บทที่ 45 ช่วยจริงใจหน่อยได้ไหม

หลังจากหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า หญิงสาวก็เหมือนจะรู้สึกตัวแล้ว เธอขยับตัวเข้าไปซุกอกของคนร่างสูงที่กระชับกอดเธอไว้ตลอดทั้งคืน ก่อนจะส่งเสียงอู้อี้ในลำคอ

“ฉันต้องกลับห้องแล้ว”

ภูริชก็รู้สึกตัวแล้วเช่นกัน ทว่าเขายังไม่ได้ลืมตาขึ้น ทำเพียงใช้มือหนาลูบแผ่นหลังเธอเบาๆ ขณะที่ยังคงกอดร่างเล็กไว้ไม่ยอมคลาย

...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ