บทที่ 4 ของขวัญคนซื่อ…(สัตว์)

“ที่รักครับ”

ปืนเห็นว่าจีน่ามาถึงก็ทิ้งกลุ่มเพื่อน รีบเดินมาหาเธอทันที เขาเดินมาโอบไหล่เธอทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ “มาถึงตั้งแต่เมื่อไร ทำไมไม่โทรหาผมก่อน ยืนนานหรือยัง ไปนั่งโซนวีไอพีก่อนนะ”

จีน่ายกยิ้มจางๆ พยักหน้ารับ เดินตามชายหนุ่มไปโซนวีไอพี เพื่อนในกลุ่มของปืนเธอรู้จักทั้งหมด เป็นเพื่อนที่เคยเรียนมหาลัยมากับเขา

“จีน่า สบายดีนะ สวยวันสวยคืนเลยเว้ยเมียไอ้ปืน” ตะวันเอ่ยทักทายตามภาษาคนรู้จัก

จีน่าหันไปส่งยิ้มจางๆ ให้อีกฝ่าย “อืม...สบายดี แต่คงไม่สบายเท่าพวกนายหรอก” หญิงสาวเอ่ยก่อนจะทอดมองไปทางผู้หญิงที่กำลังคลอเคลียเพื่อนๆ ของปืนอยู่ทีละคน

“สนุกๆ น่า ตามภาษาคนไม่มีเมียไง ใครจะเหมือนไอ้ปืน”

ปืนตวัดสายตาไปเอ็ดเพื่อนสนิท “มึงพูดเหี้ยไรเนี่ย เงียบปากไปเถอะ”

“ทำไมให้เงียบล่ะ จีน่ายังอยากฟังอยู่นะ ว่าปืนทำไม?” เธอเลิกคิ้วหันไปหาตะวัน

ตะวันเพื่อนสนิทปืนได้แต่ยิ้มแหยๆ เพราะจับสังเกตได้ว่าระหว่างเพื่อนตน กับแฟนสาวน่าจะมีปัญหากันอยู่

“ไม่มีอะไรหรอก ไอ้ตะวันมันแค่พูดเล่นไปงั้น” กันเอ่ยตัดบท เพื่อรักษาสถานการณ์

จีน่าก้มหน้าแค่นยิ้มไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก

ปืนยังคงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขานั่งลงข้างเธอ ยกแขนโอบที่เอวของเธอด้วยความเคยชิน “หนาวไหม? เอาเสื้อคลุมไหม ปืนไปเอาให้”

จีน่าส่ายหัวปฏิเสธ “ขอเหล้าสักแก้วสิ”

“ไม่อยากให้ดื่มเลย เอาน้ำส้มดีไหม?”

จีน่ามองปืนนิ่ง แววตาไม่พอใจแสดงออกมาอย่างชัดเจน จนปืนต้องลุกเดินไปรินเหล้ามาให้เธอ

เธอยกมือรับแก้วเหล้ามาจิบ พลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ งานอีกครั้ง สายตาของหญิงสาวไปสะดุดกับสายตาของผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังมองเธอกับปืนด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ จีน่าจำได้ทันทีว่าคือผู้หญิงคนที่เธอเห็นคืนนั้น จึงคิดอะไรสนุกๆ ขึ้นมาได้ เธอขยับเข้าไปใกล้ปืน ก่อนจะซบศีรษะไปที่อกของเขาเชิญอ้อน ขณะที่สายตายังคงไม่ละจากผู้หญิงหน้าไม่อายคนนั้น

ปืนคิดว่าจีน่าอารมณ์ดีแล้ว จึงกระชับโอบเธอแน่นขึ้น ผู้คนที่เห็นต่างเอ่ยแซวกันยกใหญ่

“เหล้าวันนี้หวานฉิบหายเลยว่ะ”

“สงสัยต้องเตรียมตัวแดกเหล้ามงคลแล้วมั้งเนี่ย เมื่อไรบอกด้วยนะเว้ย”

“ใกล้แล้วๆ” เขาเอ่ยตอบเพื่อนสนิทก่อนจะหันมาถามหญิงสาวที่ซบอยู่ที่อกเขา “ทำไมอ้อนจัง?”

จีน่าได้ยินที่อีกฝ่ายถามก็ได้แต่ยกมุมปากฝืนยิ้ม เธอไม่ได้ตอบอะไร พลางยกนาฬิกาข้อมือดูเวลา ก่อนจะพูดกับตัวเองในใจ ‘ใกล้แล้วสินะ’ เห็นว่าแขกในงานมากันเยอะพอควรแล้ว จึงโน้มไปกระซิบปืน “จีน่ามีเซอร์ไพรส์วันเกิดมาให้ปืน ตั้งใจดูนะ”

ชายหนุ่มหันมายิ้มพยักหน้ารับด้วยใบหน้าที่แสดงออกถึงความดีใจ “ครับ”

จีน่าก้าวเท้าอย่างมั่นใจขึ้นไปบนเวทียกพื้นสำหรับดีเจเปิดเพลง ก่อนจะเดินไปทางด้านคนที่ดูแลไฟ และเสียงเพื่อขอเชื่อมต่อจอมอนิเตอร์แบบไร้สายเข้ากับโทรศัพท์ของเธอ ใช้เวลาไม่นานก็เชื่อมต่อได้ รูปหน้าจอที่ฉายขึ้นจอคือรูปที่เธอกับปืนถ่ายด้วยกันอย่างหวานชื่น จนทุกคนในงานต่างส่งเสียงแซว จีน่าหยิบไมค์ลอยมาเปิด ก่อนจะเอ่ยทักทายแขกในงาน

“สวัสดีค่ะทุกคน อย่างที่ทุกคนรู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของปืน” เธอพูดเว้นจังหวะเพื่อรอเสียงกรี๊ดแซวเงียบลง “ฉันเป็นแฟนสาวของเจ้าของวันเกิด อยากจะขอยืมพื้นที่ และรบกวนเวลาของแขกทุก ๆ ท่านไม่นานมากนักค่ะ พอดีฉันทำเซอร์ไพรส์ให้แฟนหนุ่มที่แสนดีของฉัน อยากให้ทุกคนดูว่าเราสองคนรักกันขนาดไหน และเขาเป็นแฟนที่ดีแค่ไหน” เธอหยุดพูดอีกครั้ง เพราะมีแขกที่รู้ว่าพวกเธอคบกันอยู่ส่งเสียแซวเชียร์

“พร้อมแล้วไปชมเซอร์ไพรส์ของฉันได้เลยค่ะ” หญิงสาวพูดจบก็ปิดไมค์แล้วเดินมายืนอยู่ข้างจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ ก่อนจะกดเปิดสิ่งที่เธอตั้งใจเตรียมมาในโทรศัพท์

พอคลิปที่เธอทำเริ่มเปิด ทุกคนก็ส่งเสียงแซวกันยกใหญ่ เพราะภาพเริ่มฉายตั้งแต่ช่วงเวลาที่เธอเริ่มคบกัน ปืนพอได้เห็นคลิปก็อดยิ้มไม่ได้ ภาพรอยยิ้มเสียงหัวเราะของจีน่าและปืนถูกฉายมาเรื่อย ๆ จนเข้านาทีที่สามของคลิปวิดีโอ เสียงเพลงรักเริ่มเปลี่ยนเป็นเพลงความหมายแดกดันสันดานผู้ชายเลว ภาพแชตที่จีน่าเคยจับได้ว่าปืนคุยกับผู้หญิงคนอื่น ค่อยๆ โชว์ออกมา แขกในงานเริ่มเสียงแตก ปืนและเพื่อนสนิทเริ่มนั่งไม่ติด ปืนทำอะไรไม่ถูก รีบเดินมาหาจีน่า

“จีน่า กำลังทำอะไร ปิดเถอะ ปืนขอร้อง” ปืนไม่กล้าทำรุนแรงกับจีน่าได้แต่เดินไปขอร้องให้เธอปิด

จีน่าทำเป็นไม่ได้ยิน ปล่อยให้คลิปฉายต่อไปจนถึงเหตุการณ์ล่าสุดที่ผู้ชายสารเลวนัวเนียกับผู้หญิงพากันขึ้นคอนโดไป ภาพเปลื้องผ้าในห้องโถงก่อนจะพากันเขาห้องนอนไป

เพื่อนสนิทของปืนได้สติวิ่งไปดึงปลั๊กจอออก ทว่าคลิปวิดีโอก็จบพอดี

จีน่าเปิดไมค์อีกครั้ง “นี่คือรางวัลของคนที่ซื่อสัตย์ ทุกคนเห็นหรือยังคะ? เห็นหรือยังว่าเจ้าของวันเกิดแสนดีขนาดไหน”

“จีน่า!! พอได้หรือยัง!!!” ปืนเก็บอารมณ์ไม่อยู่อีกต่อไป เพราะสิ่งที่เธอทำมันทำให้เขาเสียหน้า อายจนไม่รู้จะทำหน้ายังไง

“สันดานออกแล้วเหรอ โมโหทำไม ไม่ยอมรับเหรอว่าตัวเองสารเลวแค่ไหน”

ปืนส่ายหัว พยายามจะเข้ามาคุยกับจีน่าดี ๆ แต่เธอถอยหนี สายตาของหญิงสาว มองไปเห็นผู้หญิงหน้าไม่อายที่กำลังใช้ช่วงชุลมุนจะเดินออกจากงาน

“เธอจะไปไหน?” จีน่าเอ่ยถามใส่ไมค์ จนคนในงานหันไปมอง

คู่ขาของปืนชะงักเท้านิ่ง ไม่กล้าหันมาหาคนที่เอ่ยถาม

“ทีมไฟ ส่องสปอตไลท์ไปที่ประตูทีค่ะ ฉันอุตส่าห์จ้างมางานนี้โดยเฉพาะนะ ทำงานดี ๆ หน่อย เดี๋ยวจบงานให้โบนัสเพิ่ม”

จีน่าพูดจบแสงไฟก็สาดไปที่ผู้หญิงที่ยืนหันหลังนิ่งอยู่ตรงประตูทางออก

“อายเหรอ!? ทำไมตอนคิดจะทำไม่รู้สึกอาย ตอนที่คั่วกับผู้ชายของคนอื่นไม่มียางอายมาตอนนี้จะกลัวอะไร ฮะ!?” จีน่าเอ่ยถามใส่ไมค์

ปืนทำอะไรไม่ได้จึงตัดสินใจ จะเดินเข้าไปดึงไมค์ที่มือของจีน่าออก แต่เธอกระชากไมค์หลบถอยหลังเดินหนีมากอีกทาง “จะทำอะไร แค่นี้ยังเลวไม่พอเหรอไง จะทำร้ายผู้หญิงอีกเหรอ!?”

“จีน่า...ปืนผิดไปแล้ว พอเถอะนะ ปืนไม่เคยคิดทำร้ายจีน่าเลยนะ เราคุยกันดี ๆ เถอะ จีน่าบอกมาว่าจะให้ปืนทำยังไง ปืนจะทำทุกอย่าง”

หญิงสาวแค่นยิ้มก่อนจะหัวเราะให้กับคำพูดของคนตรงหน้าเธอ “เลิกกันเถอะ ฉันทนผู้ชายสันดานชาติหมา ผสมพันธุ์ไม่เลือกที่แบบนายไม่ไหวอีกแล้ว ฉันขยะแขยง!!!”

ชายหนุ่มส่ายหัว “จีน่า มันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบ เราใจเย็นแล้วมาคุยกันดี ๆ เถอะนะ”

“อารมณ์ชั่ววูบ” จีน่าพยักหน้าพูดคำว่า ‘อารมณ์ชั่ววูบ’ ซ้ำ ๆ

ปืนทนอับอายต่อไม่ไหว “จีน่า!! จะไม่ยอมจบใช่ไหม ถ้าไม่ใช่กู ใครจะทนผู้หญิงเอาแต่ใจ โมโหร้าย อย่างมึงได้!!!” ปืนแผดเสียงชี้หน้าหญิงสาวตรงหน้าด้วยความโมโห “ถ้าไม่ใช่กู ก็ไม่มีผู้ชายคนไหนยอมผู้หญิงอย่างมึงได้แล้ว มึงมองตัวเองบ้าง กูก็ทนมาเยอะเหมือนกัน!!! เลิกกันก็ดี กูก็อยากจะรู้ หลุดจากกูไปใครจะเอา!!”

เพื่อนสนิทของปืนเห็นสถานการณ์แย่ลง ก็รีบมาดึงเขาไว้ เพื่อจะพาออกจากงาน

“มึงปล่อยกู!! กูไม่ไป นี่ที่ของกู” ปืนสะบัดแขนของเพื่อนสนิทจนหลุดก่อนจะชี้นิ้วกราดไปที่แขกที่อยู่ในงาน “พวกมึงมัวดูอะไรกันอยู่ สนุกกันมากไหม งานพังแล้ว พวกมึงจะอยู่กันทำไม!!”

จีน่ากำไมค์ในมือแน่น เธอไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียว ก่อนจะพูดออกไมค์อีกครั้ง “ฉันก็อยากจะรู้ ว่าผู้หญิงรูปร่างหน้าตาอย่างฉันโสดแล้ว ใครจะอยากเอาบ้าง” เธอก้าวมายืนตรงกลางเวที กวาดสายตามองแขกผู้ชายที่อยู่ในงาน

“จีน่า!! จะทำอะไร?” ปืนแผดเสียงถามหญิงสาวที่กำลังนึกสนุก เขาเริ่มนึกกลัวความคิดของเธอ เขารีบเดินไปจับแขนของเธอกระชับแน่น “จีน่า ไม่เอาแบบนี้ ปืนขอโทษนะ ปืนผิดไปแล้ว” ปืนเอ่ยน้ำเสียงลนลาน

จีน่าสะบัดมือของอีกฝ่ายออกอย่างไร้เยื่อใย ก่อนที่เพื่อนสนิทของปืนจะมารังห้ามไว้

“มาเล่นอะไรสนุกๆ กันดีกว่า หนุ่มๆ เตรียมตัวให้พร้อมนะ ฉันจะพูดแค่ครั้งเดียว คืนนี้ใครไว ฉันจะไปต่อกับคนนั้น” แขกหนุ่มๆ ในงานเริ่มนึกสนุก ส่งเสียงเชียร์เฮฮา อยากเป็นผู้ชายคนที่จะได้ไปต่อกับสาวสวย

“ใครอยากไปต่อกับฉันยกมือ”

หนุ่ม ๆ ต่างแย่งกันยกมือ หญิงสาวทำตามที่พูด เธอชี้ไปที่ผู้ชายที่ยกมือคนแรก “สุดหล่อเสื้อขาว ด้านขวาเดินมารับฉันสิ”

ปืนปรี่จะเดินมากระชากแขนของจีน่า ทว่าเธอเบี่ยงตัวหลบ แล้วเดินลงจากเวทีไป ปืนจะเดินไป ถูกเพื่อนๆ ดึงห้ามไว้ เพราะถ้าไม่ยอมจบกลัวเรื่องจะใหญ่ไปมากกว่านี้

ปืนพยายามแผดเสียงตามหลังจีน่าด้วยอารมณ์ไม่ยอมเสียของที่เคยเป็นของตนไป “มึงกล้าเอาเมียกูไป มึงอยากตายใช่ไหม?”

จีน่าเดินไปหาผู้ชายเสื้อขาวโดยที่ไม่สนใจคำพูดของปืนที่กำลังเดือดดาล ก่อนจะควงแขนหนุ่มหล่อพากันเดินออกไปจากงาน โดยมีเสียงโห่เชียร์ด้วยความเสียดายตามหลังไป

“คุณจะไปต่อกลับผมจริงเหรอ?” ชายหนุ่มยกยิ้มกระซิบถามเสียงแหบพร่า

จีน่ามองหน้าของผู้ชายที่ดันร่างเธอมาติดผนังห้องน้ำ ใบหน้าของเขาและเธอห่างกันไม่ถึงคืบ “นายอยากไปต่อกับฉันไหมล่ะ?”

หนุ่มหล่อยกยิ้มร้ายอย่างชอบใจ “สวยๆ อย่างคุณ ผมจะอดใจได้ยังไง” พูดจบก็โถมเข้ามาหวังจะงับริมฝีปากของหญิงสาว ทว่าเธอกับเบี่ยงหน้าหนี ก่อนจะยกมือสองข้างผลักร่างของชายหนุ่มสุดแรง “เมื่อกี้ฉันแค่นึกสนุก นายอย่าคิดจริงจังไปเลยนะ”

ชายเสื้อขาวไม่ยอมลามือ เขาเดินเข้ามากระชากแขนของเธอ จับไหล่ทั้งสองข้างกระชับแน่น ดันร่างของหญิงสาวติดผนังอีกครั้ง ก่อนจะโถมตัวเข้ามาหาเธออีกรอบ

“โอ๊ย!! ปล่อยฉันนะ” จีน่ารู้สึกร้าวไปทั้งตัว เนื่องจากร่างถูกดันมากระแทกกับผนังอย่างแรง เธอพยายามจะผละร่างออกจากมือหน้าของชายหนุ่มร่างสูง

พรืบ!!! ร่างของผู้ชายเสื้อขาวถูกกระชากจนลงไปกองกับพื้น

“ผู้หญิงเขาไม่เต็มใจ จะเอาให้ได้เหรอ”

“มึงเกี่ยวอะไรด้วย กูคุยกับผู้หญิงของกูอยู่”

จีน่าใช้ช่วงชุลมุนวิ่งหนีออกมา ไม่ได้สนใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้ชายทั้งสองคน แม้แต่หน้าของคนที่ช่วยเธอไว้เธอก็ยังไม่ได้มอง ได้แต่นึกขอบคุณอยู่ในใจ ก่อนจะเดินไปขึ้นรถขับออกไป

การ์ดในบาร์เห็นสถานการณ์ไม่ดี จึงเข้ามาพาตัวของชายหนุ่มเสื้อขาวออกจากบาร์ไป

ชายหนุ่มที่เข้ามาช่วยจีน่าหันมาอีกที ก็ไม่เห็นผู้หญิงที่เขาช่วยเมื่อครู่อยู่แถวนี้แล้ว จึงทำเพียงยกมือเช็ดเลือดที่มุมปาก ก่อนจะยกยิ้มออกมา

“อะไรกันว่ะ ไอ้ภู?” เพื่อนสนิทของชายหนุ่มเดินมาตบบ่าถาม

“ไม่มีอะไร แค่คนเมาอาละวาด”

“แล้วทำไมมึงต้องยิ้มด้วย โดนต่อยจนปากแตกขนาดนี้ แทนที่จะหัวเสีย”

“มึงชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านตั้งแต่เมื่อไร ไปเถอะ กูอยากกลับแล้ว มุขที่มึงอ้างลูกค้านัด เมื่อไรจะเลิกสักที ถ้าไม่อยากเป็นที่ปรึกษาให้บริษัทกูแล้ว จะได้ให้ฝ่ายบุคคลส่งอีเมลให้สักฉบับ”

“ครั้งหน้าไม่มีแล้วครับ ท่านประธาน”

ด้านจีน่ากัดฟันขับรถออกมาจนคิดว่าห่างจากบาร์พอสมควรแล้ว เธอฝืนตัวเองทำตัวเข้มแข็งต่อไม่ไหวอีกแล้ว จึงตีไฟเลี้ยว เหยียบเบรกให้รถหยุดนิ่งอยู่ข้างทาง ก่อนจะฟุบศีรษะลงไปกับพวงมาลัยส่งเสียงร้องไห้ออกมา ตอนนี้ เวลานี้ ที่ตรงนี้มีแค่เธอ เธอฝืนทำเป็นเข้มแข็งอีกไม่ไหว ทำได้แค่ส่งเสียงสะอื้นไห้ระบายความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในใจ

“จากวันนี้ไป...ฉันจะไม่เป็นผู้หญิงที่ต้องร้องไห้ เสียใจให้กับผู้ชายสารเลวคนไหนอีกแล้ว พอกันที ฮึก... ความรักเฮงซวย รักแท้อะไร ฉันไม่อยากมีอีกแล้ว”

บทก่อนหน้า
บทถัดไป