บทที่ 82 81

“สวยจัง”

“ชุดเพนนีน่ะ”

“อ่อ ไม่ลืมอะไรใช่มั้ย”

“ไม่ลืม โทรศัพท์กระเป๋าตังค์ก็อยู่นี่”

“อืมงั้นไปเถอะ”

ฉันเดินนำคะนิ้งมาที่รถ คลื่นหันมาทักทายคะนิ้งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นส่วนคะนิ้งทำใจอยู่นานกว่าจะพูดกับคลื่นเป็นปกติได้

ฉันเข้าใจว่าคะนิ้งโกรธ แต่ก็ยอมออกมาด้วยไม่รู้เป็นเพราะฉันชวน หรือนึกครึ้มใจอะไร...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ