บทที่ 37 Chapter 37 ทำอาหาร

ปฏิพัทธ์ส่ายหน้าอีกรอบ ปากแย้มเผยอนั้นมันดูเชื้อเชิญให้แนบปากลงปิดเสียจริงๆ หลับก็ยังจะยั่วเขาอีก

“เด็กขี้ยั่ว”

นิ้วชี้เคาะหน้าผากมนไปสองที หัวเราะเบาๆ ในลำคอ ร่างสูงลุกขึ้น มองเวลาพบว่าสิบเอ็ดโมงเช้าแล้ว

เห็นทีว่า เขาคงต้องจ่ายค่าจ้างอ่านเอกสารเป็นอาหารมื้อเที่ยงซะแล้ว

ชายหนุ่มยอมผละห่างเข้าครั...