บทที่ 11

เขามองเธออย่างไม่เชื่อสายตา ดูเหมือนเธอจะบ้าไปแล้ว

“ว่ายังไงคะ คุณคิดว่ายังไง ตกลงไหม”

ญาสุมินทร์เลิกคิ้วขึ้น เธอพยายามยั่วยุเขา

เศรษฐเสถียรครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพ่นลมหายใจออกมา “ตกลง”

เขาเดินไปที่ประตูทำท่าจะออกไปจากห้อง ญาสุมินทร์คว้าแขนเขาไว้แล้วถามว่า "คุณจะไปไหน"

"ข้างล่าง"

เขาสะกิดเธอด้วยความรังเกียจ

“เกมยังไม่เริ่ม” เศรษฐเสถียรกล่าว

"ยังมีเวลาอีกสามวันก่อนจะถึงวันอาทิตย์ คุณไม่จำเป็นต้องรีบร้อน"

ขณะที่เขากำลังจะก้าวออกจากห้อง จู่ๆ ญาสุมินทร์ก็ร้องออกมาด้วยความกลัว "ว้าย! อะไรอยู่บนเตียงคุณ"

เศรษฐเสถียรหันไปมองตามสัญชาตญาณ ชั่วพริบตา ญาสุมินทร์ก็หันไปหาเขาแล้วเงยหน้าขึ้นจูบริมฝีปากเขาทันที

สมองของเศรษฐเสถียรว่างเปล่าไปชั่วขณะ ราวกับว่าสติปัญญาและไอคิวที่เขามีลอยหายออกไปนอกหน้าต่างหมดแล้ว

สิ่งที่เขาสัมผัสได้มีเพียงริมฝีปากของญาสุมินทร์ มันช่างนุ่ม ละมุนเยี่ยงสายไหม นุ่มนวลราวกับจะละลายไปกับไออุ่นของลมในฤดูร้อน เธอขยับริมฝีปากเล็กน้อย ราวกับใบเมเปิ้ลที่พยายามเกาะกิ่งไม้ให้แน่นที่สุดก่อนที่จะปลิวจากต้น ริมฝีปากเธอยังคงประกบริมฝีปากเขาอยู่ นิ้วมืออันอ่อนโยนของเธอลูบขมับเขาอย่างอ่อนโยน เศรษฐเสถียรรู้สึกเหมือนกำลังฝัน เธอช่างเหมือนนางฟ้าตกสวรรค์ที่มาพร้อมปีกบนหลังของเธอ

สำรวจแล้วสำรวจอีก จนพันกันนัวเนีย เช่นเดียวกับแม่เหล็กขั้วตรงข้ามที่หันเข้าหากันแล้วพันกันแน่นราวกับถักเปีย

สัมผัสของญาสุมินทร์ทำให้เศรษฐเสถียรขาดสติและอดไม่ได้ที่จะหลับตา เขาเริ่มจูบเธอกลับโดยไม่รู้ตัว

เขาเคยดูภาพยนตร์ มีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังจูบกันอย่างเร่าร้อนภายใต้อาทิตย์อัสดง ท่ามกลางไร่องุ่นอันกว้างใหญ่ ช่างคล้ายกับช่วงเวลานี้เสียจริง เป็นช่วงเวลาที่น่าหวงแหน ราวกับว่าโลกนี้มีเพียงพวกเขาสองคน

จู่ๆ เศรษฐเสถียรก็สมผัสถึงลมหนาวที่พัดมา

ทำให้เขารู้สึกตัว เขาผลักญาสุมินทร์ออกไปอย่างแรง

เขาขมวดคิ้ว นัยน์ตาวาวโรจน์อย่างมุ่งร้าย

“อย่าทำเรื่องโง่ๆ แบบนี้อีก ไม่อย่างนั้นผมจะหย่ากับคุณทันที”

“แล้วก็ห้ามใช้อุบายแบบเด็กๆของคุณซ้ำแล้วซ้ำอีก จำไว้ว่ามันจะดูไร้ค่าถ้าคุณยังทำแบบนี้อีก”

ญาสุมินทร์ เงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่เกรงกลัวแล้วโต้กลับ “ฉันไม่ได้ทำมันคนเดียว ตบมือข้างเดียวมันไม่ดังหรอกคุณ เพราะฉะนั้น ฉันเชื่อว่าคุณจะรักษาสัญญา”

เศรษฐเสถียรสวมกางเกงสแล็กที่ค่อนข้างบาง เลยทำให้เห็นบางสิ่งที่ไม่ว่าเขาพยายามจะปิดแค่ไหนก็ปิดไม่มิด

"ออกไป!"

เขาคำรามเสียงดัง ไฟแห่งโทสะครุกรุ่นอยู่ภายใน ญาสุมินทร์ไม่พูดอะไรอีก รีบพาตัวเองออกไปให้พ้นจากสายตาเขาโดยเร็ว ช่างเป็นผู้หญิงที่ฉลาดหลักแหลมนัก เธอรู้ว่าเมื่อใดควรหยุด ตราบใดที่เธอบรรลุเป้าหมายแล้ว

เศรษฐเสถียรรีบเข้าไปในห้องน้ำแล้วเปิดก๊อกน้ำ เขาแช่ตัวลงในน้ำเย็นทั้งที่ยังสวมเสื้อผ้าอยู่

เมื่อเทียบกับญาสุมินทร์ สิ่งที่เขาทนไม่ได้ยิ่งกว่าก็คือ เขาเริ่มที่จะมี....ความรู้สึกบางอย่าง

เขามีปฏิกิริยาต่อผู้หญิงคนหนึ่งจริงๆ ซึ่งปกติแล้วเขามักจะรู้สึกว่าผู้หญิงพวกนั้นน่ารำคาญเหมือนแมลงสาบ...

สำหรับผู้ชายคนอื่นๆ นี่คงเป็นเรื่องปกติ แต่สำหรับเขา มันไม่ใช่เรื่องปกติอย่างแน่นอน