บทที่ 2 จูบแรก

“เจ็บตรงไหนมั้ย” เสียงเข้มเอ่ยขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มมุมปาก ที่เห็นคนในอ้อมกอดยังคงกอดตัวเองไว้แน่น

“มะ...ไม่เป็นอะไร ละ...แล้ว...” น้ำอุ่นค่อยๆ ลืมตาขึ้น เธอเรียกสติตัวเองกลับมาเงยหน้ามองคนตรงหน้า แล้วต้องเม้มปากแน่น เมื่อเห็นสายตาเย็นชาคู่นั้นมองจ้องเธอ

ตึก ตึก ตึก

อยู่ๆ หัวใจดวงน้อยก็สั่นไหว ราวกับแผ่นดินไหว เพียงแวบแรกที่สบตาเขา เธอเหมือนดั่งถูกมนต์สะกด เหมือนตกอยู่ในภวังค์ จดจ้องมองตากันอยู่แบบนั้นนานนับนาที

“นาย...ละ...เลือด!!” ดวงตากลมโตคู่สวยเบิกกว้างเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นเลือดสีแดงสดที่บริเวณชายกางเกงนักเรียนที่เขาใส่อยู่

“เธอเป็นอะไรมั้ย” เขาถามเธออีกครั้ง ร่างหนาค่อยๆ ดันตัวลุกขึ้น ยื่นใบหน้าหล่อคมเข้าไปใกล้ใบหน้าหวาน

“มะ...ไม่เป็นอะไร ขอบคุณนะที่ช่วยอุ่นไว้” คนตัวเล็กรีบลุกออกจากตัวเขาทันที เมื่อสายตาเย็นชาคู่นั้นเอาแต่จ้องมองเธอ จนเธอรู้สึกประหม่า แก้มนวลใสทั้งสองข้างเริ่มเปลี่ยนสีแดงระเรื่อขึ้นมาเอาซะดื้อๆ

“อุ่น?” เขาจ้องหน้าเธอ

“....เราชื่อน้ำอุ่น ระ..ขอดูแผลนายหน่อย” หญิงสาวพยักหน้ารับ แล้วต้องรีบหลบสายตาคมกริบคู่นั้น มองไปที่แผลที่มีขนาดใหญ่พอสมควร ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าสีชมพูในกระเป๋ามามัดพันแผลให้เขา เธอค่อยๆ มัดอย่างเบามือ ระมัดระวังกลัวว่าจะทำเขาเจ็บ

“น้ำอุ่น” ภูผาเอ่ยเสียงเบา มองคนตรงหน้า ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมา หัวใจที่แข็งกร้าวสั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ยิ่งได้อยู่ใกล้หัวใจเขาก็ยิ่งหวั่นไหว

“มีอะไรเหรอ?” ยิ่งเธอหันหน้ามาสบตา เขาก็ยิ่งหลงในเสน่ห์ ในความใสซื่อไร้เดียงสา ไม่เหมือนกับผู้หญิงวัยเดียวกันที่เต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยม

“......” เขาเงียบ เอาแต่จ้องหน้าเธออยู่แบบนั้น

“นะ...นายเจ็บรึเปล่า หรือว่าอุ่นทำแรงไป แถวนี้มีร้านขายยาเดี๋ยวอุ่นไปซื้อยามาทาให้” เธอรู้สึกอึดอัด มันเคอะเขินกับสายตาคู่นั้น ก่อนคนตัวเล็กจะรีบลุกเดินไปจากตรงนั้นอย่างไว

หมับ!!

“ไม่เป็นไร” มือหนาคว้าจับข้อมือเล็กไว้ ไม่ปล่อยให้เธอเดินหนีตัวเองไปได้

“......” น้ำอุ่นได้แต่เม้มปากแน่น หลบสายตาเย็นชาคู่นั้น ได้แต่ยืนก้มหน้า

“กลัว?” เขาเอ่ยเสียงเบา ก้มหน้าหล่อลงกระซิบชิดใบหู จนลมอุ่นพ่นรดแก้มใส

“อึก!!” ยิ่งเขาทำแบบนั้น คนตัวเล็กยิ่งยืนตัวเกร็ง ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ

“บ้านอยู่แถวนี้เหรอ?” เขายังคงไม่ขยับใบหน้าหนี อยากมองเธอใกล้ๆ แบบนี้ให้เต็มตา

“.....อือ” คนตัวเล็กได้แต่พยักหน้า และได้แต่ก้มหน้าหลบสายตาคู่นั้น แต่ยิ่งเธอหลบ เขาก็ยิ่งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ยิ่งกว่าเดิม

“คะ...คือว่า....เฮือก!!” ดวงตากลมโตคู่สวยเบิกกว้าง เมื่อจังหวะที่เธอเงยหน้าจะพูดกับเขา เป็นจังหวะเดียวกันที่ภูผายื่นหน้าเข้าไปใกล้ ทำให้ริมฝีปากร้อนแตะลงที่ริมฝีปากบาง ที่สั่นระริกเย็นเฉียบ เธอตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนนิ่ง

“.....” แล้วยิ่งต้องตกใจตาเบิกกว้างเป็นสองเท่า เมื่อริมฝีปากร้อนอุ่น จูบดูดเม้มริมฝีปากบาง สัมผัสมันหอมหวานอ่อนโยนแต่หนักหน่วง เขาจูบขยี้ริมฝีปากบนสลับล่างอย่างเอาใจ อยากให้เธอได้สัมผัสรสจูบที่เขาเองก็ไม่เคยมอบให้ใครมาก่อน

สองมือเล็กได้แต่กำหมัดแน่น ตอนนี้สมองเธอมันไม่สั่งการ สติสัมปชัญญะมันหลุดลอยเตลิดเปิดเปิงหลุดลอยออกจากตัว เมื่ออยู่ ๆ ก็ถูกขโมยจูบแรกจากคนแปลกหน้า ที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อเขา

“นะ..นาย…” น้ำอุ่นเรียกสติตัวเอง สองมือดันแผงอกแกร่ง ผลักคนตัวโตออกห่างตัว แต่เขากลับจับมือเธอไว้ ค่อยๆ ผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง

“เราชื่อภูผา” เขาเอ่ยเสียงแผ่วเบา

“ขอโทษที่ทำให้ตกใจ” ก่อนจะปล่อยมือจากเธอ เอานิ้วหัวแม่มือเขี่ยเกลี่ยริมฝีปากบางไปมาอย่างแผ่วเบา

“.....” น้ำอุ่นได้แต่ยืนนิ่ง งุนงงกับผู้ชายแปลกหน้าคนนี้ เธอมองเขาด้วยความรู้สึกหลากหลาย แทนที่จะรีบเดินหนีแต่กลับยืนอยู่ตรงนั้นกับเขาเพียงสองคน

“จะไปไหนมั้ย” เขาเอ่ยเสียงเรียบ จ้องหน้าเธอไม่วางตา

“.....” หญิงสาวได้แต่ส่ายหัว ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง ทำไมอยู่ ๆ ขามันก็ก้าวไม่ออก

“งั้นเราไปส่ง” สิ้นคำพูด ฝ่ามือหนาก็กุมมือเล็กเดินไปตามฟุตบาท

ต่างคนต่างเงียบ น้ำอุ่นได้แต่มองที่มือตัวเอง แทนที่จะดึงมือออก กลับได้แต่เดินตามแรงจูงเขาไป ได้แต่แอบมองจากด้านหลังแล้วก็สงสัยว่าที่เขาทำมันคืออะไร

“กินมั้ย?” เสียงเข้มเอ่ยขึ้น พร้อมกับหยุดเดินเมื่อเห็นรถไอติมกะทิสดจอดอยู่ที่ริมถนน

“......” น้ำอุ่น พอเห็นเขาหันกลับมารีบก้มหน้าส่ายหัวทันที

“ลุงครับ ไอติมที่หนึ่ง” แต่ภูผากลับจูงมือเธอเดินตรงไปยังรถไอติม เพราะรู้ว่ามันคือของโปรดเธอ

ตั้งแต่วันนั้นที่เจอเธอที่ตลาดสด เพียงแต่ได้เห็นหน้าเขาก็ลืมใบหน้าสวยหวานในตาชวนฝันนี้ไม่ได้ จนสืบหาจนรู้ว่าเธอเป็นใคร แอบตามมองเธออยู่ตลอดเวลา

“วันนี้มีแฟนมาด้วย แบบนี้ลุงค่อยสบายใจหน่อย เดินกลับบ้านคนเดียวมันอันตราย” คุณลุงใจดีพูดยิ้มๆ ยื่นไอติมถ้วยใหญ่ให้ลูกค้าเจ้าประจำ เอ็นดูน้ำอุ่นมองเธอเป็นลูกเป็นหลานอีกคน

“.......” น้ำอุ่นได้ยินแบบนั้นถึงกับจ้องหน้าภูผา แต่ไม่ทันจะได้เอ่ยปากพูดอะไรเขาก็พูดขึ้นก่อน

“ขอบคุณครับ ไว้ผมจะไปส่งอุ่นที่บ้านทุกวันเอง”

“ดีๆๆๆ น้ำอุ่นเป็นเด็กดี เรียนก็เก่ง ลุงเห็นแบบนี้ก็สบายใจ ไอ้หนุ่มนี่หน้าตาท่าทางไว้ใจได้ลุงฝากน้ำอุ่นด้วยนะ” คุณลุงพูดยิ้มอย่างอารมณ์ดี

“......” ภูผาพยักหน้ารับ ก่อนจะจูงมือเล็กแล้วเดินไปต่อ แต่ทางที่เขาพาเธอไปมันไม่ใช่ทางกลับบ้าน แต่เป็นเส้นทางไปที่สวนสาธารณะ....