บทที่ 3 ปฐพี
@ คฤหาสน์ของอลัน
ทันทีที่เดินทางกลับมาถึงบ้านเมริญาก็รีบเข้าไปเจรจากับคนเป็นพ่อทันที โดยน้ำรินตั้งใจให้สองคนพ่อลูกได้คุยกันตามลำพัง จึงทำเพียงยืนรออยู่ด้านนอกแม้ฟังดูแล้วสองคนพ่อลูกจะทะเลาะกันมากกว่าคุยดี ๆ ก็ตาม
กระทั่งเสียงกรีดร้องของเมริญาดังขึ้น ทุกคนที่ยืนรออยู่หน้าประตูตกใจมาก ทันทีที่เข้าไปภายในห้องทำงานก็ทำให้น้ำรินแทบหยุดหายใจ เมื่อเห็นอลันกำลังกอดประคองเมริญาอยู่บนพื้นโดยที่เธอยังร้องกรี๊ดไม่หยุด
"เกิดอะไรขึ้นคะคุณพ่อ! เมญ่า!"
"น้ำรินลูก ช่วยน้องด้วย"
อลันร้องเรียกบุตรบุญธรรม น้ำรินกับเจโรรีบวิ่งเข้าไปช่วยอลันประคองเมริญาที่นอนกรีดร้องอยู่บนพื้น หลายปีแล้วที่เธอไม่มีอาการแบบนี้ ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายตอนเกรดเก้าที่อลันขัดใจไม่ให้เธอขับรถไปเรียนเอง หลังจากนั้นอลันก็ตามใจเมริญาทุกเรื่องไม่เคยขัดใจเลยสักครั้ง
"กรี๊ดดดด ญ่าไม่แต่ง กรี๊ด!!"
"เมญ่าใจเย็น ๆ ลูก"
เมริญาชักเกร็งจนตาของเธอเหลือกโปน มือทั้งสองข้างงอหงิกและลิ้นจุกปาก น้ำรินรีบโทรเรียกรถโรงพยาบาล จับเมญ่านอนตะแคงข้างป้องกันไม่ให้น้ำลายไหลลงคอแล้วเกิดสำลัก อีกทั้งแกะนิ้วที่เกร็งอยู่ออกจากกัน
"อ๊ากกกก!!"
เจโรร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อเขาเอามือของตัวเองให้เมริญากัด เพราะกลัวว่าเธอจะกัดลิ้นตัวเอง น้ำรินกับแม่บ้านช่วยกันนวดมือนวดเท้าของเมริญาให้เส้นคลายออก อีกทั้งประคองศีรษะเอาไว้ไม่ให้กระแทกกับพื้น
"อย่าเป็นอะไรไปนะลูก! เมญ่า"
อีกด้าน
ร่างอรชรในชุดเดรสหางปลาสีดำเดินผ่านชายชุดดำนับสิบชีวิตเข้ามาภายในคฤหาสน์สไตล์โคโลเนียลสุดหรูของลูกชาย ดวงตาเฉี่ยวมองไปรอบ ๆ ด้วยความรู้สึกหงุดหงิด
ตั้งแต่ด้านหน้าประตูรั้วจนมาถึงภายในคฤหาสน์ มาชาวีร์ก็ยังไม่มีความรู้สึกว่าที่นี่คือ บ้าน มีเพียงความอึมครึมเงียบเหงาราวกับคุกกักขังผีดูดเลือด
"บ้านนี้มันเป็นอะไรกัน ใหญ่โตหรูหราแต่ทำไมปล่อยให้บรรยากาศมันทึมทึบแบบนี้"
"สวัสดีครับคุณมาชาวีร์”
“ไหว้พระ มาก็ดีแล้วต้นกล้าเจ้านายเธออยู่ไหนฉันไปหาที่บริษัทก็ไม่เจอตัว”
“ตอนนี้นายอยู่ในห้องซ้อมยิงปืนเดี๋ยวผมจะเข้าไปตามมาให้ เชิญคุณวีร์ไปพักที่ห้องรับรองก่อนเถอะครับ"
ต้นกล้าโค้งศีรษะทำความเคารพมารดาของเจ้านาย แต่ยังไม่ทันเดินออกไปมาชาวีร์ก็ห้ามเอาไว้เสียก่อน
"ไม่ต้อง ฉันไปเองดีกว่า"
ริมฝีปากอวบอิ่มที่ฉาบด้วยลิปสติกสีแดงเชิดรั้นขึ้นอย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะเดินตรงไปยังห้องซ้อมยิงปืนที่อยู่ชั้นใต้ดิน ทว่าพอมาถึงหน้าประตูห้อง สิ่งแรกที่ได้ยินก็คือคำสั่งฆ่าคนซึ่งดังออกจากปากของลูกชาย
มาชาวีร์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ความรู้สึกผิดเกาะกินหัวใจไม่หยุดหย่อน เมื่อเธอนึกย้อนไปถึงตอนที่ย้ายไปเปิดบริษัทที่ประเทศเยอรมันกับสามี เป็นเหตุให้ลูกชายเลือกเจริญรอยตามเขตแดน พี่ชายของเธอที่เสียชีวิตลงไปแล้ว
ภายในห้องซ้อมยิงปืน มาเฟียหนุ่มกำลังสอบสวนเรื่องทุจริตภายในกาสิโนของเขาช่วงไปดีลงานกับบริษัทนำเข้าเครื่องจักรที่ต่างประเทศ ไอ้พวกเลี้ยงไม่เชื่อง เขาไม่อยู่เพียงหนึ่งอาทิตย์ก็เป็นช่องโหว่ให้พวกสวะมาลองดีกับเขา
"เอามันไปจัดการ!"
ปฐพีออกคำสั่ง ทว่าชายฉกรรจ์ที่ยืนรอรับคำสั่งกลับมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ดวงตาคมกริบที่ฉายแววความดุดันอยู่ภายในเลื่อนมองลูกน้องที่ยืนตัวสั่นอยู่ตรงหน้า
"เดี๋ยวก่อนครับนาย!"
เป็นแทนไทที่รั้งมือหนาของปฐพีเอาไว้ได้ทัน ทำให้กระสุนจากปลายกระบอกปืนสีดำขลับพลาดเป้าเจาะเข้ากำแพงห้องเสียงดังสนั่นห้อง
"อะไรของมึงวะ!"
มาเฟียหนุ่มหันขวับไปมองหน้ามือขวาคนสนิทด้วยท่าทางเกรี้ยวโกรธ ฉับพลันปฐพีก็ยกปลายกระบอกปืนเลื่อนทิศทางมาจ่อที่หน้าอกข้างซ้ายของคนขัดขวาง
แทนไทหลุบสายตามองปลายกระบอกปืนด้วยแววตานิ่งเรียบ ไร้ทีท่าหวาดกลัว สมกับที่เป็นทั้งเพื่อนและมือขวาของปฐพี
"ไอ้เลวนั่นมันเป็นคนของคุณมิเชล" แทนไทพาดพิงถึงเพื่อนสนิทของเจ้านาย
"ฉันเคยสนด้วยเหรอว่ามันเป็นคนของใคร ถ้าเลือกทรยศ โทษสถานเดียวของมันก็คือ ตาย"
ปฐพีย้ำคำสุดท้ายด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก สั่งการให้ไปจัดการคนที่เข้ามาทุจริตในธุรกิจกาสิโนของเขาให้สิ้นซาก หากไม่เด็ดขาดแบบนี้เขาจะปกครองคนเป็นร้อยเป็นพันได้ยังไง
พรึ่บ!
ปืนในมือปฐพีถูกโยนให้แทนไทรับนำไปเก็บต่อ จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องไปอย่างไม่สบอารมณ์
"..." แทนไทโค้งศีรษะให้เจ้านายแล้วหันไปสั่งงานลูกน้องต่อ ในเมื่อเป็นคำสั่งของนายเขาก็ช่วยอะไรไม่ได้อีก...นอกจากต้องทำตาม
"ไปจัดการตามที่นายสั่ง ระวังอย่าให้เรื่องสาวมาถึงนาย" สิ้นเสียงก็เดินตามเจ้านายออกไปติด ๆ ทิ้งเอาไว้เพียงชายชุดดำสามคนที่ยืนตัวสั่น มองหน้ากันเลิ่กลั่กอยู่ในห้องซ้อมยิงปืน
แกร๊ก!
"แม่! มายืนทำอะไรอยู่ที่นี่"
คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเมื่อเปิดประตูออกมาแล้วพบกับมารดายืนนิ่งอยู่หน้าประตู ปฐพีไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิดเมื่อเจอหน้าแม่ ยกเว้นความวุ่นวายในชีวิตที่กำลังจะเกิดขึ้นเมื่อแม่มาเยือนถึงที่
"นี่คือคำทักทายแม่ที่กำลังป่วยใกล้ตายงั้นเหรอ"
มาชาวีร์แสร้งทำเสียงเศร้ายกหลังมือขึ้นปาดน้ำตา ในขณะที่ลูกชายเพียงคนเดียวส่ายหน้าให้
"ก็ถูกแล้วนี่ครับ มาเหนื่อย ๆ แม่ควรไปพักที่ห้องรับรองสิ" เขาเดินนำหน้าไปยังลิฟต์เพื่อส่งตัวคนเป็นแม่ไปยังห้องรับรองที่เตรียมเอาไว้ให้
"แม่ไม่พักอะไรทั้งนั้นแหละ ถ้าตราบใดลูกของแม่ยังเป็นแบบนี้อยู่ เมื่อไหร่ลูกจะเลิกทำธุรกิจพวกนี้สักที"
"แม่ก็รู้ดีว่าไม่มีทาง"
“โธ่ดิน แม่มีลูกคนเดียวนะ แล้วลูกของแม่ก็มัวแต่ทำเรื่องอันตราย เอาแต่จมอยู่กับอำนาจบาตรใหญ่ที่คนตายไปแล้วทิ้งเอาไว้”
มาเฟียหนุ่มหยุดเดินกลางโถงทางเดิน คำพูดของคนเป็นแม่เสียดแทงจิตใจของปฐพีจนสร้างความเจ็บปวดให้เขาครั้งแล้วครั้งเล่า นี่แม่คงลืมไปว่าเขารอดชีวิตมาได้จนถึงทุกวันนี้ก็เพราะได้คนที่ตายไปแล้วปกป้องเอาไว้
“ก็ไม่ใช่เพราะผมหรือไงครับ คุณลุงถึงได้ตาย”
"เอ่อ…" มาชีวีร์ยิ้มแห้งแล้วเอื้อมมือไปลูบต้นแขนลูกชายป้อย ๆ เมื่อหลุดปากพาดพิงถึงเขตแดน พี่ชายผู้ล่วงลับไปแล้ว
"ก็ได้จ้ะ แม่ขอโทษนะลูกนะ แม่ก็แค่เห็นว่างานแต่งงานใกล้เข้ามาแล้วไม่อยากให้ลูกมัวแต่ทำตัวเถื่อน ๆ อยู่แบบนี้"
"ผมยังไม่ได้รับปากว่าจะแต่งงานกับใครทั้งนั้น” ว่าจบก็เดินตรงไปยังลิฟต์ คงต้องรีบส่งตัวคนเป็นแม่ไปพักให้เร็วที่สุด จะว่าเลี่ยงทะเลาะก็ไม่ผิดอะไร
"ดิน... แต่แม่อยากเห็นลูกสร้างครอบครัวนะ" มาชาวีร์เดินตามลูกชายไปติด ๆ เธอเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนใจกับงานที่ลูกชายทำอยู่
"แม่อยากอุ้มหลาน ได้ยินมั้ยดิน อย่างน้อย ๆ ก่อนตายขอได้เห็นลูกมีครอบครัวที่อบอุ่นก็ยังดี"
"ผมเสียใจที่ทำให้แม่ไม่ได้ ก็อย่างที่เคยบอกไปไงครับ ว่าตรงนี้ของผมมันใช้งานไม่ได้"
นิ้วชี้เรียวของเจ้าตัวชี้ลงมุมต่ำตรงเป้ากางเกงของตัวเอง พลางเลิกคิ้วขึ้นมองจ้องหน้าแม่
“ลูกต้องไปปรึกษาหมอนะดิน เดี๋ยวนะ! นี่เป้ามันตุงขนาดนั้นแม่ไม่เชื่อหรอกว่ามันใช้งานไม่ได้ ไหนแม่ขอดูซิ”
“เฮ้ย! แม่ นี่ผมอายุ30แล้วนะ ไม่ใช่แปดเดือน แม่จะขอเปิดดูมังกรของผมง่าย ๆ แบบนี้ได้ยังไง”
ปฐพีโวยวายสะดุ้งตัวถอยกรูดไปสองเมตร มือหนาเลื่อนกุมอยู่ที่เป้ากางเกงของตัวเอง แต่มารดาผู้มากด้วยประสบการณ์ก็คว้าหมับเข้าตรงหัวเข็มขัด หมายจะเปิดดูมังกรไร้ประสิทธิภาพของลูกชายให้เห็นกับตา
"ทำไมจะดูไม่ได้ นี่แม่นะ เห็นมาแต่อ้อนแต่ออก ไหนดูซิ"
"พอเลยแม่ กลับไปเล่นของพ่อโน่นไป"
“เชอะ! ไม่ดูก็ได้" มาชาวีร์เชิดหน้าขึ้นแต่หางตายังมองลูกชายอยู่ "ยังไงแม่ก็ไม่เชื่อว่าดินของแม่จะนกเขาไม่ขัน นี่อย่ามาหลอกแม่ซะให้ยาก”
มาเฟียหนุ่มหล่อเจ้าของกาสิโนที่ใหญ่ที่สุดในประเทศ แท่งสืบพันธุ์คอพับหมดอายุไม่สามารถมีภรรยาและบุตรสืบสกุลได้ รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น
"แม่เลิกคิดเรื่องหาเมียให้ผมเถอะ สงสารพวกเธอที่จะต้องมาอยู่สามีที่ทำการบ้านไม่ได้"
เท้าหนาหยุดยืนอยู่หน้าลิฟต์ ก่อนจะหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับคนเป็นแม่ แววตาของปฐพีเต็มไปด้วยความเจ็บปวดแบบเสแสร้ง
"โธ่ลูก แม่ไม่คิดเลยว่ามันจะร้ายแรงขนาดนี้ ดินของแม่"
มาชาวีร์โอดครวญแล้วโผเข้ากอดลูกชาย ทำเสียงกระซิกคล้ายกับกำลังร้องไห้ แต่ยังไม่ถึงห้าวินาทีคนเป็นแม่ก็ผละออกแล้วยิ้มร้ายกาจ
"เหอะ แต่ถ้าลูกไม่แต่งแม่ก็ไม่ผ่า แม่เองก็เหนื่อยเกินกว่าจะสู้กับไอ้โรคบ้า ๆ นี้แล้วเหมือนกัน ไม่อยากอยู่ต่อแล้ว ฮื่อ~"
เมื่อเห็นว่าลูกชายไม่เล่นด้วย มาชาวีร์จึงต้องงัดไม้ตายสุดท้ายออกมาต่อสู้
ปฐพีหรี่ตามองคนเป็นแม่ มาชาวีร์ร้องไห้โฮและเริ่มยกเรื่องอาการป่วยออกมาต่อรอง
"แม่ครับ แม่กำลังจะเอาเรื่องผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจมาต่อรองกับผม รู้ทั้งที่รู้ว่าผมไม่มีทางให้แม่หยุดรักษา"
คิดไว้แล้วไม่มีผิดว่าสักวันคุณหญิงมาชาวีร์ต้องใช้มุกนี้มาบังคับ เอายังไงล่ะทีนี้ ถ้าคนเป็นพ่อรู้เข้าว่าเขาสร้างเรื่องกระทบจิตใจมารดา จะต้องถูกด่าว่าเนรคุณไปชั่วชีวิตแน่
“เปล่า! แม่ก็แค่เล่าให้แกฟังลอย ๆ ว่าแม่จะไม่ยอมผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจแล้ว ฮื่อ...ไม่มีแรงบันดาลใจ”
“แม่ไม่ควรเอาชีวิตมาต่อรองกับเรื่องแค่นี้นะครับมันไม่คุ้มหรอก”
มาชาวีร์ไหวไหล่ “ก็ครั้งนี้มันเสี่ยงมาก ปล่อยให้แม่ตาย ๆ ไปเถอะ แล้วแกไปมีชีวิตที่แกชอบแม่ไม่กวนแล้ว”
ว่าจบก็ทิ้งไว้เพียงคำพูดตัดพ้อแล้วหมุนตัวเดินไปอีกทาง นี่คงเป็นทางเลือกสุดท้ายที่จะวัดใจกับลูกชายจอมรั้น อายุขนาดนี้แล้วยังเอาแต่ทำเรื่องอันตรายรายวัน ต่อให้มีเงินทองกองเท่าภูเขาก็เถอะ คนไม่มีครอบครัวชีวิตมันจะไปสมบูรณ์อะไร
ปฐพีมองตามแผ่นหลังเล็กของคนเป็นแม่ ที่ห่างออกไปเรื่อย ๆ ด้วยความรู้สึกลังเล รู้ทั้งรู้ว่าวันหนึ่งยังไงมารดาก็ต้องใช้วิธีนี้ แต่เขาก็ไม่สามารถต่อรองได้ หัวใจของมาชาวีร์ต้องเข้ารับการผ่าตัดให้เร็วที่สุด แม่ใช้มุกนี้ต้อนเขาให้จนมุมทำให้ไม่มีทางเลือกอีกต่อไป ช่วงเวลาแห่งการยื้ออิสระคงสิ้นสุดลงแล้วจริง ๆ
"ได้! ผมจะแต่งงานตามที่แม่ต้องการ"
ได้ยินอย่างนั้นฝีเท้าเล็กหยุดไว้ได้ทัน ริมฝีปากสีแดงสดยิ้มกว้าง หมุนตัวฟลูเทิร์นเดินกลับมาหาลูกชายแสดงออกทางสีหน้าเต็มไปด้วยความแช่มชื่น
"เข้าพิธีแต่งงานกันสัปดาห์หน้าเลยนะ แม่เตรียมทุกอย่างเอาไว้หมดแล้ว"
"ไม่ครับ จะไม่มีงานแต่งงานใด ๆ ทั้งนั้น"
“อ้าว...ไหนดินบอกว่าจะแต่งงานตามที่แม่องการไง”
"เรื่องของผมกับเธอ ห้ามให้คนภายนอกรู้เป็นอันขาด"
"ทำไมล่ะลูก เรื่องแต่งงานมันเป็นเรื่องน่ายินดีนะ"
"ถ้าเธออยู่กับผมไม่ได้ จะได้ไม่ตัดโอกาสหาผัวใหม่ เจอกันครึ่งทางตกลงตามนี้นะครับ"
"เฮ้อ.."มาชาวีร์ได้แต่ทอดถอนใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน ยังไงซะก็ต้องคิดหาวิธีให้ปฐพีกับลูกสะใภ้อยู่ด้วยกันให้ได้ หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่เชื่อว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนจะเสื่อมสมรรถภาพทางเพศ เป็นไปไม่ได้
"ไม่ตกลงก็ยกเลิกก็ได้นะ"
"ก็ได้ แม่ยอมก็ได้ เอาเป็นว่าลูกจดทะเบียนสมรสเรียบร้อยแล้วแม่จะเข้าผ่าตัดทันที ยังไงก็พอมีหวังว่าจะได้อยู่ดูลูกกับหนูเมญ่าไปอีกนาน"
