บทที่ 4 ห้องรับรองวีวีไอพี
เขาหยุดหน้าห้องห้องหนึ่ง เธอส่ายหน้า อ้าปากจะอธิบายว่าเธอไม่ได้ทำงานชั้นนี้ เขากลับพูดขึ้นก่อน
“เจ้านายเธอ เจ้านายฉัน พูดให้เข้าใจง่ายคือ คุณธามเป็นคนดูแลจัดการที่นี่ เขามีสิทธิ์ขาดที่จะสั่งให้ใครอยู่หรือออกไป เข้าไปข้างในแล้วทำตัวดีๆ เข้าใจหรือเปล่า”
“แล้วจะให้ฉันมาทำอะไรล่ะคะ”
“นั่นแล้วแต่คุณธามจะสั่ง ไม่ต้องคิดมากหรอก มีสาวๆ อีกสองคนเข้ามาคอยดูแลลูกค้าวีวีไอพีอยู่ด้วย”
เขาพูดพร้อมรอยยิ้ม เลื่อนประตู เสียงครูดคราดเบาๆ ทำให้อรนลินสะดุ้ง ในสมองคิดไปต่างๆ นานา นั่นเพราะเธอรู้ว่าชั้นวีวีไอพีนี้มีบริการแบบไหนบ้าง และขั้นตอนสุดท้ายของบริการในชั้นนี้คือการมีเซ็กซ์กับลูกค้าหากลูกค้าต้องการ คำอธิบายของนายผู้ช่วยหน้าเข้มก็ไม่ช่วยให้เธอใจชื้นเลย มีแต่จะหวั่นหวาดเพิ่มมากขึ้น
ชลวัสกลั้นยิ้มแทบแย่ ทำหน้าขึงขังในตอนพยักหน้าให้สาวน้อยเดินเข้าไปข้างใน เธอยังไม่เคยเจอเขากับปฏิพัทธ์แบบใกล้ๆ มาก่อนแน่ถึงได้แสดงอาการหวาดผวาแบบนี้ อันที่จริง สาวน้อยพยายามเก็บอาการหวาดกลัวมาตลอดทางยิ่งพอแยกกับอภิชาติ เธอดูจะกวาดตามองรอบตัวอย่างระวัง เขาเองคลุกคลีอยู่วงการนี้มานานพอมองความคิดความรู้สึกของเธอได้
อรนลินจำต้องก้าวเข้าไปในห้องด้วยหัวใจเต้นรัวระทึก แล้วพบว่า ภายในห้องมีผู้ชายสองคนนั่งอยู่บนเบาะหนานุ่ม ตรงหน้าพวกเขาคือโต๊ะยาวที่มีพนักงานชายสองคนนอนหงายหันศีรษะชนกัน บนตัวของพวกเขามีอาหารมากมายหลายอย่าง ทั้งสองคนเป็นตัวแบบวางอาหารเหมือนเธอ เพียงแต่ความต่างมันอยู่ตรงที่ พวกนี้ล่อนจ้อนทั้งเนื้อทั้งตัว ส่วนลูกค้านั้นเป็นชาวญี่ปุ่น เขากำลังสนุกสนานกับการอ้าปากรับอาหารจากสาวเสิร์ฟสะสวยที่เสิร์ฟทั้งอาหารและเนื้อตัวพวกเธอ แม้เสื้อกันเปื้อนที่ถูกออกแบบให้น่ารักผสมเซ็กซี่ยังอยู่ครบครัน แต่มือข้างหนึ่งของลูกค้าชายคนนั้นเลื้อยเข้าไปแถวๆ หน้าตักเธอคนหนึ่งแล้ว ขณะที่สาวสวยอีกคนคลอเคลียอยู่อีกด้านของเขา มือป้วนเปี้ยนอยู่ตรงตักเขาเช่นกัน เธอหน้าร้อนซ่าน ดึงสายตาหนีอย่างแนบเนียน แม้ไม่เคยเห็นการกระทำโจ่งครึ่มแบบนี้มาก่อน แต่เธอชาชินกับความเปล่าเปลือยของใครๆ แล้ว
ชายหนุ่มวัยฉกรรจ์หน้าคมเข้มที่นั่งฝั่งตรงข้ามปรายมามองทันทีที่ได้ยินเสียง ตาคมดุเย็นชาคู่นั้นทำให้เธอนิ่งงัน
อยากถอยหลังหนีแต่ขาตาย จะก้าวเดินไปข้างหน้าก็ก้าวขาไม่ออก
“คุณธาม เจ้านายใหญ่ของพวกเรา” ชลวัสกระซิบแนะนำ
“สะ สวัสดีค่ะ”
เธอคงยืนนิ่งเป็นหินนานเกินไป ผู้ช่วยคนสนิทของเจ้านายใหญ่ถึงรุนหลังเธอให้ก้าวเข้าไปหาเขา แล้วกระซิบให้นั่งลงก่อนเขาจะถอยออกไป
การมาของเธอเรียกความสนใจจากลูกค้าชายคนนั้น เขามองเธอแล้วส่งสายตายิ้มๆ ให้กับคนที่ถูกเรียกว่าคุณธาม ส่วนเขาวาดมือมากอดไหล่เธอดึงเข้าหา เนื้อตัวเบียดเข้ากับกายแกร่ง ความอุ่นผ่าวที่แผ่จากกายแน่นตึงทำให้หัวใจเธอเต้นแรง
“นี่เองที่คุณรอ เธอสวยเซ็กซี่มาก ทำไมไม่แต่งตัวแบบนี้”
เธอพอจับใจความได้อย่างนั้น เธอพอรู้คร่าวๆ ว่าลูกค้าวีวีไอพีส่วนใหญ่มักจะมาเลี้ยงรับรองกัน บางคนเป็นนักธุรกิจมีชื่อ นักกีฬา ดาราดัง นักการเมืองกระทั่งผู้มีอิทธิพล จึงได้แต่นั่งตัวลีบขณะทำใจกล้าเงยหน้ามองคนที่กอดและลูบมือคลึงไหล่แผ่วเบา เขาเบนสายตาลงมาพอดี
“ผมชอบแบบนี้”
เสียงขรึมเอ่ย หน้าตาเขาไม่ได้ยิ้มแย้มอย่างพวกผู้ชายอารมณ์ดี หากก็ไม่ได้ดูว่าเคร่งเครียด มันน่ามอง เสียงมีกังวานห้าวน่าฟังที่แฝงด้วยพลังบางอย่างที่ทำให้เธอหงอในอก แล้วอรนลินก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อเรียวปากหยักสวยของคนตาดุแนบลงมาตรงซอกคอขาว เม้มขบเบาๆ
“อุ๊ย!”
ลูกค้าหัวเราะร่วนบอกความถูกใจ
“นี่ถ้าเธออกโตๆ เหมือนสาวสวยสองคนนี้ผมคงแย่งคุณแน่”
“ผมรู้ไงว่าเธอไม่ใช่สเปกคุณถึงเลือกมานั่งด้วย”
“ร้าย” ทาเคชิเอ่ยยิ้มๆ เขาเองไม่ได้จริงจังอะไร หรือบางทีเพราะมือนุ่มๆ ของน้องคนสวยกำลังทำเขาปั่นป่วน “เรื่องงาน...”
“ผมมีหน้าที่แค่รับรองคุณ ถ้าคุณชอบถือว่างานผมประสบความสำเร็จแล้ว ส่วนงานที่คุณว่า ไว้ไปคุยกับคู่ธุรกิจตัวจริงของคุณดีกว่า”
“ดีๆ” หนุ่มญี่ปุ่นแทบตบเข่าฉาด ผิวหน้าขาวๆ ของเขาแดงมากขึ้น “พูดตรงๆ ตอนนี้สมองผมลืมรายละเอียดงานไปหมดแล้ว ฮ่าๆ”
ปฏิพัทธ์เลิกคิ้ว กดยิ้มเล็กน้อยเป็นเชิงบอกว่าเข้าใจ ก่อนจะเบนสายตาลงมองสาวน้อยในอ้อมแขน แรกที่เห็นหน้าเธอเมื่อไม่กี่นาทีก่อน ใจเขากระตุกกับลุคสวยเซ็กซี่ยั่วยวนนี้ ซึ่งมั่นใจว่าฝีมือของชลวัสแน่
“ฉันก็หิว เธอจะป้อนอาหารฉันหรือป้อนตัวเธอให้ฉันดี หืม... สาวน้อย”
เขากดริมฝีปากลงบนผิวขาวกระจ่างนวลเนียนตรงบ่าไล่มาตามลาดไหล่กลมกลึง รับรู้ได้ว่าคนในอ้อมแขนตัวแข็งทื่อ เงยหน้ามอง พบว่าหน้าที่ว่าแต่งไว้จัดจ้าน ผิวแก้มระเรื่อของเธอกลับซับเลือดฝาดจนสุกปลั่ง เขาลูบมือไปตามบั้นเอวและสีข้าง เบนสายตาไปที่อาหารบนโต๊ะสลับมองหน้าแดงๆ
สาวน้อยผ่อนลมหายใจช้าๆ ยื่นมือไปหยิบตะเกียบ แต่เพราะความตื่นตระหนกกับการคุกคามอย่างมีชั้นเชิงนั้นทำให้เธอพลั้งทำตะเกียบหล่น
“ขอโทษค่ะ”
พนักงานที่คอยเติมอาหารขยับจะเข้ามาส่งตะเกียบอันใหม่ให้แต่ปฏิพัทธ์ยกมือห้าม จู่ๆ รู้สึกสนุกกับการรุกไล่สาวน้อย อยากจะรู้นักว่าท่าทางไร้เดียงสาที่เขาเห็นมันเป็นความจริงหรือละครฉากหนึ่ง
มีบ่อยไป สาวๆ ที่คิดว่าตัวเองเหนือเมฆ ทำตัวไร้เดียงสาเรียกความสนใจ
“คุณจะถือมั้ยทาเคชิ ถ้าผมจะใช้มือหยิบอาหาร”
หนุ่มญี่ปุ่นที่ฟังไทยได้บ้าง พูดได้เล็กน้อย โบกมือพลางหัวเราะร่วน
