บทที่ 181

เศรษฐเสถียรหลับตาลงอย่างเจ็บปวดและเอนตัวพิงเก้าอี้สำนักงานอย่างเหนื่อยล้า ความคิดของเขาตกอยู่ในความโกลาหล เขาไม่ได้สังเกตว่า แอบิเกลเข้ามาในห้อง

“คุณคิดถึงเธอมากขนาดนั้นเลยเหรอ? คุณอยากดูรูปถ่ายของเธอมากกว่าที่จะเผชิญหน้าฉันที่เป็นคนมีชีวิต”

เศรษฐเสถียรค่อยๆลืมตาขึ้นและพูดอย่างเฉยเมย “ออกไป”

“ยิ่งเธ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ