน และตกลงไปในน้ำ เสียความทรงจำไป ฉะนั้น ไม่ว่าจะรื้อฟื้นความหลังอะไรตอนนี้ ฉันก็มืดแปดด้าน”
เมื่อหล่อนตอบฉะฉาน และมั่นใจว่าตน สูญเสียความจำในอดีต เขาก็ขี้เกียจคุย
เฉินซือหยางฉุดหล่อนให้เดินตามไปที่รถคันใหญ่ แล้วเปิดประตูประตูด้านหลัง จับหล่อนโยนเข้าไปด้านใน
กระดูกหล่อนแทบหัก เนื้อตัวก็เปียกชื้น คนเลวไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเท่านั้นแหละที่ทำกับผู้หญิงได้อย่างไม่ละอาย
ซึ่งในขณะนั้นทำให้อันหว่านถิงรู้ว่า เขามีคนขับรถประจำตำแหน่งด้านหน้า ส่วนด้านนอกมีสายตาหลายคู่จ้องมองมาอย่างให้ความสนใจ
