บทที่ 48 48

“อา วิลเลียมขา โอ้ว...ข้าวปั้นจะไม่...อื้อ ไหว”

สะโพกมนลอยเด่นขึ้นรับการเคลื่อนไหวของปลายนิ้วร้ายที่กำลังสร้างความปวดร้าวให้แก่ร่างกายของเธอ ปากบวมช้ำร้องครางหวานเรียกชื่อของชายผู้มากเสน่หาที่กำลังนำพาความสุขและความทรมานโจมตีร่างกายสาวของเธอ นัยน์ตาสวยส่งสายตาหวานฉ่ำยั่วเย้าให้วิลเลียมเร่งส่งเธอเข้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ