บทที่ 11 หรือยัง
ปกติทั้งสองคน จะไม่ค่อยจดเวลาที่อาจารย์สอนหรือสั่งงาน แต่วันนี้ฝ้ายคงต้องตั้งใจจดแล้ว เพราะไม่มีหนูนิดให้ลอกเหมือนทุกครั้ง
‘ตื่นหรือยัง’ ชัชนนท์ส่งไลน์มาถาม
‘ตื่นแล้วค่ะ’
‘กินข้าวต้ม กินยา แล้วนอนซะ’
ชัชนนท์รู้สึกผิด ที่ทำให้หนูนิดต้องป่วยหนักแบบนี้ เพราะถ้าเขาฟังตั้งแต่แรก ว่าหญิงสาวโทรศัพท์มาเพราะต้องการฝากเขาซื้อยา ป่านนี้หนูนิดคงไม่เป็นไข้หนักแบบนี้
‘ขอบคุณนะคะ’
หัวใจอยากจะพิมพ์มากกว่านี้ แต่สมองมันบอกให้เธอรู้ตัวเสมอ ว่าเธอมีสิทธิ์เป็นแค่ภรรยาที่ได้แต่กอดทะเบียนไว้ แต่ไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเขา
“สวัสดีครับคุณหมอเจียว”
อาจารย์ชัชนนท์ยื่นช่อดอกไม้ช่อใหญ่ให้แฟนสาว เพื่อเป็นการไถ่โทษ ที่เขาหุนหันรีบกลับเมื่อคืน
“เนื่องในโอกาสอะไรคะชัช”
แพทย์หญิงปัจรีย์รับช่อดอกไม้มากอดด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะวางลงบนโต๊ะทำงาน
“ไม่มีอะไรครับ แค่เนื่องในโอกาสที่ผมคิดถึงคุณ”
ชายหนุ่มหยอดคำหวาน ก่อนเดินมากอดคนรักที่เขาเกือบได้พัฒนาไปอีกขั้นเมื่อคืน
“ปล่อยค่ะชัช ที่นี่โรงพยาบาล เดี๋ยวคนอื่นเห็น”
หมอเจียวตกใจ ผลักชัชนนท์ออกจากตัวเธออย่างสุดแรง จนชัชนนท์เซไปโดนเก้าอี้
“อุ๊ย! ชัช เจียวขอโทษค่ะ แต่ที่นี่มีกล้องวงจรปิดทุกที่ ชัชคงไม่อยากให้เจียวตกเป็นขี้ปากใครใช่ไหมคะ”
ถึงแม้ชัชนนท์จะรู้สึกไม่ดี ที่หมอเจียวทำไมต้องตกใจ และผลักเขาแรงแบบนั้น แค่เขากอดเธอเอง ทั้งที่เมื่อคืน เขากับเธอเกือบจะได้เป็นคนๆเดียวกันอยู่แล้ว แต่เขาก็พยายามเข้าใจเหตุผลของคนรัก
“กลางวันนี้ไปกินข้าวกันนะ” ชัชนนท์เอ่ยปากชวนก่อน
“เจียวจะว่างก็หลังเที่ยงคืนไปแล้ว ชัชรอเจียวไหวไหมคะ”
ด้วยอาชีพที่สวนทางกัน ช่วงหลังๆ ทั้งสองคนมีโอกาสได้เจอกันแบบสองต่อสองน้อยมาก แต่ยังดี ที่สถานที่ทำงานอยู่ใกล้กัน ชัชนนท์จึงแวะเวียนมาหาคนรักอยู่บ่อยๆ
“หมอเจียวคะ คนไข้โดนแทงมาค่ะ”
เสียงของพยาบาล ทำให้หมอเจียว ต้องขอตัวจากแฟนหนุ่ม เพื่อมาดูคนไข้ที่โดนแทงมา
ชัชนนท์ทำได้แค่หันหลังเดินออกจากโรงพยาบาล จากตอนแรกที่ตั้งใจจะชวนแฟนสาวออกไปกินข้าวกลางวัน แต่ในเมื่อหมอเจียวไม่ว่าง ชัชนนท์จึงเปลี่ยนใจกลับมาที่คอนโด
“เอ้า! พี่ชัช ไม่มีสอนเหรอคะ”
หนูนิดหลับสนิทจนไม่รู้สึกตัวว่ามีคนเปิดประตูห้องเข้ามา จนชายหนุ่มเอาหลังมือมาสัมผัสกับหน้าผากของเอ หนุนิดถึงได้รู้สึกตัว
“มีอีกทีบ่ายสาม กินข้าวกลางวันหรือยัง”
“ยังค่ะ ยังไม่หิวเลย” หนูนิดยังอิ่มอยู่ เพราะกว่าจะกินข้าวเช้าก็สายแล้ว
“จะไม่หิวได้ยังไง ต้องกินยา เดี๋ยวพี่ไปอุ่นข้าวต้มให้”
ชัชนนท์ลุกออกจากที่นอนข้างหนูนิด และไปเตรียมอุ่นข้าวต้มให้เธอ
“พี่ชัชยังไม่ได้กินข้าวมาเหรอคะ”
หนูนิดถามเมื่อเห็นชามข้าวต้ม สองชามวางไว้บนโต๊ะอาหาร เพราะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ เธอกับเขาแทบไม่เคยกินข้าวพร้อมกันเลย
“ยังไม่ได้กิน ถามทำไม”
“ไม่มีอะไรค่ะ หนูนิดแค่แปลกใจ เพราะไม่เคยเห็นพี่ชัชกลับมากินข้าว”
หนูนิดเริ่มกล้าๆกลัวๆ เพราะชัชนนท์เริ่มพูดเสียงดัง เหมือนเริ่มไม่พอใจ
“พอเริ่มหาย ก็เริ่มวุ่นวายเลยนะ” ชายหนุ่มมองหน้า หนูนิดด้วยสายตาที่ดูเย็นชา
“หนูนิดขอโทษค่ะ”
จากตอนแรกที่เริ่มรู้สึกถึงความห่วงใยที่เขามีให้ ตอนนี้ความรู้สึกนั้นมันเริ่มจางหาย
“เมื่อวานที่พี่ให้เข้าไปนอนในห้อง ก็แค่วันเดียวเท่านั้น ข้อตกลงทุกอย่างยังเหมือนเดิม”
น้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของชายหนุ่ม จากที่ตอนแรกที่มาถึง เขายังถามไถ่เธอด้วยความเป็นห่วง แต่แค่หญิงสาวถามเรื่องกินข้าว เขาก็กลับฉุนเฉียวขึ้นมา
“ยาวางไว้ให้บนโต๊ะแล้ว ส่วนข้าวต้ม เดี๋ยวจะทำไว้ให้อีก ตอนเย็นก็หากินเองแล้วกัน”
ชัชนนท์กินยังไม่ทันหมด ก็หุนหันลุกไปทำข้าวต้มเพิ่มให้กับคนป่วย โดยที่เขายกชามข้าวต้มไปกินด้วย
หนูนิดรู้สึกเหมือเขาไม่อยากกินข้าวกับเธอ หรือไม่ก็กินข้าวไม่ลงที่ต้องเห็นหน้าเธอถึงได้ลุกไป
