บทที่ 2 บทนำ [2]
“นี่ริโกะ”
“ว่าไง”
“เธอกับคุณคิราวะ คบกันอยู่เหรอ”
“หา!” ฉันถึงกับร้องถามเสียงดังอย่างลืมตัว ตกใจกับคำถามที่ฮานะเพิ่งจะถามออกมาจนหัวใจกระตุกวูบลงไปอยู่ที่ตาตุ่มโน่น
“ฮั่นแน่ ใช่จริงด้วย ฉันถามแค่นี้เธอหน้าแดงแปร๊ดเลยนะ” ฮานะยกนิ้วขึ้นมาชี้หน้าฉันอย่างตั้งใจจะล้อเลียน
“เปล่าสักหน่อย เธอเข้าใจผิดแล้วฮานะ”
“เหรอ งั้นที่ฉันสังเกตเห็นว่าเธอกับเขาชอบมองตากันอยู่บ่อยๆ นี่ฉันตาฝาดไปเหรอเนี่ย”
“ใช่ เธอตาฝาดน่ะ” ฉันยืนยันอย่างหนักแน่น และกำลังพยายามทำหน้านิ่งไม่สนใจสายตาจ้องจับผิดของฮานะต่อไปจนกระทั่งหางตาเหลือบไปเห็นรถยนต์สีดำกำลังแล่นมาจอดที่หน้าตึกเรียน
“ฮั่นแน่”
“เดี๋ยวเถอะฮานะ!” ฉันว่าเสียงดังเมื่อฮานะยังพยายามจะจับผิดฉันไม่เลิก แต่เธอกลับหัวเราะเสียงดังกว่า แล้วเดินหนีฉันไปขึ้นรถที่คุณคิราวะกำลังรีบลงจากรถเพื่อมาเปิดประตูรถให้เธอพอดี
เอ่อ...ฉันไม่ควรมองหน้าคุณคิราวะสินะ ไม่งั้นฮานะต้องไม่เลิกล้อแน่ๆ เลย
“ริโกะๆ”
แต่แล้วระหว่างที่ฉันกำลังจะเดินตามฮานะไปขึ้นรถ ก็ไม่รู้ว่าโทโมะวิ่งมาจากทางไหน รู้ตัวอีกทีเขาก็วิ่งมายืนหอบหายใจถี่อยู่ตรงหน้าของฉันแล้ว
“มีอะไรเหรอโทโมะ” ฉันอดไม่ได้ที่จะถามออกไปอย่างงงๆ
“เอ่อ...” โทโมะยืนมองหน้าฉันอยู่อย่างนั้นแต่กลับไม่ยอมพูดให้จบ แถมยังเอาแต่เหลือบมองไปที่ฮานะที่ยืนอยู่ที่ประตูรถ โดยมีคุณคิราวะที่เปิดประตูรถค้างเอาไว้ยืนอยู่ข้างๆ และตอนนี้ทั้งสายตาของฮานะและสายตาของคุณคิราวะก็กำลังมองมาที่ฉัน
นานหลายนาทีที่โทโมะเอาแต่ยืนนิ่งไม่พูดไม่จา หน้าตาเขาดูเหมือนมีเรื่องไม่สบายใจจนฉันเริ่มเป็นกังวลและรู้สึกเป็นห่วง
“ทำใจเถอะนะโทโมะ ยังไงนายก็ยังมีฉันนะ” ฉันบอกยิ้มๆ พลางเอื้อมมือไปตบบ่าโทโมะเบาๆ อย่างต้องการจะให้กำลังใจ ถึงเราจะเพิ่งรู้จักและเป็นเพื่อนกันได้ไม่นาน แต่ฉันคิดว่าเขาเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งเลยนะ
โทโมะหันไปมองมือฝ่ามือของฉันนิดหน่อย สลับกลับหันกลับมามองหน้าฉันก่อนจะส่งยิ้มมาให้เหมือนจะเข้าใจถึงความหวังดีของฉัน แต่ว่า...
ฟุ่บ!
สองตาของฉันก็เบิกโพลงขึ้นในฉับพลันเมื่ออยู่ๆ โทโมะก็ดันดึงฉันเข้าไปกอดเอาไวซะแน่น
“โทโมะ ปล่อย”
บ้าเอ๊ย! เขาคิดจะทำอะไรของเขากันเนี่ย!
“ฟังฉันพูดให้จบก่อนนะริโกะ” โทโมะกระซิบบอกอย่างนั้นทั้งที่ฉันพยายามจะดันตัวของเขาออก
ให้ตายสิ! ทำไมเขาแรงเยอะนี้กันนะ นี่อย่าบอกนะว่าเขาจะประชดความผิดหวังจากฮานะด้วยการมาขอฉันเป็นแฟนเนี่ย ฉันอดไม่ได้ที่จะคิดเป็นตุเป็นตะ
“มีผู้ชายคนหนึ่งเขาให้ฉันมาบอกเธอว่าพรุ่งนี้สายๆ เขาจะมารอเธออยู่ที่ประตูหลังโรงเรียนน่ะ” โทโมะพูดเร็วปร๋อจนฉันฟังแทบไม่ทัน และไม่ได้คิดจะตั้งใจฟังด้วย
“โทโมะ ฉันบอกให้ปล่อย ถ้านายไม่ปล่อย ฉันจะร้องให้คุณคิราวะ...”
“เขาบอกฉันว่าเขาเป็นพ่อของเธอ”
“พ่ะ...พ่อเหรอ”
ใจหายวาบ ฉันพูดไม่ทันจะได้ร้องเรียกให้คุณคิราวะเข้ามาช่วยแบบที่ตั้งใจด้วยซ้ำ ก็เป็นอันต้องเงียบลงในทันทีที่ได้ยินสิ่งที่โทโมะเพิ่งจะพูดออกมา ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าวันหนึ่งฉันจะได้ยินคำๆ นั้นอีก
“ขอโทษนะ แต่ฉันไม่รู้จะทำยังไง ฉันต้องขอโทษจริงๆ ที่ล่วงเกินเธอแบบนี้ แต่ผู้ชายคนนั้นย้ำกับฉันว่าให้ฉันบอกเธอแค่คนเดียว ห้ามให้คนอื่นรู้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นทั้งเธอและเขาจะไม่ปลอดภัยน่ะ” โทโมะอธิบายเพิ่มเติม
สิ่งที่โทโมะอธิบายทำให้ฉันเข้าใจเหตุผลของเขาได้ในทันทีว่าทำไมเขาถึงเลือกจะกอดฉัน เพราะขืนไม่ทำแบบนี้แล้วกระซิบบอก สายตาของคุณคิราวะได้ทำโทโมะฉี่ราดและอาจไม่ได้ส่งข่าวให้ฉันก็ได้ หรือต่อให้เขาจะเรียกฉันไปคุยที่อื่น ก็คงไม่ได้ทำให้ความน่าสงสัยในสายตาของคุณคิราวะลดลงแน่นอน เพราะนี่ขนาดโทโมะเลือกจะหลบสายตาของคุณคิราวะด้วยการกอดฉันเอาไว้แล้วหันหน้าไปอีกทางแล้ว ฉันยังรู้สึกได้เลยว่าร่างกายเขาสั่นมากขนาดไหน แถมยังชื้นไปด้วยเหงื่อทั้งตัว
แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ฉันสนใจมากไปว่าเรื่องที่เขาเพิ่งจะบอกเลยสักนิด…
ผู้ชายคนนั้น...ใช่พ่อของฉันจริงเหรอ?
