บทที่ 4 พลาดรักร้ายนายวิศวะ EP.3 ช็อตเด็ดของคนดัง
"คืออีกไม่กี่เดือนเราก็จะเรียนจบแล้ว คือเราอยากแต่งงานกับแพทนะ แพทรู้ใช่ไหมว่ารัณคิดยังไงกับแพท" อรัณสบตากับคนตรงหน้า ด้านแพทเองถึงเธอและอรัณจะคบกันแบบไม่ใช่สถานะเพื่อน แต่ความรู้สึกของทั้งสองคน มันเลยขั้นไปไกลเกินกว่าเพื่อน ที่กอด จูบ กันได้ แพทได้แต่จ้องมองใบหน้าของอรัณ อย่างนึกเสียดายที่เธอยังไม่ได้คิดไปถึงเรื่องการแต่งงาน แต่ลึกๆ เธอเองก็รักและชอบอรัณและอยากแต่งงานกับเขาเช่นกัน เพียงแต่เธอยังไม่พร้อมนั้นเอง
"รู้สิ เรารู้มาตลอดแหละว่ารัณคิดยังไงกับเรา แต่เรา...พึ่งจะยื่นเรื่องเรียนต่อที่เมกาน่ะ ขอบคุณรัณมากนะที่รักและเลือกเราเป็นเจ้าสาวของรัณ" แม้ร่างสูงจะเตรียมตัวเตรียมใจมาบ้างแล้วกับคำปฎิเสธของฝ่ายหญิง แต่นั้นก็รู้สึกเจ็บแปลบๆที่อกอยู่ดี แพทอธิบายในเหตุผลของเธอ ใบหน้าอันหล่อเหลาถึงกับซีดขึ้นมาทันที แพทจะไปเรียนต่างประเทศโดยที่เธอไม่เคยบอกกับเขาเลย แพทได้แต่สบตากับอรัณ
"ไม่เป็นไร เราเข้าใจแพทดี เราขอโทษ เราอาจจะใจร้อนจนเกินไป เลยทำให้แพทรู้สึกอึดอัด" อรัณเอยกับคนตรงหน้ามาด้วยเสียงเศร้า จนแพทถึงกับชะงัก จากนั้นหญิงสาวก็เอามือกุมที่มือหนาของอรัณเพื่อปลอบอรัณไม่ให้เขาเสียใจกับคำพูดของเธอ
"ที่รัณใจร้อนไม่ผิดหรอก รัณเห็นพี่คินจะแต่งงานรัณก็เลยอยากจะแต่งบ้างใช่ไหมละ" แพทเอ่ยพร้อมกับยิ้มให้กับอรัณ ที่แพทเอ่ยมาแบบนี้นั้นเนื่องจากอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าพี่ชายของเขา อคิณกำลังจะเข้าประตูวิวาห์กับแฟนสาวซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของอรัณและแพทนั่นเอง
ซึ่งอีกไม่กี่เดือนนีน่าก็จะเรียนจบและกลับมาแต่งงานกับอคิณที่ทางบิดาของอคิณกำลังหาฤกษ์ให้กับพี่ชายนั้นเอง เลยทำให้อรัณนั่นอยากจะแต่งงานบ้างเพราะในชีวิตนี้เขาเองก็ไม่ได้คิดจริงใจกับใครนอกเสียจากกับแพท ที่เขาอยากจะใช้ชีวิตร่วมกับเธอมากที่สุด เพราะแพทเธอนั้นสวยทั้งหน้าตา ฐานะ ชาติตระกูล และเธอก็เป็นผู้หญิงที่ทั้งเก่ง ฉลาด สวยทั้งหน้าตาและจิตใจ เธอเหมาะที่จะเป็นแม่ของลูกเขามากที่สุด สเปคเขารวมอยู่ในตัวแพทหมดแล้ว กับสาวๆคนอื่นก็เป็นได้แค่คู่นอนไปวันๆ เท่านั้น
"เราไปเรียนต่อแค่สองปีเองนะรัณ เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว อย่าทำหน้าเศร้าแบบนั่นสิ แพทกังวลนะ" แพทเอ่ยจบพร้อมกับซบใบหน้าลงที่ไหล่ของอรัณ ร่างสูงถึงกับผุดรอยยิ้มออกแต่นั้นก็ยิ้มได้ไม่นานนัก มือหนาลูบที่ผมดกดำของหญิงสาวอย่างอ่อนโยน
จากนั้นแพทก็ค่อยๆ ผละหัวขึ้นมองและสบตาเข้ากับเจ้าของใบหน้าอันหล่อเหล่า พร้อมกับระบายยิ้มให้กับอรัณ
"เลิกทำหน้าเศร้าไปแล้วน๊า" แพทเอ่ยเสียงหวานปนอ้อน อย่างที่เธอมักจะทำกับอรัณเป็นประจำ เมื่อเห็นว่าอรัณยังคงตีหน้าเศร้าใส่เธอเช่นเดิม
แพทก็เป็นฝ่ายเข้าจูบอรัณก่อน จูบที่แสนหวานของคนตรงหน้าใช่ว่าอรัณจะปฏิเสธ ทั้งสองจูบกันอยู่เช่นนั้น โดยที่ไม่รู้ว่าในห้องพยาบาลนี้ไม่ได้มีแค่พวกเขาเพียงสองคน รสจูบที่แสนหวานยากที่อรัณจะยอมถอนจูบออกจากแพท บวกกับเตียงนุ่มๆ ความเงียบสงบในห้องนี้ จนทั้งสองเลยเถิด อรัณเลือดในกายสูบฉีดร่างสูงเผลอผลักแพทลงบนเตียงนอน มือหนาปลดกระดุมเสื้อของฝ่ายหญิงถึงกระดุมเม็ดที่สาม ด้านหญิงสาวก็ไม่ได้ปฎิเสธมืออรัณหลุดเข้าไปยังเสื้อด้านในของแพท ทั้งสองร่างยังคงแลกลิ้นกันไปมาจนมันเกิดเสียงดัง ทำเอาคนข้างเตียงที่พักสายตาอยู่นั้นถึงกับรู้สึกรำคาญ
Rrrrrrrrrr เสียงสมาร์ตโฟน
ดังขึ้นภายในห้องพยาบาล ทำให้แพทและอรัณนั้นได้สติ ทั้งสองร่างผละออกจากกัน แพทและอรัณคว้าหาสมาร์ตโฟนขึ้นมาดู แต่เสียงเรียกเข้ากับไม่ใช่ของพวกเธอ และยังคงดังไม่หยุด
มิริณที่นอนคุมผ้าบนเตียงนอนติดกับเตียงข้างกับแพท ร่างบางเห็นช็อตเด็ดเข้าเต็มๆ จนต้องแกล้งหลับเพื่อไม่ให้พวกเขารู้สึกอาย แต่กับเป็นมิริณที่รู้สึกอายเสียเอง ทั้งได้ยิน ทั้งเห็นแต่นั้นสวรรค์ก็ไม่เป็นใจ เมื่อยัยบีนานั้นดันโทรเข้ามาในจังหวะนั้นพอดี
มิริณลุกขึ้นนั่งสะบัดผ้าห่มบนเตียง ทำเอาแพท และอรัณนั้นถึงกับตกใจไปตามๆ กัน อ่าเธอคงไม่ได้เห็นอะไรไปมากกว่านี่หรอกใช่ไหม แพทตกใจจนใบหน้าสวยนั้นซีดเผือกทันที เมื่อมีบุคคลที่สามอยู่ภายในห้องนี้ด้วย
แต่นั่งมิริณก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นต่อ ร่างบางหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมา
"ว่าไงแก ฉันกำลังจะไปพอดี" มิริณตอบกับปลายสาย มิริณเหลือบมองและสบตาทั้งคู่เล็กน้อยที่เห็นรุ่นพี่สาวคนสวยดีกรีดาวของคณะนิเทศ ที่ใครๆ ต่างก็รู้จักเป็นอย่างดี เสื้อนักศึกษาของทั้งคู่หลุดลุ่ยออกมา ก็แหงละพวกเขาไม่ใช่แค่จูบกันนิ แต่นั้นก็ไม่ได้จะสนใจ มิริณเบนสายตาเข้ากับสายตาคมเข้มกับอรัณจากนั้นร่างบางก็ลุกออกจากเตียงและเดินออกไปทันที
ด้านอรัณ หลังจากที่ยัยนั่นเดินออกไปแล้วนั้น
"รัณคะ เธอคงไม่เอาเรื่องของเรา...ไปพูดต่อที่ไหนใช่ไหมคะ" แพทเอ่ยมาด้วยสีหน้าลำบากใจ เพราะกลัวว่าเรื่องนี้จะหลุดไปถึงหูคนนอก ภาพลักษณ์ดาวคณะอย่างเธอคงไม่ต้องมาเสียเพราะเรื่องแบบนี้
"แพทอย่าได้กังวลเลย รัณขอโทษ รอรัณตรงนี้ก่อนนะ" จากนั้นอรัณก็รีบสาวเท้าตามมิริณออกห้จากห้องไปทันที
มิริณเดินออกมาจากห้องพยาบาลถึงกับขนลุกกับสิ่งที่เห็น
!! หยี่ !! ฉันอุตส่าห์จะมาหาที่พักผ่อน ไม่คิดว่าจะมาเห็นช็อตเด็ดของคนดังที่เอาทำอะไรกัน ร่างบางเดินสพายกระเป๋าผ้าและกำลังจะก้าวเดินลงบันไดไปนั้น
"เธอ...เดี๋ยวก่อนสิ" เสียงทุ่มเอ่ยมาตามหลังทำเอามิริณหันควับไปมองตามเสียงเรียก ก็เจอกับรุ่นพี่อย่างอรัณที่เดินหน้าตึงเข้ามาหาเธอ มิริณจ้องคนเดินเข้ามาหาตน
!! อ่า เมื่อกลางวันที่เจอหน้าเขานั้น เธอมองหน้าเขาไม่ชัดเนื่องจากไม่ได้สวมแว่นแต่พอเธอสวมคอนแทคเลนส์แล้วนั้น พอมองใกล้ๆ ซึ่งๆหน้าเช่นนี้แล้ว ไม่น่าสาวๆ ใน มอ.B ถึงได้คลั่งไคล้เขานักหนา ไม่แปลกเลยเขานั้นหล่อเหลาเป็นบ้า แต่นั้นร่างบางก็ได้สติเมื่อเธอนั้นเหลือบมองอรัณนั้นนานเกินไป อรัณจ้องมองมิริณอย่างไม่ชอบใจที่หญิงสาวในมองหน้าของเขาแสดงความรู้สึกผ่านสีหน้าของเธอ
"พี่มีอะไรกับฉันหรือเปล่าคะ" มิริณเอ่ยกับรุ่นพี่หนุ่มมาเสียงเรียบ พร้อมกับใจเต้นตุบตับตุบตับ เมื่ออยู่ใกล้คนหล่ออย่างไม่เคยเป็น
"เธออีกแล้วเหรอ..." เสียงเข้มเอ่ยออกมา ด้วยความไม่พอใจ พร้อมกับเบนสายตามองร่างบางทั้งแต่หัวจรดเท้า รองเท้าผ้าใบก็ของก็อป นาฬิกาก็ราคาหลักร้อย แต่นั่นมิริณกับรู้สึกสายตาคู่ดุที่เขามองเธออย่างเหยียดๆ ใบหน้าหวานถึงกับชะงักหน้ากลับ
อรัณจ้องมองมิริณด้วยสีหน้าไม่พอใจ พร้อมกับจ้องมองป้ายชื่อที่ติดที่หน้าอก ซึ่งมีป้ายชื่อเป็นของอักษร มิริณดา งั้นเหรอ
ร่างสูงเดินเข้ามาบันไดขั้นเดียวกับเธอ และเดินเข้ามาเข้ามาใกล้ๆจนร่างบางถอยหลังชิดผนัง
!! ตึก ตึก !! สายตาเข้มมองมาอย่างไม่เป็นมิตร
"เธอได้ยินและเห็นอะไรในห้องนั้น" ร่างสูงกดน้ำเสียงถามมาอย่างไม่น่าฟัง พร้อมกับเดินเข้าไปถามเธออย่างซึ่งๆหน้า แต่มิริณกับรู้สึกกลัวอรัณจนตัวสั่นที่เห็นท่าทางของเขาแสดงออกต่อเธอ
"ฉันไม่เห็นอะไร และไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นคะ จริงๆนะคะ สาบานได้...ฉันแค่เห็นพวกคนดังเขาจูบกันเฉยๆ " มิริณพูดด้วยความเร็วและรัวลิ้นมาตามสัญชาตญาณของคนกลัว
"เธอ" อรัณเอ่ยขึ้นมาดังลั่น จนทำเอามิริณได้แต่มองตาพริบๆ เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองดันพลาด หลุดปากบอกสิ่งเห็นอะไรไปจนหมด
มิริณฉันอยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ขาด นี้ฉันบ้าไปแล้วเหรอ ทำไมถึงได้พูดอะไรไปแบบนั้น
"ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแอบดูพวกพี่นะคะ" มิริณเอ่ยมาเสียงเบามาอย่างแก้ตัว แต่กับโดนอรัณกับชี้หน้า
"ถ้าเธอปากโป้งดันเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร เธอเดือดร้อนแน่ ฉันไม่ได้แค่ขู่ แต่ฉันทำจริง" อรัณกัดฟันเอ่ยกับคนตรงหน้าพร้อมกับคาดโทษมิริณมา เขาไม่ชอบขี้หน้าเธอ วันนี้ยัยนี้ทำเขาหงุดหงิดถึงสองรอบ
ร่างบางได้แต่พยักหน้าและรับปากกับรุ่นพี่หนุ่มคนเจ้าอารมย์
ด้านมิริณหลังจากที่อรัณเดินหนีออกไปแล้วนั้น
ให้ตายเหอะ รู้สึกโล่งเป็นบ้า อึดอัดจะบ้าตาย เมื่อกี้ที่บอกว่าเขาหล่อ สเปคฉัน ขอกลับคำนะ คนอะไรใช้สายตาผู้ชาย มองผู้หญิงอย่างเราเหยียดได้มากขนาดนี้ ไหนใครบอกว่าพี่อรัณปี 4 วิศวะ หล่อเหลา นิสัยดี อบอุ่น ฉันเจอมากับตัวถึงสองครั้ง ปากร้ายชะมัด
มิริณได้แต่เดินสะบัดตัวหนีไปยังตึกที่เธอจะเข้าเรียน ถ้าไม่อยากให้คนอื่นเขาเห็นแบบนี้แล้วทำไมไปเปิดโรงแรมกันนะ ไหนว่ารวยนักรวยหนา คนรวยที่ไหนเขาจะซัมกันในห้องพยาบาลมหาลัยแบบนี้ละ เออ เกิดมาอายุ 21 ปี ฉันก็พึงจะเคยเจอนี้แหละ ร่างบางเอาแต่ส่ายหน้าจากนั้นก็เดินเข้าห้องเรียนของตนไปทันที
เรื่องปากร้ายกับนุ้งมิริณ พี่อรัณเค้ายืน 1 เด้อ อ่านกันให้สนุกน๊าาาา
