บทที่ 145

ญาสุมินทร์ เดินเข้าไปในห้องรับแขกด้วยความงุนงงราวกับว่าเธอสูญเสียจิตวิญญาณไป ในช่วงสิบชั่วโมงที่ผ่านมา ราวกับว่าหัวใจของเธอเองกำลังนั่งรถไฟเหาะ บางครั้งก็ทะยานท่ามกลางหมู่เมฆ และทันใดนั้นก็อยู่ที่ก้นหุบเขา

เธอปิดประตูและค่อยๆจมลงไปที่พื้น ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร เธอทำได้เพียงเอามือปิดปากเท่านั้น ทันใ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ