บทที่ 2 พรากรัก : EP 1 อาละวาด

บทที่ 1

พ่อเลี้ยงได้พาน้ำหนาวขึ้นมายังบนห้องที่จัดเตรียมไว้ให้น้ำหนาวไม่ใช่ห้องของตัวเองเขาเอ็นดูเธอเหมือนลูกไม่ได้คิดในเชิงชู้สาวสายตาของพ่อเลี้ยงมองน้ำหนาวด้วยความเป็นห่วงจริงๆ

"คุณพยัคฆ์คือลูกชายของพ่อเลี้ยงหรอคะ" ชายวัยสูงคนนั่งลงด้านข้างของหญิงสาวถอนหายใจออกมาเสียงดังจนเห็นชัดพยักหน้าให้กับเธอเบาๆ

"พ่อเลี้ยงกับลูกชายไม่ค่อยลงรอยกันหรอคะทำไมถึงพูดกันแบบนั้นคะ" สายตาคู่น้อยที่บริสุทธิ์จ้องมองชายชราตรงหน้า

"ฉันมันไม่ดีเองเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่อง ทำทุกอย่างให้มันแย่ลง" น้ำหนาวเธอลุกขึ้นจากเตียงและคุกเข่าลงที่พื้นด้านล่างเสมออยู่ตรงช่วงเท้าของพ่อเลี้ยง

"พ่อเลี้ยงคะมีอะไรที่จะให้น้ำหนาวช่วยพ่อเลี้ยงบอกได้เลยนะคะน้ำหนาวให้ได้แม้กระทั่งชีวิตยกเว้น...

"ฉันรู้ว่าเธอกำลังจะหมายถึงอะไรมันจะไม่มีวันนั้นอย่างแน่นอนฉันไม่ใช่คนแบบนั้น ที่สำคัญเธอเหมือนลูกสาวของฉัน" ฝ่ามือหนาลูบเข้าที่หัวของน้ำหนาวเบาๆเผยรอยยิ้มให้กับเธอด้วยความบริสุทธิ์ใจเหมือนกับพ่อและลูกที่นั่งคุยกันอย่างโอนโยน

"ขอบคุณนะคะพ่อเลี้ยงน้ำหนาวต้องขอบคุณพ่อเลี้ยงอีกครั้งที่ให้ชีวิตใหม่กับน้ำหนาว"

"อาจจะเป็นหนูน้ำหนาวก็ได้นะที่ทำให้กับไอ้พยัคฆ์มันเป็นผู้เป็นคนขึ้น" พ่อเลี้ยงเปลี่ยนประโยคและเรื่องที่กำลังพูดกันเอ่ยถึงลูกชายตนเองทำเอาน้ำหนาวจ้องมองหน้าพร้อมกับคิ้วให้เขาหมดในเชิงสงสัยคำพูดของผู้มีพระคุณตรงหน้าของเธอ

"หมายความว่ายังไงหรอคะ ถ้าพ่อเลี้ยงจะให้น้ำหนาวช่วยอะไรขอแค่เพาะเลี้ยงบอกน้ำหนาว"

"ฉันช่วยคนไม่ผิดจริงๆ" พ่อเลี้ยงยกมุมปากยิ้มสายตาจ้องมองน้ำหนาวเขากำลังคิดว่าควรทำยังไงกับลูกชายของตัวเอง

ตัดอีกด้าน!!

ในขณะที่พ่อของเขาพาผู้หญิงรุ่นลูกรุ่นหลานพาขึ้นไปบนห้องที่บ้านของตนเองลูกชายที่ไม่ได้รับความรักอย่างเขาก็เอะอะโวยวายอาละวาดเรื่องข้าวของทุกอย่างกระจัดกระจาย

"พอเถอะค่ะคุณผู้ชาย" พยัคฆ์เดินตรงไปที่แจกันอันโปรดของพ่อตัวเองเป็นเพียงแจกันอันเดียวที่มีอยู่บนโลกพ่อเลี้ยงห่วงแจกันอันนี้มาก แม่นมของพยัคฆ์ได้เดินเข้าไปขวางแจกันอันนั้นและกางมือออกขวางไม่ให้พยัคฆ์ทำร้ายแจกกัน

"นมออกไปเลยครับชีวิตของผมมันเหี้eก็ต้องเอาให้สุด"

"คุณผู้ชายจะทำอะไรก็ได้นะคะแต่อย่าทำร้ายของชิ้นนี้ นมขอร้อง" แม่นมคนนี้เลี้ยงพยัคฆ์มาตั้งแต่เด็กๆเธอยกมือพนมไหว้ไม่ให้พยักนั้นทำลายแจกัน

"โถ่เว้ย" ที่เขายอมถอยก็เพราะว่าแม่นมของตนเองนั้นขอร้องสายตาของพยัคฆ์บ่งบอกถึงความเกลียดความโกรธที่มีแต่พ่อของตัวเอง

ครืด!! เขาสูดลมหายใจเข้าพยายามเก็บอารมณ์ของตัวเองฝืนรับโทรศัพท์เมื่อก้มมองหน้าจอเป็นแม่ของตนเองที่โทรเข้ามา

"ครับคุณแม่"

"ตอนนี้แม่อยู่โรงพยาบาลมาหาแม่หน่อยได้ไหมแม่ใจจะขาด"

"ได้ครับแล้วผมจะรีบไป" สายตาของพระรามจ้องมองไปยังบันไดทางขึ้นไปบนห้องของพ่อตนเองด้วยแววตาที่โกรธเขา

"เกิดอะไรขึ้นหรอคุณผู้ชาย" สายตาของแม่นมมีแต่ความห่วงใยขยับเข้ามาใกล้ๆคนที่ตนเองนั้นเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก

"คุณแม่เข้าโรงพยาบาลอีกแล้วครับคงจะรู้ข่าวว่าเขาพาเมียน้อยเข้ามาในบ้าน แม่นมเตือนผู้หญิงคนนั้นไว้นะอย่าให้ผมได้มีโอกาส กล้ามากที่เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้" เสียงกรามข่บเข้าหากันจนสะท้อนออกมาด้านนอกเขาเอ่ยบอกกับแม่นมก่อนที่จะหันหลังแล้วเดินออกไป

"โถ่เอ้ยทูนหัวของนม" แม่นมหญิงสาววัยชราได้เพียงแต่ส่ายหน้าไปมา

ณ. โรงพยาบาล

เมื่อรถจอดเขารีบมุ่งหน้าสู่ห้องพิเศษที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งที่ดีและแพงที่สุดในย่านกรุงเทพฯ

"คุณแม่" เขาเปิดประตูเข้าไปเห็นแม่ของเขานอนอยู่ที่เตียงใบหน้าเต็มไปด้วยความหมองเศร้าน้ำตาคลอเมื่อได้ยินเสียงลูกชายเข้าไปเขารีบดีดตัวเองขึ้นลุกนั่งโอบกอดลูกชายของตนเองร้องไห้โฮเสียงดัง

"เกิดอะไรขึ้นบอกขอบคุณแม่คุณแม่เป็นอะไร"

"ทำไมเขาถึงทำกับแม่แบบนี้ เขาเอาผู้หญิงรุ่นลูกรุ่นหลานมาเป็นเมียไม่พอยังพามาอยู่ที่บ้านแทนแม่ไล่แม่ออกจากบ้านมาเหมือนหมูเหมือนหมา ฮื่อๆ พยัคฆ์ต้องช่วยแม่นะลูกแม่อยู่ไม่ได้แล้วแม่อยากกลับไปอยู่ที่บ้านเรา" เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นน้ำตาไหลรินแต่ผู้เป็นแม่นั้นเชิดหน้าอยู่ด้านหลังลูกชายเบะปากเล็กน้อยแสดงความเสแสร้งแกล้งทำให้ลูกชายสงสาร

"คุณแม่รู้ได้ยังไงครับ" เมื่อลูกชายมองหน้าหลังจากที่ผละกอดออกแม่นั้นก็ทำท่าทีเสียใจดึงหน้าให้ดูหมองเศร้าทันที

"แม่รู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับคุณพ่อของพยัคฆ์ แม่รักคุณพ่อของพยัคฆ์มากนะแม่อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม เขากล่าวหาว่าแม่มีชู้ทั้งๆที่ตัวเขาเองมีผู้หญิงคนอื่นลูกก็เห็นใช่ไหมอย่างเช่นวันนี้เขาพาผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาอยู่ที่บ้านและนั่งเด็กคนนั้นรุ่นราวคราวเดียวกับหลานอายุน้อยกว่าพยัคฆ์อีกด้วย"

"ทำไมคุณแม่จะต้องไปแคร์เขาด้วยผมให้คุณแม่ทุกอย่างไม่ว่าจะเงินทองอำนาจบารมี"

"แม่รักพ่อไง แล้วแม่ก็อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพ่อ ขอร้องนะลูกช่วยแม่นะช่วยให้แม่ได้กลับไปอยู่กับพ่อเหมือนเดิมได้ไหม อาจจะเป็นคำขอร้องครั้งสุดท้ายในชีวิตของแม่ก็ได้ทำให้ผู้หญิงคนนั้นออกไปจากชีวิตพ่อได้ไหม"

"ตอบแม่สิได้ไหมพยัคฆ์" พยัคฆ์รับปากจึงพยักหน้ากับแม่ของตนเองจะทำตามที่แม่ตัวเองต้องการ

"ครับ"

"ฮื่อๆขอบใจมากนะลูกจัดการผู้หญิงคนนั้นให้แม่ด้วยนะฆ่-ามันทิ้งไปเลย" เธอนั้นกอดลูกชายอีกครั้งสายตาของเธอดูเจ้าเล่ห์เหมือนกับสุนัขจิ้งจอก เธอกำลังใช้ลูกชายของตนเองนั้นเป็นเครื่องมือในการกำจัดน้ำหนาว

"ทำไมคุณหมอไม่ให้น้ำเกลือคุณแม่ครับคุณแม่ป่วยไม่ใช่หรอ" พยัคฆ์มองแม่ของตนเองที่นอนอยู่บนเตียงไม่มีแม้แต่สายน้ำเกลือแต่ทำไมถึงได้นอนโรงพยาบาล

"หมอบอกว่าเกลือแร่ในตัวของแม่เยอะเลยยังไม่ให้น้ำเกลือแต่ให้นอนพักที่โรงพยาบาลเป็นเพราะว่าแม่เครียดไงพยัคฆ์แม่เครียดมากๆเครียดที่พ่อของลูกพาผู้หญิงอื่นเข้ามาอยู่ในบ้าน หมอบอกว่าถ้าแม่เครียดมากเส้นโลหิตของแม่จะแตกแล้วแม่ก็ต้องกลายเป็นคนพิการหรือไม่ก็ตาe"

"คุณแม่ใจเย็นๆนะครับผมจะจัดการผู้หญิงคนนั้นเอง"

"ดีมากลูกจัดการมันอย่าให้มันได้กลับมาเจอพ่อของลูกอีก"

"ครับ"