บทที่ 1 บทนำ
เสียงไก่ขันดังเป็นสัญญานว่าได้เวลาออกมาทำมาหากิน เสียงพูดคุยของคนในครัวเรือนเริ่มขึ้นแล้ว พ่อบ้านที่ลุกขึ้นมาเป็นคนสุดท้าย หยิบยาเส้นขึ้นมาสูบ แล้วมองไปที่ภูเขา
ครัวในบ้านแต่ละหลังเป็นครัวเตาถ่านใช้หุงหาอาหารแบบง่ายๆ อาหารประจำบ้านมีเพียงไข่จากไก่ในเล้า ปลาในหนองน้ำ และผักที่ปลูกเอาไว้
‘อาซอ’ มองดูลูกๆที่อยู่ในชุดพื้นเมืองกำลังเตรียมตัวจะไปโรงเรียน หัวหน้าครอบครัวหยิบเงินออกจากกระเป๋านำมาแจกจ่ายลูกทั้ง5คน
’อิง ‘ เด็กหญิงวัย13ปี ลูกสาวคนโตของบ้าน
’อุ้ม’ ลูกชายคนโตวัย 12ปี
’อาม ‘ ลูกชายคนรองวัย11ปี
‘อุ่น’ ลูกชายคนที่3วัย10ปี
และเด็กชายคนสุดท้าย อาซา วัย8ปี
อาซอหยิบเงินแบงก์100ให้ลูกชายทั้ง4 แต่ให้ลูกสาวคนโตเพียงแบงก์20 จำนวน2ใบเท่านั้น
" เอาไปซื้อขนมกินให้มากๆ " อาซอบอกลูกชาย แล้วจัดการสตาร์ทรถกระบะ2ตอนของที่บ้าน ก่อนจะพาเด็กๆทั้งหมดไปโรงเรียนที่อยู่ทางเข้า
‘อิง ‘ กำเงินเอาไว้แน่น ด้วยรู้ตัวดีว่าลูกสาวจะไม่ได้รับสิทธิ์อะไรทั้งนั้น ความเป็นลูกชายสำคัญที่สุด และหากเธอเกิดมาเป็นลูกชายคนโต พ่อที่มีลูกชาย5คน จะได้รับการยอมรับ จากผู้อาวุโสในหมู่บ้าน
’อามา ‘ หรือแม่ของเธอ เป็นหญิงชาวบ้านที่ไม่เคยมีข้อโต้แย้งใดใดกับพ่อได้เลย แม่จะสงบเสงี่ยมเจียมตัว ทำงานในครัว ทำงานบ้านงานไร่ สารพัด จากต่างหัวหน้าครอบครัวโดยสิ้นเชิง
" เอาเงินนี่ไปแล้วซ่อนให้ดี " อามาพันเงินหลายใบเป็นแท่งกลมแล้วสอดไว้ในกระบอกไม้ไผ่
" ถ้าไม่มีอามาแล้วอิงจะต้องไม่ลำบาก " อามาบอกได้แค่นี้ แล้วยัดเงินลงในย่ามหนังสือของลูกสาวเพื่อให้นำเงินสะสมเอาไว้
รถกะบะคันเก่าของพ่อแล่นผ่านบ้านหลายหลัง และมักจะแวะรับเด็กชายบ้านอื่นมาด้วยเสมอ และเมื่อรถผ่านทางลูกรังลงเขาไปเพียงไม่นาน ก็จะเจอตลาดยามเช้าที่พ่อจะแวะตรงนี้ที่ประจำ
น้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ หรือแม้แต่ขนมครกร้อนๆ ที่พ่อหยิบยื่นมาให้เป็นความทรงจำในส่วนที่ดีที่สุด ที่อิงไม่เคยลืมเลือน
คุณครูจากข้างล่างหมุนเวียนกันขึ้นมาสอนเด็กๆที่อยู่ชายขอบ ริมชายแดนระหว่างประเทศไทยและประเทศเพื่อนบ้าน แม้พ่อแม่จะไร้สัญชาติ แต่ลูกๆก็เป็นเด็กที่เกิดบนผืนแผ่นดินไทย ทางการไทยจึงอนุญาตให้ได้รับ สัญชาติไทย หากมีเชื้อชาติตามพ่อแม่ที่ติดตัวมาแต่กำเนิด
คุณครูยกมือไห้วทักทายผู้ปกครองที่มาส่งลูกๆด้วยตัวเอง ในแถบนี้ บ้านอาซอมีฐานะดีกว่าใครทั้งนั้น
" สวัสดีค่ะ อาซอ " คุณครูทักทายออกมา แล้วรับไหว้เด็กๆที่เดินเข้าโรงเรียน
" คุณครูสวัสดีครับ " อาซอเอ่ยทักออกไป แล้วส่งถุงผักและผลไม้ที่เป็นผลผลิตจากไร่ของตนเองส่งให้
" อุ้มอยากเป็นหัวหน้าห้อง ครูคงไม่ขัดใช่ไหม " คุณครูมองพ่อผู้ตามใจลูกชายและไม่สนใจลูกสาวเลย ก่อนจะตอบกลับมา
" คงไม่ได้ค่ะ เพราะอุ้มไม่ได้รับเลือก แต่อิงได้รับเลือกนะคะ "
" ช่างเรื่องอิง ถามถึงอุ้ม " คนเป็นพ่อบอกอย่างไม่พอใจ
" อุ้มเก่งทุกอย่าง ยิงไก่ป่า จับปลาด้วยฉมวก หรือแม้แต่ยิงสัตว์ก็ทำได้ "
" พวกนี้ใช้ไม่ได้ในโรงเรียนนะคะอาซอ โรงเรียนมีสำหรับสอนและอบรมให้ความรู้เด็กๆ อุ้มยังอ่านไม่คล่อง คิดเลขไม่ได้ แถมยังชอบต่อสู้กับเพื่อนด้วย "
" นั่นไง บ้านไหนจะสู้อุ้มได้ ไม่มีหรอก "
" อาซอคะ ปีหน้าอิงจะเรียนจบแล้ว ครูอยากให้อิงลงไปเรียนโรงเรียนข้างล่าง อาซอจะว่ายังไงคะ "
" ไม่ต้องไป จบมอสามอะไรนั่นแล้ว ก็ดี จะได้ให้มัดข้อมือเลี้ยงผีกับลูกของท่านอาวุโส "
" แต่อิงเรียนดีมากนะคะอาซอ "
" เป็นผู้หญิงไม่ต้องเรียนมากหรอก ไม่จำเป็นเลยครู "
อิง จำคำที่พ่อพูดกับครูได้ทุกคำ ทุกคำบอกได้ดีว่า อีกไม่นาน เธอจะได้มัดข้อมือ เลี้ยงผี กับ อาโจ ลูกชายท่านอาวุโส ที่เป็นรุ่นพี่ไม่กี่ปี
" ครูขา ช่วยอิงด้วย " เด็กสาวร้องไห้น้ำตาเป็นสายน้ำ เธอยังไม่มีเลือดเลย แต่พ่อจะให้เธอออกเรือนแยกบ้านแล้ว
" อิงอยากเรียนหนังสือ ครูช่วยอิงได้ไหมคะ "
" ครูช่วยอิงไม่ได้เลย เพราะที่นี่ กฏของหมู่บ้านใหญ่กว่ากฏหมาย และที่นี่ อาซอ พ่อของอิงก็เป็นคนใหญ่ที่นี่ด้วย "
