บทที่ 7 Chapter 7

Chapter 7

โก๋ไม่ได้ยกยอปอปั้นคุณงามความดีของนายเหมืองพยัคฆ์เพลิง ที่เขากล่าวมาล้วนแล้วแต่เป็นความจริงทั้งสิ้น แม้ว่าภายนอกเจ้าของแห่งนี้จะดูบ้าบิ่น โหดเหี้ยม แต่เนื้อในกลับมีจิตใจที่แตกต่าง น้ำเสียงและสีหน้าของโก๋ ยามพูดถึงเจ้านายของตน แสดงให้เห็นถึงการเทิดทูนและจงรักภักดี

“เจ้านายอย่างนี้หายากนะคะ ส่วนใหญ่จะให้แค่สวัสดิการขั้นพื้นฐาน แต่เท่าที่ฟังมา นายเหมืองให้เยอะมากๆ ค่ะ”

“เยอะสิ เยอะมากด้วย นายเหมืองบอกว่า คนงานทุกคนทำให้เขาร่ำรวย มีเงินกินมีเงินใช้ เรื่องที่นายเหมืองทำให้ไม่ถึงครึ่งกับที่ทุกคนให้มา แต่ถ้าคนไหนออกนอกกรอบที่นายเหมืองกำหนดไว้ นายเหมืองก็ไม่เอานะ ไล่ออกไปหลายคนแล้ว”

ทุกอย่างย่อมมีขอบเขต นายเหมืองพยัคฆ์เพลิงใจดีก็จริง แต่บทจะร้ายขึ้นมา หน้าอินทร์หน้าพรหมก็ไม่สน และอารมณ์เปรียบประดุจพายุงวงช้างบวกกับอุกาบาศก์ถล่มโลก ทุกอย่างจะราบเป็นหน้ากลอง

“ยิ่งได้ฟังกิตติศัพท์ของนายเหมือง ดาวชักอยากจะเห็นหน้าซะแล้ว”

“ดาวได้เห็นแน่ ตอนนี้อาบน้ำอาบท่าให้สดชื่นและพักผ่อนสักงีบดีกว่านะ” เขาพูดขณะที่หยุดยืนหน้าห้องพัก โก๋ไขกุญแจแล้วเปิดประตู “เป็นไง อยู่ได้ไหม”

“อยู่ได้สิคะ ดีกว่าห้องที่ดาวอยู่กับญาติพ่อเสียอีก”

ดารากานต์มองห้องขนาดกลาง เตียงเหล็กพร้อมที่นอนตั้งอยู่ริมห้อง พัดลมเป็นพัดลมเพดาน และมีตั้งโต๊ะอีกหนึ่งตัว ห้องน้ำในตัว ระเบียงยื่นออกไปด้านนอก ถือว่าเป็นห้องพักที่เยี่ยมมากสำหรับคนไร้ที่อยู่เช่นเธอ

“อ่ะ...กุญแจ พักผ่อนนะ พี่ไม่กวนแล้ว ตอนเที่ยงพี่จะพาไปกินข้าวที่โรงครัว”

“ขอบคุณมากค่ะพี่โก๋ ขอบคุณจากใจที่ช่วยดาวค่ะ” เธอพนมมือไหว้เขาอีกครั้ง ซาบซึ้งในน้ำใจ

“ต้องขอบคุณนายเหมืองมากกว่านะ พี่แค่รับดาวเข้าทำงาน แต่ทุกอย่างที่ดาวจะได้รับ นายเหมืองเป็นคนให้” โก๋ออกตัว

“ดาวก็ขอบคุณพี่โก๋ที่รับดาวเข้าทำงานก่อนไงคะ เอาไว้ตอนบ่ายดาวเจอนายเหมือง ดาวจะขอบคุณนายเหมืองค่ะ”

“พักผ่อนนะ พี่ต้องไปทำงานต่อแล้ว เดี๋ยวโดนเตะ”

คล้อยหลังร่างโก๋ ดารากานต์อาบน้ำให้ลูกชายเป็นอันดับแรก ก่อนจะให้ณดลดื่มนมแล้วกล่อมให้หลับ เพื่อที่เธอจะได้จัดการกับตัวเองบ้าง หลังจากอาบน้ำให้ร่างกายสดชื่น เธอล้มตัวลงนอนข้างบุตรชาย นอนหลับไปพร้อมกับคนที่หญิงสาวรักที่สุดในโลก

ตอนบ่าย

โก๋พาสมาชิกใหม่สองชีวิตไปยังบ้านหลังใหญ่ เป็นที่พำนักของเจ้าของเหมืองสุดเข้มจอมโหด ระหว่างทางที่เดิน โก๋ได้พูดคุยเรื่องงาน และแนะนำหลายอย่างให้คนมาอยู่ใหม่รับรู้ถึงกฎระเบียบของเหมือง ที่ทุกคนต้องปฏิบัติตาม

“ที่นี่ร่มรื่นจังนะคะพี่โก๋ ต้นไม้เยอะเชียว” ดารากานต์ชอบที่นี่ตั้งแต่แรกเห็น ร่มรื่นด้วยต้นไม้ที่ขึ้นเองตามธรรมชาติและปลูกขึ้นด้วยน้ำมือมนุษย์ ยังมีดอกบานไม่รู้โรยปลูกไปตามทางเดินไปจนถึงบ้านหลังใหญ่ ต้นเฟื่องฟ้ากำลังออกดอกสวยงาม และยังมีการเวกปลูกอีกหลายต้น ยามค่ำคืนจะส่งกลิ่นหอมชื่นใจ

“นายเหมืองชอบต้นไม้ เมื่อก่อนนี้ต้นไม้ไม่เยอะอย่างนี้หรอก มีแค่แถบตรงโน้นเท่านั้น นายเหมืองเลยปลูกเองกับมือเลยนะ เวลาไปหาพ่อเลี้ยงเพลิงที่อยู่เชียงใหม่ นายเหมืองจะเอาต้นกล้ามาปลูกเพิ่มเติมเสมอ นี่ก็ลองปลูกต้นส้มกับองุ่น ไม่รู้ว่าจะได้เรื่องหรือเปล่า”

“ผู้ชายรักต้นไม้ ปลูกต้นไม้มักเป็นผู้ชายอบอุ่นนะคะ มิน่าล่ะนายเหมืองถึงได้ใจดี รักลูกน้อง ไม่เอาเปรียบเหมือนเจ้านายหลายคนที่ดาวรู้จัก”

“บางครั้งน่ะ นายเหมืองบทจะใจดีก็ดีใจหาย แต่ถ้าร้ายขึ้นมาล่ะก็ ตัวใครตัวมัน พี่ถึงบอกดาวไงว่า อยู่ที่นี่ต้องทำตามกฎที่นายเหมืองตั้งไว้ เข้าใจใช่ไหมดาว”

โก๋รู้ดี เพราะเขาเคยประสบเหตุการณ์อารมณ์ของนายเหมืองมาทุกรูปแบบ แทบจะเรียกได้ว่า ไม่มีใครรู้ใจพยัคฆ์ได้ดีเท่าเขา

ดารากานต์ไม่ได้ตอบคำถามหรือพูดรับรู้เรื่องที่โก๋เอ่ย เนื่องจากสายตาของเธอมองไปยังรถจี๊ปคันหนึ่งที่จอดอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่ เป็นรถที่เธอจำได้ดีว่า เกือบจะขับรถชนลูกชายของตน นั่นหมายความว่า ชายคนนั้นต้องทำงานอยู่ที่นี่ตามที่ตนคาดเดาไว้

เอ...แล้วอย่างนี้เขาคงต้องรู้แน่ๆ ว่า นายเหมืองไม่มีครอบครัว การที่เธอแอบอ้างไปเช่นนั้น เท่ากับว่าเธอหน้าแตกเป็นเสี่ยง แต่เขาก็ไม่หักหน้าตนตอนนั้น

“ดาว...ดาวเข้าใจที่พี่บอกไหม”

เขาถามเธออีกครั้ง เมื่อหญิงสาวที่เดินมาด้วยกันนิ่งเงียบ สายตามองแต่รถจี๊ปไม่วางตา

“อ๋อค่ะ ดาวทราบแล้วค่ะพี่โก๋”

“ดาวมองรถจี๊ปทำไม มีอะไรหรือเปล่า” โก๋ถามอย่างสงสัย

“ไม่มีอะไรคะ เห็นว่ามันสวยดี ดาวไม่เคยเห็นรถจี๊ปมานานแล้ว” เธอแก้ตัว

“ไป เข้าไปหานายเหมืองกันเถอะ ตอนนี้คงตื่นแล้วล่ะ”

“ค่ะพี่โก๋” ดารากานต์ละความสนใจจากรถจี๊ปและชายคนนั้น เธอก้าวเดินเข้าไปในตัวบ้านไม้สักหลังใหญ่พร้อมกับโก๋

“ดาวกับลูกนั่งรอพี่ที่นี่ก่อนนะ พี่ขึ้นไปดูนายเหมืองก่อนว่าตื่นหรือยัง”

“ค่ะพี่โก๋” เธอรับคำ ทรุดกายนั่งลงบนโซฟาไม้ที่มีเบาะหนานุ่มวางอยู่ กวาดสายตาสำรวจไปทั่วบ้านที่ตกแต่งอย่างเรียบง่าย ไม่ได้หวือหวาตามฐานะ ตู้โชว์และโต๊ะต่างๆ จะเป็นไม้เนื้อหนา ดูคงทนแข็งแรง

“น้องตามอย่าซนลูก”

ดารากานต์ปรามบุตรชายที่วิ่งไปหยุดยืนหน้าตู้โชว์ ที่มีโมเดลตัวการ์ตูนหลายสิบตัว ตั้งเรียงอย่างเป็นระเบียบ ขณะที่ในมือก็กอดหุ่นยนต์ตัวโปรดของตนไว้ด้วย

“แม่ฮะ อยากได้” ณดลอยากได้ของเล่นตามประสาเด็ก

“เอาไว้แม่มีเงิน แม่จะซื้อให้นะลูก” ดารากานต์บอกลูกชาย มือนุ่มเล็กลูบศีรษะณดลเบาๆ แล้วรั้งเข้ามากอด “แม่ขอโทษนะลูกที่ซื้อของที่ลูกต้องการไม่ได้ แต่แม่สัญญาว่า แม่จะซื้อให้ถ้าแม่มีเงิน”

“ฮะแม่”