บทที่ 48 ต้องอยู่ให้ได้

คอนโด...

“ภูผา... อุ่นเจ็บ” ฉันพูดเสียงอ่อน ขณะที่ถูกกระชากแขนตามแรงวิ่งดึงของเขา

“...” ภูผาไม่พูดอะไร สายตาเขาในตอนนี้นิ่งสนิทและดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก น่ากลัวกว่าทุกครั้งที่เคยสัมผัสมา

เขาไม่พูดไม่จา ดึงฉันขึ้นรถ แล้วขับออกไปด้วยความเร็ว ทันทีที่ถึงคอนโด ร่างเล็กก็ถูกลากขึ้นมาบนห้อง

พรึบ!!

“อึก...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ