บทที่ 9 ก้าวแรกของชีวิตอิสระ
บทที่ 9
ก้าวแรกของชีวิตอิสระ
เดินทางจากตัวเมืองตากต่อไปอีก 3 ชั่วโมงโดยประมาณ ก็ถึงบ้านของตากับยายของเฟิร์สที่อยู่บนดอยตาของเฟิร์สเป็นอดีตเจ้าหน้าที่กรมป่าไม้ที่มาพบรักกับยายที่เป็นชนเผ่าและตัดสินใจใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ด้วยกันที่นี่ ส่วนแม่นั้นหลังจากลงไปหางานทำในกรุงเทพพอได้เจอกับพ่อ ก็ไม่ค่อยได้กลับมาหาตากับยายเท่าไหร่นัก ส่วนเฟิร์สนั้นเป็นคนชอบธรรมชาติ เขามาเยี่ยมตากับยายทุกปิดเทอมเป็นปกติอยู่แล้ว
“ตาหวัดดีครับ ยายหวัดดีครับ” ยายของเฟิร์สพูดภาษาไทยไม่ค่อยได้ แต่ฟังออกการสื่อสารจึงต้องคอยมีตาแปลให้ เมื่อตามองเห็นหลานชาติจอดรถมอเตอร์ไซค์เดินตรงเข้ามาหาก็นึกดีใจ คนแก่สองคนอยู่กันลำพังก็เหงากว่าหลานจะมาหาที่ก็ต้องรอจนปิดเทอม แต่เหมือนว่าปีนี้เฟิร์ส จะมาเร็วกว่ากำหนดจนน่าแปลกใจ
“ปิดเทอมเร็วเหหรอปีนี้” คำถามที่ตาเอ่ยถาม ทำหลานชายสะอึกจนพูดไม่ออก เขาไม่รู้ว่าควรตอบไปดีหรือไม่ว่าตัดสินใจที่จะไม่เรียนต่อแล้ว
“พอดีมีเรื่องนิดหน่อยน่ะครับ”เฟิร์สเลี่ยงที่จะไม่ตอบคำถาม ดวงตาพร่ามัวมองไปยังร่างของเด็กสาวที่ยืนมองซ้ายมองขวา ไม่พูดไม่จาอะไร แน่นอนว่าเธอมากับหลานชายเขาแน่ จริง ๆ ก็พอจะเดาออกอยู่บ้าง แต่ก็อยากฟังจากปากของหลานเอง
“นั่นใครเหรอ” ตาเอ่ยถาม
“แฟนผมครับ” เฟิร์สตอบอย่างไม่ลังเล ก่อนจะหันไปส่งสัญญาณให้สตาร์ยหมือไหว้ทักทายผู้ใหญ่ แต่ดูเธอจะไม่เข้าใจได้แต่ขมวดคิ้วสงสัยในท่าทางแปลกประหลาดของเฟิร์ส
“เข้าบ้านกันก่อนเถอะ เดินทางมาเหนื่อย ๆ ไปคุยกันในบ้านดีกว่า”เมื่อรู้อย่างนั้นตาจึงได้รีบชวนกันเข้าไปคุยต่อในบ้าน
“นี่ตากับยายกู มึงยกมือไหว้เขานิดนึงก็ได้” เฟิร์สกระซิบบอกระหว่างทางเดินเข้าบ้าน สตาร์นั้นมีใบประกาศนียบัตรจากการเข้าร่วมการประกวดมารยาทมากมายจนเต็มแฟ้ม แต่ด้วยทั้งหมดล้วนเป็นการแสดงที่ถูกควบคุมโดยสิรินแม่ของเธอ
“แล้วนี่...แม่หนูนี่ชื่ออะไร” ตาเอ่ยถามหลังจากที่ทุกคนนั่งลงที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว สตาร์อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ไม่พูดไม่จาจนเฟิร์สต้องใช้ศอกกระทุ้งบอก
“สตาร์ค่ะ” คนถูกถามเอ่ยชื่อตัวเองอย่างไม่เต็มใจนัก เธอเหนื่อยล้าจากการนั่งมอเตอร์ไซค์มาตั้งแต่เมื่อวานจนมาวันนี้ขับรถขึ้นเขา ทั้งเวียนหัว ทั้งเหนื่อย จนอยากจะนอนแต่ต้องมานั่งตอบคำถามจากเจ้าของบ้าน
“แล้วแม่รู้หรือเปล่า ที่ไปพาลูกสาวเขาหนีแบบนี้” ตาหันไปถามหลานชาย
“ผมบอกแม่แล้วเมื่อคืน แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไร”
“แล้วหนูล่ะ แม่ไม่ว่าเหรอ ที่มากับผู้ชายแบบนี้” คำถามจากความห่วงใย แต่ถามให้คิดได้หลายทางก็ทำให้คนถูกถามตกใจเล็กน้อย
“เอ่อ...คือจริง ๆ แล้วที่บอกว่ามีเรื่องก็เรื่องนี้อหละครับ” เฟิร์สแทรกขึ้น
“อืม งั้นเราต้องคุยกันหน่อยแล้ว พาแม่หนูนี่เอาของไปเก็บแล้วก็ให้พักผ่อนซะนั่งรถมาไกลคงเหนื่อย ส่วนเราออกมาคุยกับตาด้วย”
“ครับ” เฟิร์สรับคำสั่งก่อนจะลุกขึ้นพาสตาร์ไปที่ห้องของตัวเองเพราะเขามาที่นี่ค่อนข้างบ่อยทำให้ตาตัดสินใจทำห้องให้เขาพักส่วนตัว
“ทำไมมึงไม่ไหว้ตากับยายกู” เมื่อเข้ามาถึงในห้อง เฟิร์สหันไปถาม หลังจากวางกระเป๋าลงที่เตียงแล้ว
“ก็กูไม่มีจังหวะ”สตาร์ตอบก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียง
“ดีจังอย่างน้อยเตียงห้องมึงก็นุ่มกว่าที่รีสอร์ตเมื่อคืน เนี่ยตอนเข้ามาเจอหมู่บ้านนะ กูทำใจไว้แล้วว่ากูต้องอยู่กระท่อมแน่ ๆ ดีนะที่บ้านตามึงไฮโซ” คนพูดพูดโดยที่ไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังถูกจับตามองอยู่
“มาอยู่ที่นี่ มึงต้องทำงานนะ” เฟิร์สบอกกับสตาร์ที่กำลังเพลินอยู่กับเตียงนุ่ม ๆ
“ทำงาน ทำงานอะไร”
“ก็ทำงานบ้านไง ตากับยายต้องออกไปดูคนงานในไร่ ตาจะออกไปก่อน รอยายทำงานบ้านจนเสร็จถึงจะกลับมารับไปไร่ด้วยกัน มึงมาอยู่เขาก็ไม่ต้องทำ ให้มึงทำไป”
“อะไรอะทำไมไม่ให้กูไปเฝ้าคนงาน”
มึงเชื่อเถอะว่าทำงานบ้านง่ายกว่าเฝ้าคนงานเยอะ” เฟิร์สตอบจากประสบการณ์ ทุกครั้งที่มาที่นี่เขาไม่เคยนอนอยู่เฉย ๆ ให้เปล่าประโยชน์เลย ทั้งช่วยยายทำงานบ้านในตอนเช้า เสร็จก็ขับรถพายายไปดูงานในไร่ ช่วงเย็นก็ยังช่วยคนงานยกของ
“แล้วไอ้งานบ้านที่ว่านี่ทำอะไรบ้างอะ ทำกับข้าวกุไม่ทำนะกูทำไม่เป็น” สตาร์รีบออกตัว
“ก็กวาดบ้าน ถูบ้าน ล้างจาน รดน้ำผักหลังบ้าน แล้วก็ให้หญ้าวัวคอยดุน้ำวัวแต่เดี๋ยวอันนี้กุสอน แล้วก็เทข้าวให้หมา ส่วนหมูนี่เดี๋ยวกุจัดการเองมันเหม็นมึงคงไม่ชอบ”
“กูไม่ชอบสัตว์ ทั้งวัวทั้งหมูทั้งหมา มึงเอาไปจัดการเองแล้วกูก็ไม่ชอบล้างจานด้วย”
“แต่มึงมาอยู่มากินบ้านเขา มึงก็ต้องทำงาน”
“ก็บ้านตามึงไม่ใช่หรือไง”
“ก็ใช่ แต่มึงจะมาอยู่เฉย ๆ มันไม่เหมาะ”
“ทำไมวะ กูอยู่บ้านกูยังอยู่เฉย ๆ เลย”
“กูบอกมึงตั้งแต่ก่อนจะมาแล้วใช่ไหมว่าให้คิดดีดีแล้วก็ต้องทำงานมึงยืนยันเองว่าจะมา”
“ก็...” สตาร์ปฏิเสธไม่ได้กับคำพูดของเฟิร์สเพราะเธอตกปากรับคำไปจริง ๆ
“ถ้ามึงไม่อยากทำเปลี่ยนใจตอนนี้ก็น่าจะทัน โทรหาแม่มึงให้มารับแล้วก็ขอโทษเขาซะกับเรื่องทั้งหมด กูเองก็ขับรถไปส่งมึงได้”
“ไม่!!! ให้ทำอะไรกูยอมทำทั้งนั้น แค่กูไม่กลับไปอีกก็พอ”
“งั้นก็ดี เดี๋ยวมึงนอนพักไปก่อน กูจะออกไปคุยกับตา” สตาร์ไม่มีทางเลือกอื่นเธอไม่มีที่อื่นจะไป และไม่มีใครอีกแล้วนอกจากเฟิร์ส หากเธออยากจะอยู่ที่นี่ก็ต้องยอมทำตามที่เฟิร์สบอก
