บทที่ 8 น้ำตก
เผ่าเพชรยืนมองคนที่นั่งเล่นน้ำอย่างสนุกสนานนั่นด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย แต่ที่ชัดเจนที่สุดคือความโกรธที่ปะทุขึ้น เธอกล้าดียังไงถึงเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของเขา ระยะทางจากไร่มาถึงที่นี่ไม่ใช่ใกล้ ๆ นี่แสดงว่าแม่ดารานี่เดินสำรวจไร่เขาจนทั่วแล้วสินะ เพิ่งจะมาอยู่ได้วันเดียวก็เริ่มทำตัววุ่นวาย มือแกร่งหยิบก้อนหินขนาดเหมาะมือที่อยู่ใกล้ ๆ ขึ้นมาเดาะเล่น
ตูม!
“ว้าย! กรี๊ดด!!”
ตูม!
เสียงของหนักร่วงลงน้ำแล้วตามมาด้วยเสียงร้องตกใจ เสียง กรีดร้อง และเสียงของหนักร่วงลงน้ำอีกครั้ง เผ่าเพชรสะใจกับภาพตรงหน้า ‘เมียตัวแทน’ ของเขาจมหายลงไปในน้ำ ก่อนจะโผล่ขึ้นมาแล้วจมหายไปอีกรอบ ผลุบ ๆ โผล่ ๆ อยู่แบบนั้นอีกหลายครั้ง
ความสะใจเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความตกใจ อย่าบอกนะว่า เธอว่ายน้ำไม่เป็น! เผ่าเพชรตั้งข้อสังเกต และไวเท่าความคิดร่างสูงกระโจนลงน้ำไปคว้าคอลลนา ก่อนที่เธอจะจมหายลงไปอีกครั้ง
“ยายบ้า! โตจนป่านนี้ว่ายน้ำไม่เป็นหรือไง”
เผ่าเพชรคำรามลั่นเมื่อลากคนจมน้ำเข้ามาที่ฝั่ง ก่อนจะอุ้มคนหมดสติมาวางบนโขดหิน ลลนายังหลับสนิท เมื่อเผ่าเพชรแนบหน้าลงไปฟังเสียงหัวใจ ใบหน้าที่เคยคมคายเงยขึ้น ก่อนจะลงมือช่วยชีวิตเธอ มือแกร่งกดเป็นจังหวะลงบนช่วงอก เผ่าเพชรไม่ทันระวัง มือทั้งสองข้างจึงพลาดไปโดนอกอวบอิ่มที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อยืดรัดรูปนั่น เผ่าเพชร กลืนน้ำลายลงคอ สบถด่าตัวเองอย่างหยาบคาย เวลาหน้าสิ่ว หน้าขวานแบบนี้เขายังมีอารมณ์กับคนที่กำลังนอนเป็นผักนี่อีกหรือ
“ปล่อยให้ตายดีไหม”
คำรามลอดไรฟันก่อนจะพิศมองหน้านวล แล้วประกบปากหยักลงไปบนปากบางแรง ๆ สูดลมเข้าปอดแล้วเป่ากลับไปในช่องปากคนตัวเล็ก เผ่าเพชรทำแบบนั้นพร้อมกับละมือมากดหน้าอกคนหมดสติ ซ้ำ ๆ อยู่หลายครั้ง ไม่นานร่างที่ไร้สติก็รู้สึกตัว ดวงตากลมโตปรือขึ้นมองภาพตรงหน้า และทันทีที่ภาพปรากฏชัดเจน มือบางก็ผลักคนที่กำลังก้มมองเธออยู่พร้อมกระถดถอยหนี ดวงตากลมโตจ้องมองคน ตัวใหญ่ตรงหน้าอย่างหวาดระแวง
“ทำอะไรของคุณน่ะ!”
ถามพร้อมกับใช้แขนทั้งสองข้างกอดตัวเอง เมื่อรู้สึกว่าความเปียกมีผลกับเสื้อยืดตัวบางที่สวมอยู่
“รอดตายมาได้ก็ปากดีเลยนะ ใครใช้ให้มาที่นี่!”
ถามกลับด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราว ตาคมดุมองคนตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง ลลนากลืนน้ำลายลงคอ เมื่อสัมผัสได้ถึงรังสีอันตรายที่กำลังแผ่อยู่รอบ ๆ ตัวชายหนุ่ม
“คือ... ฉัน... ฉันแค่หลงทางมา”
ตอบแบบนั้นก็แทบกัดลิ้นตัวเอง เพราะป้ายบอกทางก็มีอยู่ชัดเจนตอนเธอเดินมาที่นี่
“นอกจากโง่แล้วตายังบอดอีก ป้ายอันเท่าฝาบ้าน อย่าบอกนะว่าไม่เห็น”
“ฉันแค่...” ลลนาหาเสียงตัวเองไม่เจอ เมื่อหาคำตอบมาแก้ตัวไม่ได้
“ร่าน! คิดจะมาอ่อยผมก็บอกมา เอาไหมล่ะ ตรงนี้ลับตาคน”
“คุณเผ่า!”
ตวาดแหวออกไปพร้อมกับถอยหนี เมื่อมองเห็นแววตาเอาเรื่องในตาคู่นั้น
“กลัวเหรอ แสดงซะเหมือนเชียว อย่ามาทำตัวเป็นนางเอกละครแถวนี้ คนที่นี่เขาไม่หลงกลคุณหรอก ลุกขึ้นแล้วไปจากที่นี่ได้แล้ว แล้วจำเอาไว้นะ ที่นี่เป็นเขตหวงห้ามอย่าได้ย่างกรายเข้ามาอีก ครั้งหน้าผมไม่ปล่อยคุณไว้แน่”
เผ่าเพชรขู่ก่อนจะจ้องคนตรงหน้าเขม็ง ร่างสูงหันหลังเดินจากไป ไม่สนใจคนที่นั่งตัวสั่นกอดตัวเองอีกเลย ที่นี่อากาศหนาวเพราะเป็น ช่วงปลายฝนต้นหนาวของปี
ครืน ๆ ๆ
เสียงฟ้าร้องคำรามพร้อมกับสายลมที่พัดมาปะทะผิวกาย ลลนาหนาวจนจับขั้วหัวใจ ฝนกำลังจะตก มองไปทางไหนก็มืดครึ้มไปหมด ไม่น่าเชื่อว่าเวลาแค่แป๊บเดียวอากาศจะเปลี่ยนไปเร็วขนาดนี้ เมื่อตอนเดินเข้ามาแดดยังแรงอยู่เลย
“ไม่น่าเลยเรา”
ลลนาบ่นกับตัวเอง เมื่อมองไปรอบ ๆ บริเวณ ที่นี่เงียบและ น่ากลัวมาก เผ่าเพชรหายไปไหน เมื่อกี้เธอยังเห็นเขายืนอยู่ตรงนั้น อยู่เลย ความกลัวเริ่มเข้าเกาะกุมหัวใจ เพราะเธอยังไม่รู้จักและคุ้นเคยกับที่นี่ ไม่ทันได้ตั้งตัว เมื่อลมเริ่มพัดแรงขึ้น ไม่นานฝนก็เทกระหน่ำ ลงมา
หญิงสาวยังยืนกอดตัวเองนิ่งอยู่กับที่ เพราะไม่รู้ว่าจะเดินไป ทางไหน คงต้องอาศัยต้นไม้ใหญ่หลบฝนไปก่อน เมื่อคิดได้ดังนั้น ร่างบางจึงเดินเร็ว ๆ ไปยังต้นไม้ที่ใกล้บริเวณนั้น
“กรี๊ดด!”
ขยับเท้าได้สองก้าว ข้อมือก็ถูกกระชากอย่างแรง จนเสียหลักล้ม
“ขวัญอ่อนจริง ถ้าไม่อยากถูกฟ้าผ่าตายก็ตามมานี่ น่ารำคาญจริง!” เผ่าเพชรออกแรงลาก พร้อมกับบ่นให้คนที่บุกรุกพื้นที่ส่วนตัว ของเขา
เผ่าเพชรลากคนร่างบางมายังแนวเขาที่อยู่ด้านหลังน้ำตก เป็นเพราะฝนที่เทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก ลลนาเลยไม่ขัดขืน ยอมเดินตามมาอย่างง่ายดาย อยู่ในที่แบบนี้อย่างน้อยมีเขาอยู่ด้วยเธอก็อุ่นใจ
เผ่าเพชรพาหญิงสาวเข้ามาในถ้ำที่อยู่ด้านหลังน้ำตก สถานที่นี้เขาเอาไว้ใช้ซ่อนตัวยามมีเหตุฉุกเฉิน จึงห้ามคนภายนอกเข้ามาก่อนได้รับอนุญาต ไร่ของเขาอยู่ติดกับชายแดน มีเขาอีกลูกกั้นแบ่งเขตกับประเทศเพื่อนบ้าน หลายครั้งที่เขาต้องเฝ้าระวัง เพราะไม่อยากให้มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับพื้นที่ของเขา โดยเฉพาะพักนี้พวกมิจฉาชีพที่มักจะแอบใช้เส้นทางที่ใกล้ ๆ กับไร่เขาขนสิ่งที่ผิดกฎหมายบ่อย ๆ วันนี้เขาเข้ามาสังเกตการณ์ แต่ก็ต้องโมโหเมื่อเจอลลนาที่นี่ วันแรกที่มาถึงเธอก็สร้างเรื่องปวดหัวให้กับเขาซะแล้ว
เผ่าเพชรจัดการก่อไฟ เพราะอากาศค่อนข้างหนาว ดีที่ในนี้ยังพอมีอุปกรณ์พวกนี้เหลืออยู่บ้าง ฝนตกขนาดนี้ข้างนอกคงเปียกหมด
ลลนาถอยห่างออกไป ก่อนจะหย่อนตัวนั่งบนก้อนหิน ร่างบางกอดตัวเองไว้แน่น หนาวจนปากสั่น เธอเปียกเพราะตกน้ำ ไหนจะมาโดนฝนอีก ดวงตากลมโตมองกองไฟนิ่ง ถ้าได้ไปนั่งใกล้ ๆ คงอุ่นขึ้น แต่เป็นเพราะเผ่าเพชรอยู่ตรงนั้น ต่อให้หนาวขนาดไหน เธอก็เลือกที่ จะทน
เผ่าเพชรเหลือบมองคนร่างบางที่นั่งกอดอกห่างออกไปด้วยความหงุดหงิด หนาวจนปากสั่นแต่ก็ยังหยิ่ง ร่างสูงลุกขึ้นถอดเสื้อที่เปียกออก แล้วผึ่งไว้กับโขดหิน ก่อนจะหันไปมองลลนาอีกครั้ง
“มานี่!” เสียงเข้มเอ่ยเรียก ร่างบางสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ แต่ยังนั่งนิ่งอยู่กับที่ ไม่สนใจกับเสียงเรียกของชายหนุ่ม
“ผมบอกให้มานั่งตรงนี้” เผ่าเพชรย้ำอีกรอบ
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ”
ลลนากลืนน้ำลายลงคอ ความรู้สึกตอนนี้สับสนไปหมด แต่ที่ชัดเจนที่สุดคือความกลัว... เธอกลัวเขา
“อยากปอดบวมตายหรือไง บอกให้ขยับมานั่งใกล้ ๆ กองไฟนี่”
เขาไม่ได้ห่วงเธอ แต่อากาศหนาวแถมยังเปียกฝน ถ้ายังนั่งตัวเปียกอยู่แบบนั้น เดี๋ยวคงได้ปอดบวมตายกันพอดี
ลลนาแอบกลอกตา ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินมาใกล้ ๆ กับกองไฟ ดวงตากลมโตมองนิ่งที่หน้าชายหนุ่ม แสงไฟอมส้มสะท้อนใบหน้า ด้านที่เป็นแผลเป็น ทำให้เขาดูน่ากลัวเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว
เผ่าเพชรเงยหน้าขึ้น มองสบตากับตากลมโตที่จ้องมองเขานิ่ง ก่อนจะรู้สึกขัดใจ เมื่อเห็นความหวาดกลัวที่ปนอยู่ในดวงตาคู่นั้น
“ถอดเสื้อผ้าออก!”
คำพูดง่าย ๆ แต่กลับทำให้คนฟังสะดุ้งสุดตัว
“คะ... คุณว่าอะไรนะ!” ลลนาถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“ผมบอกว่าให้คุณ ถอด – เสื้อ - ผ้า- ออก”เผ่าเพชรย้ำทุกคำพูดช้า ๆ ชัด ๆ ให้เธอได้ยินชัดเจนที่สุด
ร่างบางผงะถอยเมื่อได้ยินคำพูดที่คนตรงหน้าย้ำให้ฟังอย่างชัดเจนทุกคำอีกครั้ง ใบหน้าสวยซีดเผือดก่อนจะลุกขึ้น เธอจะอยู่ให้ ไกลจากเขามากที่สุด
ผู้ชายคนนี้เถื่อนเกินไปแล้ว... ลลนาคิดก่อนจะขยับหนี
