บทที่ 16 เธอคงไม่เจ็บ เท่ากับที่ฉันเจ็บหรอก

“ยัยก้อยจริงๆด้วย” แล้วอีกหนึ่งข้อความก็ตามมาติดๆ “คราวนี้ก็ยัยนภา”

เธอยิ้มบางๆผ่านความเงียบเหงาที่ไหลเอื่อยอยู่ในห้องอันคับแคบของตนเอง ก่อนจะถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขณะไล่อ่านข้อความอวยพรวันเกิดในมือถือไปอย่างเลื่อนลอย แล้วก็แอบเศร้าเล็กๆ เธอไม่คาดหวังแม้แต่น้อยว่าใครคนนั้นจะจำวันเกิดของเธอได้ บางท...