ไม่มีสิ่งใดที่แท้จริง

ฉันค่อยๆ หันไปตามเสียงของออสติน ลืมตาขึ้นมาเห็นเท้าตัวเองก่อน แล้วจึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองร่างหลายร่างที่ยืนอยู่ตรงหน้า หลายสิบคน ใบหน้าที่ฉันจำได้ ดวงตาที่ฉันคุ้นเคยเป็นอย่างดี บัดนี้กลับขาวขุ่นไร้แววแห่งความตาย

ร่างกายของฉันแข็งทื่อด้วยความกลัวเมื่อออสตินแหวกกลุ่มคนออกมา หน่วยรบของฉัน เหล่านักรบที...