บทที่ 77 ไม่ต้องเลิกรักหรอกนะ

“แกคงไม่เป็นไรนะ”

ขณะยืนมองทิวทัศน์ขนาดกว้างใหญ่ของสนามกอล์ฟเบื้องหน้า ฐากูรมองพระอาทิตย์ดวงโตที่กำลังจะลับเส้นขอบฟ้า เขายิ้มอ่อนๆ ดวงตายังคงไร้ความสุข

“ขอโทษด้วยนะ ที่ทำให้งานกร่อย ฉันพยายามแล้ว”

วิศรุตถอนหายใจ มองไปยังทิศเดียวกับเพื่อน

“ฉันผิดเอง ฉันผิดที่ไม่ได้บอกแกตั้งแต่ทีแรก”

“ไม่หรอก” ฐา...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ