บทที่ 90 นี่แหละอ้อมกอดที่เคยคาดหวัง

จรีภรณ์หันมองแผ่นหลังแกร่งที่ออกห่างไปจนลับสายตาด้วยความเจ็บปวด นี่เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าเจ็บราวกับถูกบีบหัวใจให้แหลกคามือ ทั้งที่เธอควรจะทำใจยอมรับความจริงนี้ได้ตั้งนานแล้ว เเต่ลึกๆ กลับรู้สึกว่ากำลังปฏิเสธความจริงนี้อยู่

เธอควรยินดีกับพริมมาถึงจะถูก

...คราวนี้ก็ได้ตายจริงๆ สักทีสินะ

ตั้งเเต่เ...