บทที่ 11 ป้านี่หน้าตาแย่มาก
หลังจากไปดูหมีแพนด้าตัวโปรดของจินตหรา และถ่ายรูปกับเสือตัวโปรดของณัฐนนท์เสร็จแล้ว
เวลายังเหลืออีกเยอะ เจตน์จึงพาเด็กทั้งสองคนไปที่สวนสนุกในห้างสรรพสินค้าข้างๆ
เมื่อเห็นพวกเด็กๆ วิ่งเล่นกระโดดโลดเต้นไปทั่วสวนสนุก เจตน์ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ เขาหันไปถามณัฐนนท์ว่า "ณัฐ คนเยอะเกินไปแล้ว ให้พ่อเหมาสวนสนุกให้ไหม? จะได้เล่นกันแค่พวกเรา"
ณัฐนนท์ขมวดคิ้วเหมือนพ่อเปี๊ยบ ใบหน้าเล็กๆ ฉายแววรังเกียจอย่างเห็นได้ชัด "ไม่เอา! พ่อไปซื้อตั๋วเถอะ ผมจะพาจินไปเล่นแล้ว!"
เขาจูงมือจินตหราแล้ววิ่งออกไป จินตหราหันมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เจตน์ แล้วเด็กทั้งสองก็กลมกลืนไปกับฝูงเด็กๆ อย่างรวดเร็ว
เจตน์ได้แต่ยิ้มมุมปากอย่างจนใจ จำต้องเดินไปซื้อตั๋วอย่างว่าง่าย จากนั้นก็นั่งรอในโซนผู้ปกครอง สายตาจับจ้องเด็กทั้งสองราวกับเครื่องสแกนเนอร์
จนกระทั่งเล่นเครื่องเล่นในสวนสนุกจนครบทุกอย่างแล้ว พวกเขาถึงวิ่งกลับมาหาเจตน์
จินตหราเล่นจนสนุกสุดเหวี่ยง แก้มป่องๆ แดงระเรื่อ เหงื่อเม็ดเล็กๆ ทำให้ผมหน้าม้าเปียกชุ่ม
ณัฐนนท์ก็เดินตามมาเช่นกัน เขาเล่นจนหอบแฮ่ก หน้าแดงก่ำ
เจตน์ที่นั่งรอมาเกือบทั้งวันยืดหลังที่แข็งเกร็งขึ้น เขาหยิบกระติกน้ำส่งให้ แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าให้เด็กๆ อย่างใส่ใจ
ณัฐนนท์รับทิชชู่เปียกมา แล้วหันไปส่งให้จินตหรา มองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดู
จินตหราเงยหน้ากลมๆ เหมือนซาลาเปาขึ้นมา แล้วเรียกเสียงหวานว่า "ขอบคุณค่ะพี่ชาย"
เธอเช็ดหน้าลวกๆ แล้วคืนผ้าเช็ดหน้าให้เจตน์ "คุณลุงคนใจร้าย ขอบคุณนะคะ"
เจตน์เม้มปากอย่างจนใจ สุดท้ายก็ยิ้มออกมา "ไม่เป็นไร"
ยัยหนูคนนี้ พวกเขาเพิ่งเจอกันครั้งแรกวันนี้ ทำไมถึงตั้งแง่รังเกียจเขาขนาดนี้กันนะ?
เขานั่งคิดมาทั้งวันก็ยังไม่เข้าใจ แต่ก็ยังดีที่เขารู้สึกได้ชัดเจนว่าณัฐนนท์ไม่ได้ต่อต้านเขามากเท่าเดิมแล้ว
พอเล่นจนเหนื่อย เจ้าตัวแสบทั้งสองก็เริ่มบ่นหิว
เจตน์เตรียมจะพาพวกเขาไปกินข้าว พอเดินออกจากสวนสนุก หญิงสาวร่างระหงก็วิ่งเข้ามาควงแขนเขา "พี่เจตน์ รดามาแล้วค่ะ"
เจตน์หันไปมองณัฐนนท์โดยอัตโนมัติ พอเห็นเจ้าตัวเล็กทำหน้านิ่งเฉย เขาจึงขมวดคิ้วถามว่า "คุณมาได้ยังไง? วันนี้งานยุ่งไม่ใช่เหรอ?"
รดาตอบเสียงหวาน "พอลูกค้ามีธุระ นัดวันนี้ก็เลยยกเลิกค่ะ ได้ยินว่าพี่พาณัฐออกมาเที่ยว รดาก็ไม่ได้เจอณัฐมานานแล้ว เลยตามมาหาค่ะ"
พูดจบ เธอก็หันไปมองณัฐนนท์ และได้เห็นจินตหราที่ยืนอยู่ข้างๆ เขา
รดาตกใจตาโต ยัยเด็กนี่เป็นใคร? มองแวบแรกหน้าตาคล้ายณัฐนนท์อยู่เหมือนกัน ถ้าไม่รู้คงนึกว่าเป็นพี่น้องท้องเดียวกัน!
เธอกอดแขนเจตน์แน่นขึ้น "พี่เจตน์ ทำไมมีเด็กผู้หญิงมาด้วยอีกคนล่ะคะ? แกเป็นลูกเต้าเหล่าใคร?"
เจตน์ตอบตามความจริง "เธอเป็นเพื่อนใหม่ที่โรงเรียนอนุบาลของณัฐน่ะ"
รดาตกใจอีกครั้ง ตามมาด้วยความสงสัย เด็กคนนี้เป็นเด็กเก็บตัวไม่ใช่เหรอ? ไปหัดคบเพื่อนตั้งแต่เมื่อไหร่!
เธอหันกลับไปจ้องมองจินตหราอย่างเสียมารยาท
จินตหราถูกจ้องจนรู้สึกอึดอัดไปทั้งตัว ดวงตากลมโตจ้องกลับ ผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นผู้หญิงใจร้ายที่ป้ารมย์ชลีพูดถึงแน่ๆ!
แววตาของเด็กน้อยค่อยๆ เย็นชาลง แฝงด้วยความเป็นศัตรูอย่างชัดเจน
รดาชะงักไปเล็กน้อย สัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตจากจินตหรา เธอกดด่าในใจ แต่เพื่อรักษาภาพลักษณ์สาวหวาน จึงต้องฝืนยิ้มทักทาย "หนูน้อยหน้าตาน่ารักจังเลย มาให้น้ากอดหน่อยสิคะ"
เธอไม่ได้ชอบจินตหราหรอก แต่ช่วยไม่ได้ มันคือการแสดง
ณัฐนนท์ปัดมือที่ยื่นเข้ามาของเธอออกทันที แล้วเอาตัวมาบังจินตหราไว้ "ออกไปนะ อย่ามาแตะต้องเธอ!"
ร่างเล็กๆ ที่สูงยังไม่พ้นขอบโต๊ะ กลับทำท่าทางปกป้องจินตหราประหนึ่งผู้ใหญ่
รดาหน้าตึงขึ้นมาทันที แอบด่าในใจ: ไอ้เด็กบ้า กล้าผลักฉันเหรอ!
แต่พอหันกลับไปหาเจตน์ ใบหน้าที่เคยเย็นชาก็เปลี่ยนเป็นน้อยใจทันที "รดาไม่ได้มีเจตนาร้ายนะคะ แค่เห็นว่าแกน่ารักดี"
เจตน์ขมวดคิ้วแน่น เม้มปากเงียบ
เด็กสองคนตั้งป้อมรังเกียจเธอขนาดนี้ ส่วนตัวเขาเองก็นั่งเป็นตัวประกอบอดทนมาทั้งวัน กว่าจะได้รอยยิ้มจากเจ้าตัวแสบมานิดหน่อย
บรรยากาศเริ่มอึดอัด เขาจึงกระแอมเบาๆ เปลี่ยนเรื่อง "เด็กๆ หิวกันแล้ว ไปกินข้าวกันก่อนเถอะ"
รดายังเจ็บใจอยู่ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร เธอรีบควงแขนเจตน์ "พี่เจตน์ รดาจองร้านอาหารไว้พอดีเลยค่ะ ไปกันเถอะ"
เจตน์ตอบรับในลำคอ "อืม" แล้วหันไปมองณัฐนนท์ "ยืนบื้ออยู่ทำไม? ไม่หิวเหรอ? รีบตามมาสิ"
ณัฐนนท์เม้มปาก จูงมือจินตหราเดินตามหลังพวกเขาไปอย่างไม่เต็มใจ
ช่วยไม่ได้ ก็ใครใช้ให้เจตน์ดูน่าเกรงขามขนาดนั้นล่ะ!
……
ถึงแม้วันนี้จะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่อรวินท์ก็ยังเข้าไปเคลียร์งานที่บริษัท กว่าจะกลับถึงบ้านใหม่ พระอาทิตย์ก็จวนจะตกดินแล้ว แต่จินตหรายังไม่กลับมา
เธอเริ่มเป็นห่วง จึงตัดสินใจโทรหาจินตหรา
เวลานี้จินตหรากำลังนั่งหน้ามุ่ยอยู่ในร้านอาหาร อาหารในจานตรงหน้ากองเป็นภูเขาเลากา ดูเหมือนเธอจะไม่มีกะจิตกะใจจะกิน
เสียงโทรศัพท์ดังตู๊ดๆ ไม่กี่ครั้งก็มีคนรับสาย เสียงอู้อี้ของจินตหราดังลอดมา "แม่ขา หนูทานข้าวอยู่ค่ะ"
ถึงน้ำเสียงจะดูหงอยๆ แต่พอเห็นชื่ออรวินท์บนหน้าจอ ดวงตากลมโตของเธอก็เป็นประกายขึ้นมา
เธอมองเจตน์กับรดาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยสายตาขุ่นเคือง แล้วตะโกนฟ้องแม่สุดเสียง "แม่ขา กับข้าวที่นี่ไม่อร่อยเลยสักนิด! คุณป้าที่นั่งตรงข้ามก็ขี้เหร่ แถมยังชอบอ้อนคุณลุงคนใจร้ายอีก! หนูทานไม่ลงเลยค่ะ!"
เจตน์เม้มปากแน่น
ส่วนรดาถึงกับพูดไม่ออก หน้าถอดสีทันที
จินตหราสูดจมูก พูดเสียงเครือ "แม่ขา หนูอยากกลับบ้าน! แม่ต้มบะหมี่ให้หนูหน่อยนะ หนูอยากกินบะหมี่ฝีมือแม่"
อรวินท์เลิกคิ้ว มือที่ถือโทรศัพท์กำแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว
คุณป้าขี้เหร่? หรือว่าจินตหราอยู่กับรดา?
ในจังหวะนั้นเอง เจตน์ขมวดคิ้วเข้ม ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอื้อมมือไปแย่งโทรศัพท์จากมือจินตหรา
อรวินท์กำลังจะตอบลูกสาว เสียงทุ้มลึกของผู้ชายก็ดังแทรกขึ้นมา "ขอโทษนะครับ ผมเป็นพ่อของณัฐนนท์ วันนี้ผมดูแลเด็กๆ ไม่ดีเอง ดึกมากแล้ว เดี๋ยวผมจะรีบไปส่งแกที่บ้านนะครับ"
พอได้ยินเสียงที่คุ้นเคย อรวินท์ก็ชะงักกึก รีบวางสายทันที
สายตัดไปแล้ว แต่หัวใจของเธอยังเต้นโครมคราม
เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ เจตน์ก้มมองโทรศัพท์ด้วยความสงสัย
บนหน้าจอมีแต่รูปหน้ากลมๆ เหมือนซาลาเปาของจินตหรา นอกจากนั้นเขาก็ไม่เห็นอะไรอีก
จินตหรายู่ปาก บ่นอย่างไม่สบอารมณ์ "ลุงคนใจร้ายนิสัยไม่ดี! มาแย่งมือถือหนูทำไม!"
เจตน์จนปัญญาจะเถียง
จินตหราเอามือยันเก้าอี้กระโดดลงมา ณัฐนนท์รีบตามลงมาติดๆ เด็กทั้งสองจูงมือกันเดินผ่านหน้ารดา เชิดหน้าใส่พร้อมกับส่งเสียง "ฮึ!" ใส่เธอ
รดาโกรธจนแทบกระอักเลือด หันไปฟ้องเจตน์อย่างน้อยใจ "พี่เจตน์ ดูเด็กพวกนี้ทำสิคะ!"
ณัฐนนท์น่ะช่างเถอะ เธอแตะต้องไม่ได้! แต่ยัยเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าคนนี้ มีสิทธิ์อะไรมาทำกิริยาหยาบคายใส่เธอ!
เจตน์ขมวดคิ้วเข้ม พูดอย่างรำคาญ "คุณกลับไปก่อน ผมจะไปส่งเด็กๆ ที่บ้าน"
พาลูกชาวบ้านออกมาเที่ยวทั้งวัน ยัยหนูก็เล่นไม่สนุก สิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้คือต้องรีบพายัยหนูไปส่งบ้าน แล้วขอโทษผู้ปกครองเขาดีๆ
เจตน์ไม่มีอารมณ์จะมาปลอบใจรดา ไม่รอให้เธอพูดอะไร เขารีบพาเด็กทั้งสองเดินออกไปทันที
รดาโกรธจนหน้าแดงก่ำ ปาตะเกียบในมือทิ้ง "ไอ้เด็กบ้าสองคนนี้! ไม่มีมารยาทเอาซะเลย!"
……
ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถของเจตน์ก็แล่นมาจอดที่หน้าหมู่บ้านใหม่ของจินตหรา
จินตหรามองซ้ายมองขวา แล้วขยับเข้าไปบอกว่า "คุณลุงคนใจร้าย จอดตรงนี้ก็พอค่ะ เดี๋ยวหนูเดินเข้าไปเอง"
พูดจบ เธอก็ขยิบตาให้ณัฐนนท์
ณัฐนนท์รู้ความหมายดี กลัวว่าถ้าพวกเขาตามเข้าไป แล้วพ่อเจอแม่ เรื่องคงไม่จบง่ายๆ
เจตน์สั่งให้คนขับรถจอด แล้วลงมาเปิดประตูให้จินตหราด้วยตัวเอง โดยที่เขาเองก็คงไม่รู้ตัวว่า สายตาที่มองจินตหรานั้นอ่อนโยนเพียงใด
จินตหราก้าวขาสั้นๆ ลงจากรถ โบกมือให้ณัฐนนท์ที่ลงตามมา "พี่ชาย บ๊ายบายนะ จินกลับก่อน"
ณัฐนนท์พยักหน้าให้เธอพร้อมรอยยิ้ม
เธอสะบัดผมเปียสองข้าง วิ่งดุ๊กดิ๊กไปได้ไม่กี่ก้าว เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ ก็หันกลับมามองเจตน์ แล้วทำจมูกย่นส่งเสียง "ฮึ!" ใส่
แก้มขาวเนียนป่องพองลมด้วยความงอน แล้วรีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว
เจตน์หลุดขำกับท่าทางของจินตหรา ถึงแม้แม่หนูจะทำตัวไม่น่ารักใส่เขา แต่เขากลับไม่ถือสา ไม่โกรธเลยสักนิด ซ้ำยังยิ้มกว้างจนแก้มปริ
