บทที่ 26

สายลมเย็นยามค่ำคืนพัดมาอย่างแผ่วเบา สาครขับรถพาญาสุมินทร์ไปที่ริมแม่น้ำ เขาจอดรถแล้วลงจากรถทันที จ้องมองไปยังพื้นผิวที่เป็นประกายของแม่น้ำ เขารู้สึกท้อแท้และได้ยินแม้กระทั่งเสียงหัวใจที่กำลังแตกสลาย

บ่ายวันนี้เขายังไม่ได้กลับบ้านด้วยซ้ำ ทันทีที่เครื่องบินลงจอด เขาก็รีบตรงดิ่งไปที่งานเต้นรำเพื่อจะได้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ