บทที่ 171

มุมมองของซีดาร์

แสงแดดยามเช้าส่องผ่านมู่ลี่ในห้องพักของโรงพยาบาล ทำให้ห้องอบอวลไปด้วยแสงสีทองอร่าม ฉันนำทางเด็กๆ เข้าไปในห้อง แขนทั้งสองข้างประคองช่อดอกทิวลิปสดและหนังสือนิทานสองสามเล่ม

ก่อนที่เราจะออกจากบ้าน ฉันคุกเข่าลงให้อยู่ในระดับสายตาของพวกเขา “จำไว้นะลูก พ่อของลูกไม่ชอบให้ใครมาเป็นห่วงเขา เ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ