บทที่ 71 พร้อมจะเจอของจริง

“อืม... หวาน... เอื้อมจ๋า... หวานเหลือเกิน”

ปูรณ์ตวัดปลายลิ้นร้อนตักตวงน้ำหวานกลืนกิน น้ำหวานของเอื้อมดาวช่าง ‘หวาน’ และ ‘หอม’ อย่างที่คาดเดาไว้จริงๆ และแหล่งผลิตก็สวยสดหมดจด จนเขาอยากแยงลิ้นเข้าไปควานหาครั้งแล้วครั้งเล่า อยากเซาะลิ้นเข้าไปตามรอยแยกของกลีบดอกไม้ที่แย้มออกจากกันเพียงน้อยเพราะปลายลิ้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ