บทที่ 169

แมตต์ไม่แน่ใจว่าตัวเองหมดสติไปนานแค่ไหนตอนที่เขาสามารถฝืนลืมตาขึ้นมาได้อีกครั้ง ดวงตาของเขารู้สึกเหมือนเต็มไปด้วยทรายและหัวก็หมุนติ้ว เสียงหึ่งๆ เบาๆ ของอุปกรณ์ทางการแพทย์ข้างเตียงดังราวกับฝูงช้างกำลังกระทืบเท้าอยู่ในหัวของเขา ผ้าปูที่นอนให้ความรู้สึกคันคะเยอและอากาศก็มีแต่กลิ่นอายของความปลอดเชื้อ ใ...