บทที่ 9
แสงอาทิตย์อัสดงละมุนตา ไม่สว่างจ้าเกินไปจนทำให้ตาพร่า อีกทั้งยังให้ความรู้สึกอบอุ่น
หลังจากที่ญาสุมินทร์สอนเสร็จแล้ว จึงกลับไปที่คฤหาสน์ ห้องนั่งเล่นอันกว้างขวางนั้นว่างเปล่า เธอเดินตรงไปยังห้องลับของเธอ จากนั้นเธอก็แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง
เศรษฐเสถียรทำอย่างที่เขาพูดไว้จริงๆ เขาเปลี่ยนเตียง เมื่อวานเป็นเตียงสีขาว ตอนนี้กลายเป็นสีดำ เธอเดินรอบเตียงสามรอบ นึกไม่ออกว่าอะไรทำให้ผู้ชายคนหนึ่งเกลียดผู้หญิงมากขนาดนี้...
ถึงเธอจะแตะต้องเตียงเขา เขาก็สามารถเปลี่ยนผ้าปูที่นอนได้ นี่ถึงขนาดซื้อใหม่เลยเหรอ คนอะไรแปลกชะมัด มิน่าเขาถึงหย่าร้างหลายครั้ง
ญาสุมินทร์ หายใจเข้าลึก ๆ หันหลังกลับเข้าไปในห้องลับของตน เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เธอก็ลงไปชั้นล่างอีกครั้งเห็นทิพย์มณีนั่งอยู่บนโซฟา จู่ๆ ญาสุมินทร์ ก็เกิดความคิดบางอย่างขึ้น บางทีเธออาจหาข้อมูลบางอย่างจากทิพย์มณีได้เพราะน้องสะใภ้ของเธอคนนี้เป็นคนตรงไปตรงมา
“สวัสดีจัะ ทิพย์มณี”
ญาสุมินทร์ทักทายเบาๆ ทิพย์มณีที่กำลังจดจ่ออยู่กับโทรศัพท์ของเธอก็เงยหน้าขึ้นแล้วตอบอย่างหวานแหววว่า "อ้าว พี่ญาสุมินทร์"
“คุณแม่ไปไหนเหรอ”
“คุณแม่ไปเขาราชา” ทิพย์มณีพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไปขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ประทานลูกสะใภ้ที่ดีให้ค่ะ”
ญาสุมินทร์ยิ้มแล้วนั่งลงข้างทิพย์มณี เธอมองไปรอบๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ตรงนั้น และถือโอกาสถาม “พี่ขอถามอะไรทิพย์หน่อยได้ไหม”
"ได้สิ มีอะไรเหรอคะ"
ทิพย์มณีเป็นคนง่ายๆ สบายๆ
“ทำไมพี่ชายของคุณถึงแต่งงานแล้วหย่าบ่อยจัง”
ทิพย์มณีถอนหายใจแรงเวอร์จนน่าขำ
“ทำไมพี่สะใภ้ที่แต่งเข้ามาใหม่ทุกคนต้องถามทิพย์ด้วยคำถามเดียวกันหมด”
ญาสุมินทร์รู้สึกเขินเล็กน้อย
“ทิพย์ไม่ได้บอกอะไรใครเลย แต่นี่เป็นพี่ญาสุมินทร์ถาม ทิพย์จะบอกพี่บางเรื่องเพราะทิพย์ชอบพี่”
เธอมองออกไปนอกประตูและพูดเบาๆ ว่า “เป็นเพราะเขาไม่แสดงความรักต่อผู้หญิง เขาเป็นคนที่พิถีพิถันมาก พอเวลาผ่านไป ไม่มีผู้หญิงคนไหนทนเขาได้ไม่ว่าพวกเธออยากจะร่ำรวยแค่ไหนก็ตาม”
ญาสุมินทร์เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง
“เขาไม่เคยปล่อยให้ผู้หญิงคนไหนอยู่ในบ้านเราเกินสามเดือน ถ้าไม่อาสาออกไปเอง เขาก็จะหาวิธีบังคับให้ผู้หญิงคนนั้นออกไป รู้ไหมว่าเขาแย่แค่ไหน พี่สะใภ้คนที่สี่ของทิพย์มาพักที่บ้านสองเดือนจนกระทั่งออกจากบ้าน เขาก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอชื่ออะไร เขาช่างทำร้ายจิตใจคุณพ่อคุณแม่เสียจริง...”
"แล้วทำไมเขาถึงทำแบบนี้ เกิดอะไรขึ้นเหรอ"
"สมองเขาคงผิดปกติมั้ง ทิพย์คิดว่างั้นนะ "
“หรือว่าจริงๆแล้วเขาจะเป็น...”
ญาสุมินทร์เอามือปิดปากตนเองด้วยความตกใจ แม้เธอจะรู้ว่าเบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้ต้องมีสาเหตุ แต่เธอก็ไม่ได้คิดถึงความเป็นไปได้นั้นเลย
"มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิด จริงๆแล้ว..."
“ทิพย์มณี นี่เธอนินทาพี่ชายลับหลังแบบนี้เหรอ?”
จู่ๆ เสียงที่คุ้นเคยจากด้านหลังก็ทำให้พวกเธอลุกพรวด ทั้งญาสุมินทร์และทิพย์มณีต่างพากันนั่งนิ่ง ญาสุมินทร์หัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกจากอก ปกติเธอไม่ชอบนินทาเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เลย แต่สุดท้ายความสงสัยก็นำภัยมาสู่เธอจนได้
ทิพย์มณีกระซิบข้างหูญาสุมินทร์เบาๆ "พี่ชายของทิพย์ไม่ชอบถูกหักหลัง ทิพย์หักหลังเขาเพื่อพี่แล้ว เวลาที่เขาโกรธ ผลที่ตามมาก็แย่ พี่จัดการเรื่องนี้เองก็แล้วกัน"
พอพูดจบ ทิพย์มณีก็รีบผละออกจากตรงนั้นอย่างเร็วที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้
