บทที่ 10 ทำไม
“จะนอนตรงนี้หรือไง” ชายหนุ่มถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ยอมลุก
“เอ่อ...หนูนิดไม่ได้ใส่กางเกง”
ใบหน้าแดงเพราะความอายที่ต้องพูดตรงๆ แต่หนูนิดก็ไม่รู้จะทำอย่างไร เพราะถ้าไม่พูดตรงๆ มีหวังเขาต้องบังคับให้เธอลุกแน่ๆ
“อ่ะกางเกงใส่ซะ”
ชัชนนท์ยื่นกางเกงตัวเล็กที่เขาเหวี่ยงมันไปไกลเกือบถึงหน้าประตูห้องเขา มายื่นให้หญิงสาว ก่อนจะยืนหันหลัง เพื่อให้หนูนิดจัดการกลับตัวเอง
“พี่ชัชไปพักเถอะค่ะ หนูนิดไหว”
หญิงสาวเดินย่องแย่ง พยายามพาตัวเองเข้าไปในห้องนอน
“พี่เปลี่ยนใจแล้ว ไปนอนห้องพี่ดีกว่า”
ชัชนนท์คว้าตัวหญิงสาวขึ้นมาอุ้ม ก่อนหันหน้าไปทางห้องนอนของเขา
“ปล่อยค่ะ หนูนิดเข้าห้องพี่ชัชไม่ได้” หญิงสาวพยายามจะดิ้น
“เดี๋ยวก็ล่วง ตัวไม่ได้เบาๆ” ชัชนนท์ดุเอา
“แต่ข้อตกลงของเรา คือไม่ให้หนูนิดเข้าไปในห้องพี่นะคะ”
หนูนิดยังจำภาพเมื่อหัวค่ำได้ เธอทำผิดข้อตกลงเรื่องโทรศัพท์ เขาทำโทษเธอแบบไหน หญิงสาวกลัวจะต้องโดนแบบนั้นอีก
“ยกให้วันนึง ถ้าขืนให้เธอกลับไปนอนห้อง มีหวังพี่คงนอนไม่หลับทั้งคืน”
เมื่อไม่รู้จะขัดขืนแบบไหนแล้ว หญิงสาวจึงยอมให้เขาอุ้มเธอไปวางบนเตียง ที่เธอก็เพิ่งเคยได้เห็นตั้งแต่มาอยู่ที่นี่
“นอนได้แล้ว พี่ไม่ทำอะไรเธอหรอก”
เหมือนคนพูดจะเดาออก ว่าหญิงสาวที่เขาเพิ่งอุ้มมากำลังคิดอะไรอยู่
“หนูนิดยังไม่ได้ว่าอะไรเลย”
ก่อนนอนชัชนนท์เช็ดตัวให้หญิงสาวอีกหนึ่งครั้ง เพื่อให้ความร้อนในร่างกายได้ระบายออกมา เมื่อหนูนิดได้กินยาเข้าไป ไข้ก็ค่อยๆลดลงเรื่อยๆ ตัวเริ่มเย็นลง ก่อนที่เธอจะเผลอหลับไป
เช้านี้หนูนิดตื่นสายเพราะพิษไข้ หญิงสาวค่อยๆลืมตา เธอพยายามนึกว่าเธอกำลังนอนอยู่ที่ไหน ก่อนจะค่อยๆคิดออกว่าเธอกำลังนอนอยู่ในห้องของชายหนุ่ม ที่เขาสั่งห้ามเธอเข้ามาเด็ดขาด
เมื่อคิดได้แบบนั้นหญิงสาวรีบลุกออกจากที่นอน และจัดผ้าปูที่นอน ผ้าห่มให้เข้าที่ เพราะกลัวจะถูกเจ้าของห้องว่าเอา
ก่อนที่จะออกจากห้องนอน หนูนิดหันมาเห็นกระดาษมีข้อความบางอย่างเขียนไว้ เธอจึงหยิบขึ้นมาอ่าน
‘ข้าวต้มอยู่ในหม้อ แล้วไม่ต้องไปเรียนนะ กินยาแก้ไข้ด้วย’
เป็นข้อความที่ชัชนนท์เขียนบอกหญิงสาวไว้ จากที่หัวใจของหนูนิดก็มีแต่อาจารย์ชัชอยู่ทุกห้องหัวใจอยู่แล้ว ยิ่งเขาทำดีกับเธอแบบนี้ หญิงสาวยิ่งรักเขามากขึ้นกว่าเดิม ถึงแม้จะรู้ว่าความรักครั้งนี้ไม่มีทางสมหวังแน่นอน
“หนูนิดเป็นอะไรถึงไม่มาเรียน”
เสียงสดใสของฝ้ายเพื่อนรัก ถามด้วยความเป็นห่วง โดยมียอร์ชยืนคอยพากย์อยู่ข้างหลังตลอดเวลา
“เราเป็นไข้ ฝากลาอาจารย์และส่งงานมาให้เราด้วยนะ ถ้าวิชาไหนมีรายงาน” หนูนิดตอบตามจริง
“ถามดิ ไปหาได้ไหม” ยอร์ชตะโกนเข้ามา
“โอ๊ย! ทำไมไม่โทร ไม่คุยเอง” ฝ้ายตะโกนดุคนพากย์ข้างหลัง
“ไม่ต้องทะเลาะกัน เราไม่ได้เป็นอะไรมาก ”
หนูนิดไม่อยากฟัง ทั้งคู่เถียงกันแล้ว เธออยากรีบกินข้าวต้ม กินยาและนอนพักต่อ
“โอเค งั้นพักผ่อนแล้วกัน เดี๋ยวพวกเราลาอาจารย์ให้ เรื่องงานก็ไม่ต้องห่วง เดี่ยวจดให้ละเอียดเลย”
