บทที่ 2 2

พอล วิลเลียม เป็นหนุ่มใหญ่วัยสี่สิบสามปีชาวฝรั่งเศสแท้ ที่ถ้าไม่บอกอายุจริงจะนึกว่าเขาอายุเพียงสามสิบกว่า ๆ เท่านั้น เขาทำธุรกิจตัวแทนนำเข้าไวน์รายใหญ่ของประเทศ ดังนั้นเรื่องฐานะของเขาจึงไม่ต้องพูดถึง ความเนื้อหอมของเขาเรียกได้ว่าติดอันดับคาสซาโนว่าของวงการธุรกิจเลยก็ว่าได้ เขาเป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่งที่ชอบของสวย ๆ

งาม ๆ และเรียกได้ว่าตอนนี้เขาก็ไม่มีพันธะอะไรแล้ว ดังนั้นถ้าใครเสนอมาเขาเพียงแค่สนองตอบกลับเท่านั้น จะทำให้พวกเธอเสียใจได้อย่างไรกันล่ะ

ขณะที่ขับรถอยู่ พอลต้องคอยบอกตัวเองให้จดจ่ออยู่กับเส้นทางตรงหน้า แต่ใจของเขากลับมักจะบอกให้ออกนอกลู่นอกทางไปหาเพื่อนของลูกสาวที่นั่งอยู่คู่กันอยู่ตลอดเวลา

ขวัญข้าวเป็นสาวสวยจัดที่สะดุดตาเขาตั้งแต่แรกเห็น แต่ด้วยความที่เธอเป็นเด็กรุ่นลูก แถมยังเป็นเพื่อนสนิทกับลูกสาวของเขาอีก

ทำให้เขาต้องคอยเตือนตัวเองไว้ตลอดเวลาว่าอย่าทำตัวเป็นเฒ่าหัวงู เธอจะรู้หรือไม่ว่าขณะที่เธอนั่งอยู่นี้ กระโปรงของเธอนั้นได้ร่นขึ้นมาจนเผยให้เห็นต้นขานวลเนียนน่าสัมผัสของเธอหมดแล้ว

ให้ตายเถอะ! เขาไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อน หรือว่าเขาจะเป็นไอ้เฒ่าหัวงูเข้าแล้วจริง ๆ

หลังจากพาสองสาวไปดินเนอร์เสร็จแล้ว พอลได้พาขวัญข้าวไปส่งที่ห้องพักของเธอและรอจนแน่ใจแล้วว่าเธอเข้าไปข้างในอย่างปลอดภัยจึงขับรถกลับออกมา และตอนนี้แม่ลูกสาวตัวดีของเขาได้ย้ายมานั่งด้านหน้าคู่กับเขาแล้ว

“อย่าคิดว่าแด๊ดไม่รู้นะว่าเราวางแผนอะไร” เขาคาดโทษลูกสาวอย่างรู้ทัน แต่มุมปากกลับยิ้มอย่างอารมณ์ดี และนาตาลีก็เห็นมันแจ่มชัด ถ้าเป็นอย่างนี้ยัยข้าวคงมีความหวังละมั้ง เธอคิดว่าเธอรู้ว่าเพื่อนตนเองคิดอย่างไรกับตาแก่นี้ แต่เพื่อนเธอไม่เคยพูด และเธอก็ไม่เคยถาม จึงได้แต่คอยสังเกต แต่ถ้ามีโอกาสเธอก็ส่งเสริมนะ

พอลเห็นหน้าเจ้าเล่ห์ของลูกสาวก็ส่ายหัวทำไมเขาจะมองไม่ออกหรือเดาไม่ได้ว่าลูกสาวกำลังคิดหรือทำอะไรอยู่ แต่ก็สงสัยว่าทำไมนาตาลีถึงทำอย่างนี้เพราะนั่นเป็นเพื่อนของเธอ แถมยังคนละรุ่นกับเขาเลยด้วยซ้ำ

นาตาลีทำเพียงลอยหน้าลอยตาส่งยิ้มแล้วเอนหัวพิงต้นแขนแกร่งของผู้เป็นพ่ออย่างประจบประแจง

“โธ่แด๊ดคะ แนทไม่ได้มีแผนอะไรเสียหน่อย แด๊ดอย่าร้อนตัวสิ” เธอตอบกลับเขาอย่างรู้ทันเช่นกัน

คำพูดของลูกสาวทำให้พอลฉุกคิด นี่เขากำลังร้อนตัวหรือ แต่เขาก็ปัดออกไป เขาไม่ได้คิดอะไรกับเพื่อนลูกสาวหรอกน่า

“แด๊ดไม่ได้ร้อนตัว เราน่ะเป็นเด็กก็อย่าแก่แดดให้มันมากนัก” เขาว่า และสิ่งที่เขาได้รับกลับมาคือเสียงหัวเราะร่าของลูกสาว

ช่วงนี้เป็นช่วงใกล้สอบที่จะต้องเร่งส่งงาน ทั้งยังต้องเตรียมตัวอ่านหนังสือจนหัวฟู ไหนจะมีสอบย่อยอีก ทำให้ขวัญข้าวตัดสินใจงดรับงานต่าง ๆ เพื่อที่จะหันมาทุ่มให้กับเรื่องเรียนได้เต็มที่

วันนี้เธอนัดกันมาทำรายงานที่บ้านของนาตาลี เพราะว่าที่บ้านของนาตาลีมีห้องสมุดส่วนตัวที่มีแต่หนังสือดี ๆ คัดเน้น ๆ ทำให้มีความสะดวกสบายไม่แพ้ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยเลย ดังนั้นมันจึงเป็นการสะดวกกว่ามากที่จะมาทำงานกันที่นี่

วันนี้พวกเธอเลิกเรียนเร็วจึงกลับถึงบ้านในเวลาบ่ายแก่ ๆ ซึ่งที่บ้านไม่มีใครอยู่ แม้ว่าบ้านของนาตาลีจะใหญ่โตแต่ก็ไม่มีคนรับใช้ เพราะสองพ่อลูกชอบความเป็นส่วนตัว และสามารถทำงานบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ เองได้ แต่จะจ้างให้คนมาทำความสะอาดอาทิตย์ละครั้งแทน

สองสาวช่วยกันทำรายงานอยู่ในห้องทำงานกึ่งห้องสมุดกันจนพลบค่ำ จากนั้นจึงหาอะไรทำอาหารกินกันเองง่าย ๆ แล้วต่างคนต่างแยกย้ายขึ้นนอนของตัวเองเพื่อที่จะทบทวนวิชาที่สอบไม่ตรงกัน

ที่บ้านของนาตาลีนี้ขวัญข้าวมีห้องนอนเป็นของตัวเองหนึ่งห้อง เนื่องจากเธอมาค้างกับเพื่อนสาวบ่อย ๆ ดังนั้นสองพ่อลูกจึงยกห้องว่างที่มีเหลือเฟือให้กับเธอไปเลยห้องหนึ่งเพื่อความสะดวกสบาย นอกจากนี้ยังใจกว้างบอกว่าให้มาอาศัยอยู่ด้วยกันเลยก็ได้จะไม่ต้องไปพักที่อื่น แต่ขวัญข้าวเกรงใจจึงยังคงเช่าห้องอยู่เหมือนเดิม

หลังจากแยกย้ายกับเพื่อนแล้วขวัญข้าวยังไม่รู้สึกง่วงจึงอ่านหนังสือและทำรายงานส่วนที่เหลืออีกสักพัก แต่เธอดันทำงานเพลินจนเวลาล่วงเลยมาจนดึก เธอรู้สึกหิวจึงลงมาหาอะไรกินอย่างเช่นนมกับซีเรียล หรือไม่ก็อาจจะต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป แต่พอเดินบันไดลงมายังไม่ถึงครึ่งทางดี เธอดันได้ยินเสียงอะไรแปลก ๆ เธอรู้สึกตกใจนึกว่าเป็นโจรผู้ร้าย เธอทำใจกล้าค่อย ๆ ย่องลงบันไดมาด้วยฝีเท้าอันเงียบกริบ แต่สิ่งที่เธอคิดกับสิ่งที่เธอเห็นกลับแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ภาพตรงหน้าทำให้เธอถึงกับแข็งค้าง

พอลผู้เป็นบิดาของเพื่อนกำลังนัวเนียกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเธอเห็นหน้าไม่ชัดเพราะในบ้านไม่ได้เปิดไฟ เขายืนหันหลังให้เธอแล้วฝังหน้าลงบนหน้าอกของผู้หญิงคนนั้น ส่วนผู้หญิงคนนั้นก็โอบแขนรอบคอของเขา ทั้งคู่ผลัดกันลูบไล้ร่างกายและแลกจูบกันไปมาโดยไม่สนใจสิ่งรอบตัวเลยสักนิด               ขวัญข้าวที่ยืนอยู่ตรงนั้นก้าวขาไม่ออก ได้แต่ยืนมองภาพเหตุการณ์ของคนทั้งคู่ที่เริ่มจะเลยเถิดด้วยใจลุ้นระทึก เธอบอกตัวเองไม่ได้ว่าทำไมเธอถึงไม่กลับขึ้นห้องไป เพราะความอยากรู้อย่างนั้นหรือ