บทที่ 6 ไม่มีนกตัวไหน พอใจจะอยู่ในกรง

เช้าวันนี้สตาร์อาการดีขึ้นมาก เพราะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ทั้งยังได้ยาจากหมอช่วยฟื้นฟูร่างกายที่โรยแรง

“ถ้าดีไม่ดียังไงก็บอกแม่สักก่อนช่วงบ่ายนะ แม่จะได้นัดกับครูถูก” ขณะที่กำลังจอดรถส่งลูกสาวสิรินก็สั่งขึ้น มือเรียวของสตาร์ชะงักลงทันที เมื่อได้ยินประโยคเมื่อครู่

“แม่ว่าไงนะ”

“โอ๊ย อาการดีขึ้นหรือมันไม่ดีขึ้นยังไงก็บอกแม่แต่เนิ่น ๆ แม่จะได้นัดครูถูก” สตาร์ไม่ได้ถามซ้ำเพราะว่าไม่ได้ยิน แต่เธอไม่คิดว่าในความคิดของแม่จะยังคงคิดเรื่องที่จะพาเธอไปเรียนพิเศษ

“แม่จะพาไปเรียนอะไรอีก”

“เดินแบบไง อีกอาทิตย์เดียวแล้วนะสตาร์ เดี๋ยวก็ไปเดินตื่นเวทีอีก”

“หนูป่วยอยู่นะแม่หมอก็เพิ่งบอกให้พักผ่อนเยอะ ๆ”

“แต่เมื่อคืนแกก็ไม่ได้ทำอะไรเลยนะ วันนี้ก็ตื่นสายแม่ทำให้ทุกอย่าง อย่าขี้เกียจแม่ไม่ชอบ” สิรินพูดด้วยน้ำเสียงที่เข้มและดุขึ้น เธอรู้สึกว่าพอเริ่มอ่อนให้กับลูกสาวข้อต่อรองมากมายคงจะไหลมาไม่หยุดแน่

“ค่ะ”สตาร์เลือกที่จะตอบเพียงสั้น ๆ เพราะรู้ดีอยู่แล้วว่าหากเถียงกันไปก็เปล่าประโยชน์แม่ของเธอต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ตัวเองชนะอยู่แล้ว เหนื่อยเปล่าหากคิดจะเถียงกับแม่

“ดี กินยาด้วยล่ะ หวังว่าจะได้ฟังข่าวดี” สิรินพูดทิ้งท้ายก่อนที่ลูกสาวจะลงจากรถ ‘ข่าวดีเหรอหึ’ ทันทีที่รถของสิรินแล่นออกไปจากหน้าโรงเรียน สตาร์รีบวิ่งข้ามถนนไปอีกฝั่งแล้วตรงเข้าไปในซอยเปลี่ยวที่นัดกับเฟิร์สไว้ ตลอดทางที่เดินมาก็พยายามมองหน้ามองหลังระวังตัวเอง เพราะกลัวว่าแม่จะตามมา ก่อนถึงจุดนัดหมายสตาร์นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ มือเรียวล้วงเข้าไปในกระโปรงนักเรียนเพื่อหยิบเอาซิมการ์ดที่ถอดออกจากเครื่องตั้งแต่ก่อนจะออกจากห้องที่บ้านออกมาโยนใส่ถังขยะ ก่อนจะเดินต่อไปจนถึงจุดนัดหมายที่ลับจากสายตาผู้คน

“ทำไมมาเร็วจังวะ” เฟิร์สเอ่ยถามก่อนจะยื่นหมวกกันน็อคให้กับแฟนสาวของเขา

“อย่าถามมาก รีบไปเถอะ” สตาร์นัดกับเฟิร์สไว้ตั้งแต่เช้า เธอวางแผนจะโดดเรียนมาตั้งแต่แรก ยิ่งแม่บอกว่าจะพาไปเรียนพิเศษต่อก็ยิ่งไม่อยากจะเรียน

“แล้วนี่มึงจะไปไหนเนี่ย” ระหว่างทางเฟิร์สหันไปถามคนที่ซ้อนยู่ด้านหลัง

“เออไปก่อน ไปไหนก็ได้ ไปไกล ๆ” เฟิร์สไม่ได้ถามอะไรต่อเขาขับรถไปเรื่อย ๆ จนถึงริมแม่น้ำที่สตาร์ชอบขอให้พามานั่งเล่น ตรงจุดนี้ไม่ค่อยมีผู้คนพลุกพล่าน เพราะมันดูสกปรก และเปลี่ยวจากสายตาผู้คน เสี่ยงต่ออันตราย

“แม่มึงรู้ขึ้นมาจะทำไง โดเรียนมาแบบนี้” เห็นสตาร์ยืนเหม่ออยู่พักหนึ่งเขาจึงได้ตัดสินใจถามขึ้น

“กูโทรไปลาครูแล้ว” เธอตอบเพียงสั้น ๆ

“แล้วอาการเป็นไงบ้าง ดีขึ้นหรือยัง”

“นี่แหละคำถามนี้แหละที่กูรอให้แม่ถาม แต่มึงรู้ป่ะ นอกจากเขาไม่ถามแล้วเขายังมาสั่งให้กูหาย เพื่อที่จะพากุไปเรียนเดินแบบโง่ ๆ อะไรนั่นอีก” สตาร์หันมาพร้อมกับคราบน้ำตาที่กำลังไหลอาบสองแก้ม เฟิร์สเองพอได้เห็นภาพที่สตาร์ร้องไห้แบบนั้นก็นึกตกใจ

“เออใจเย็น ค่อย ๆ หาทางออกไปก็แล้วกัน คุยกับเขาได้ไหมว่าไม่อยากทำ เขาน่าจะเข้าใจมั้ง”

“ก็พูดไม่รู้กี่ร้อยหรือกี่ล้านรอบแล้วว่ากูไม่อยากทำ กูอยากมีอิสระ กูอยากเดินบนทางที่กูเลือกเอง แต่มึงรู้ไหมนอกจากแม่กูจะไม่เข้าใจแล้ว กูยังโดนทำโทษอีก แม่ตัดเงินค่าขนม ตัดเน็ต เพิ่มตารางเรียน ทำทุกอย่างที่กดดันให้กูต้องยอม ก็เลยต้องทนมาจนถึงตอนนี้ไง” เฟิร์สเองก็พอจะรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างสตาร์กับแม่ของเธออยู่บ้าง เขารู้ว่ามันแย่แค่ไหน ยิ่งคนที่ไม่เคยถูกตีกรอบชีวิตแบบเขา เรื่องที่สตาร์ต้องเจออยู่ในตอนนี้ถือว่ามันค่อนข้างจะรุนแรง

“แต่ยังไงวันนี้มึงก็ต้องไปเรียนเดินแบบใช่ไหม ถ้ามึงยังไม่ดีขึ้นแม่ก็น่าจะให้มึงพักมั้ง”

“ไม่ กูจะไม่กกลับไปอีกแล้ว กุจะไม่บินกลับไปอยู่ในกรงอีกแล้ว เราจะหนีไปด้วยกัน” เด็กหญิงในชุดนักเรียนมัธยมปลายบอกกับเด็กชายที่กำลังนั่งคร่อมอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์

“จะไปไหน มีตังค์เหรอ” เขาตอบกลับเธอด้วยคำถามผ่านน้ำเสียงห้วน ๆ จริง ๆก็ไม่เห้นด้วยนักกับเรื่องที่จะหนีออกจากบ้านแบบนั้น

“ตังค์อะมี แต่ยังไม่รู้จะไปไหน อยากไปไกล ๆ ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่” เด็กหญิงบอกกับอีกฝ่าย อย่างเหม่อลอย ดวงตากลมโตมองทอดออกไปในแม่น้ำที่กว้างใหญ่

“มึงแน่ใจหรือเปล่า ว่าจะทำแบบนี้”

“มาขนาดนี้แล้ว มันถอยได้ไหมล่ะ”

“กูแค่อยากให้มึงคิดดีดี ถ้าหนีกันไปตอนนี้ กูก็จะเรียนไม่จบ มึงเองก็จะเรียนไม่จบเหมือนกัน แล้วชีวิตมึงไม่เคยต้องลำบาก แน่ใจเหรอ...ว่าจะหนีตามกูจริง ๆ”

“แน่ซะยิ่งกว่าแน่อีก นี่บัตรเอทีเอ็มเงินเก็บทั้งหมดของกูที่แม่ยึดไว้กุขโมยมาเมื่อเช้า นี่เอกสารสำคัญเกี่ยวกับกูกูเก็บมาหมดแล้ว เสื้อผ้าช่างแม่ค่อยไปซื้อเอาข้างหน้า ซิมโทรศัพท์ก็ก็หักทิ้งไปหมดแล้ว ไม่ต้องกลัวว่าแม่จะตามกุเจอ”

“แต่ถ้ามึงหายไปเขาก็ต้องไปแจ้งความป่ะวะ”

“ก็หนีไปที่ที่เขาจะตามเราไมได้ดิวะ ถ้าเราหนีไปตั้งแต่ตอนนี้ กว่าเขาจะรู้ตัวเราก็ไปได้ไกลแล้ว”

“มึงเอาจริงใช่ไหมเนี่ย”

“เออ ขนาดนี้มึงยังคิดว่ากุจะเล่น ๆ อีกเหรอ” เฟิร์สได้แต่นั่งนิ่งใช้ความคิด เขาเห็นใจสตาร์ที่ต้องทนรับแรงกดดันจากแม่มากมายขนาดนั้น แต่ถ้าหนีกันไปตอนนี้ต่างคนก็ต่างยังเรียนไม่จบ อนาคตมันจะเป็นยังไง